Οι ΒΑ17 είναι μια ομάδα καλλιτεχνών που αποτελείται από τους Έρση Βαρβέρη, Κωνσταντίνο Λιανό και Σωτήρη Φωκέα στην Αθήνα και τον Αντρέα Χρονόπουλο που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ρώμης και Αθήνας. Η ομάδα ιδρύθηκε στις αρχές του 2011. Από τότε έχουν βρεθεί ως VJs σε διάφορα d’n’b parties σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και έχουν λάβει μέρος σε διάφορα street art festivals. Τον Φεβρουάριο του 2012 πραγματοποίησαν την πρώτη τους έκθεση στο Stigma Lab στην Αθήνα και τον Μάιο του 2012 εξέθεσαν τη δουλειά τους στο Βερολίνο, στον χώρο Bauer & Ewald. Το πιο πρόσφατο project τους ήταν η συμπαραγωγή στην έκδοση του ECCE HOMO FANZINE σε συνεργασία με το studio Pillar στη Ρώμη. Τον τελευταίο καιρό θα τους βρείτε σε party και σε μπουφέδες δίπλα στους σολομούς και τα χαβιάρια.
Τι σας ώθησε να δημιουργήσετε την ομάδα σας και πώς προέκυψε το όνομά σας ΒΑ17;
Το ΒΑ17 (Brodmann Area 17) αναφέρεται στο κομμάτι του εγκεφάλου που σχετίζεται με την επεξεργασία των εικόνων. O Korbinian Brodmann, στον οποίο και αφιερώσαμε με τον τρόπο μας την πρώτη μας έκθεση, ήταν εκείνος που χαρτογράφησε τον εγκέφαλο και όρισε τη συγκεκριμένη περιοχή, από την οποία και προέκυψε το ΒΑ17. Η ψυχοπαθολογία μας είναι περίπλοκη, οι λόγοι που μας ένωσαν πολλοί και η συνεργασία μας είναι ένας τρόπος να τους ανακαλύψουμε!
Πείτε μας λίγα λόγια για το πώς σχηματίστηκε η ομάδα σας.
Ξεκινήσαμε σαν μια παρέα με διαφορετικές καλλιτεχνικές δυναμικές. Συνεργαζόμασταν για αρκετό καιρό και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα η οποία θα μας έδινε την ευκαιρία να δουλεύουμε κοινά projects κάτω από το ίδιο όνομα. Μετά αποφασίσαμε πως το όνομα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μετά αποφασίσαμε πως δεν έχει νόημα να δουλεύουμε projects σαν ομάδα. Μετά αποφασίσαμε πως η ζωή είναι μάταιη. Μετά αποφασίσαμε, όπως και να ‘χει, να μείνουμε φίλοι. Μετά είπα με να μην αποφασίζουμε άλλο. Και το όνομα απλά μας έμεινε…
Εκτός από ατομικά έργα έχετε δημιουργήσει και ομαδικά. Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία που ακολουθείτε σε καθεμιά από τις δύο περιπτώσεις;
Τα ατομικά έργα τα δουλεύει o καθένας με το τρόπο του. Αφήνουμε περιθώρια ώστε να επηρεάζει ο ένας τον άλλο, το αποτέλεσμα, όμως, είναι καθαρά προσωπικό. Όταν δουλεύουμε ομαδικά, συνήθως τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε, βρίζουμε πολύ, ακούμε Madonna και Εminem και τελικά, ως δια μαγείας, τα βρίσκουμε και όλα πάνε καλά.
Τι ρόλο παίζει ο πειραματισμός και η διαδραστικότητα για εσάς και τη δουλειά σας;
Πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε διαρκώς σε έναν αυτοσαρκαστικό διαδραστικό πειραματισμό με το σώμα μας, με το χώρο μας, με την τέχνη, το φαγητό, την ορθογραφία, την πολιτική, την κοινωνία, τα έργα μας, γενικά ό,τι μας αγγίζει και ό,τι μπορούμε να ακουμπήσουμε εικαστικά και μη.
Ο καθένας σας έχει ξεχωριστό στυλ. Πόσο εύκολο είναι να ενσωματώνεται το προσωπικό ύφος του καθενός στις ομαδικές σας δημιουργίες;
Συνήθως στα projects που δουλεύουμε όλοι μαζί προσπαθούμε να μην ενσωματώνουμε ο καθένας το δικό του στυλ, αλλά την άποψη του για τα πράγματα. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη δυσκολία (αυτή είναι και η πρόκληση εξάλλου) καθώς και οι τέσσερις χρησιμοποιούμε διαφορετικές τεχνικές και έχουμε διαφορετικούς χειρισμούς αντιμετώπισης των πραγμάτων. Καταλήγουμε, όμως, σχεδόν πάντα σε μια πολύ καλή συνεννόηση και αυτό νομίζουμε φαίνεται κυρίως στις live vj performances που παίζουμε στα πάρτι αλλά φάνηκε και στις εκθέσεις, τις δράσεις και τα events μας.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σας;
Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε μεταξύ μας, ενώ παράλληλα ζούμε την μαγεία του να προσπαθούμε να πάρουμε πτυχίο όσοι δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα. Σταθερά προσπαθούμε να προκριθούμε στο ΝΒΑ, ενώ μεγάλη μας επιθυμία είναι να παίξουμε σε hip hop βίντεο κλιπ, όπως επίσης να καταφέρουμε να μπούμε στη Μονάδα Αποκατάστασης της Τάξης (ΜΑΤ), που όμως δε μας δέχονται λόγω ύφους. Στόχος μας για φέτος είναι να συγκεντρώσουμε αισίως 1000 likes στο Facebook, γιατί μας είπαν πως αυτό είναι καλό και, τέλος, περιμένουμε πώς και πώς να φωτογραφηθούμε για το ΟΖΟΝ φορώντας τα καλά μας.
Συνέντευξη Βίκυ Φλώρου, Αλεξάνδρα Ζωγράφου / Φωτογραφία Γιώργος Καπλανίδης