Ο Ricardo Bofill είναι ένας από τους πιο αιρετικούς καλλιτέχνες της γενιάς του.
«Η αρχιτεκτονική είναι η νίκη του ανθρώπου πάνω στο παράλογο: η οικοδόμηση του οικείου, οικιακού, ανθρώπινου χώρου», έγραφε το 1989, μιλώντας για την πρακτική του, που ξεπερνά τα 56 χρόνια.
Το Bofill Taller de Arquitectura συνεχίζει να εργάζεται στην οικοδόμηση κτιρίων. Η αρχιτεκτονική κοινότητα και το ευρύ κοινό έμειναν έκπληκτοι από την άνευ προηγουμένου εφαρμογή της μνημειακής κλασσικής γλώσσας, την οποία ολοκλήρωσαν σε κλίμακα που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ.
Όπως αναφέρθηκε, αναδεικνύεται και αναλύεται το όραμα του Ricardo Bofill, το οποίο κάποτε περιγράφηκε ως «η πιο περίεργη, η πιο συναρπαστική, η πιο πρωτότυπη ομάδα αρχιτεκτόνων οπουδήποτε στον κόσμο».
Εδώ, είναι πέντε από τα σχέδιά του:
La Muralla Roja, Costa Blanca, Ισπανία, 1973
Ακόμα κι αν δεν γνωρίζετε αυτό το έργο με το όνομα, πιθανότατα θα το έχετε δει: από φωτογραφίες μόδας μέχρι ταινίες (θυμηθείτε από το The Hunger Games).
Το La Muralla Roja είναι σκαρφαλωμένο στην κορυφή βράχων της Costa Blanca και είναι το πιο διάσημο έργο του αρχιτέκτονα. Πρόκειται για ένα επιβλητικό οικοδόμημα που προστατεύεται από τον έξω κόσμο. Αποτίει φόρο τιμής στον αρχιτεκτονικό πολιτισμό της περιοχής της Μεσογείου. «Η Μεσόγειος είναι ένα όμορφο κομμάτι του κόσμου αλλά είναι ένας τόπος πολλών πολέμων και συγκρούσεων», εξηγεί.
Walden 7, Sant Just Desvern, Ισπανία, 1975
Το προϊόν είναι μια πολυεπιστημονική προσέγγιση της αρχιτεκτονικής, είναι μια συλλογική απάντηση σε ένα πρωταρχικό ερώτημα: πώς μπορεί το χτισμένο περιβάλλον να διαμορφώσει την ανθρώπινη συμπεριφορά για να δημιουργήσει κάτι κοντά σε μια ουτοπία.
Εμπνευσμένο από την επιθυμία του ομίλου να δημιουργήσει μια πόλη στο διάστημα, η απάντηση στα ερωτήματά τους εμφανίστηκε ως μια σειρά κατοικιών που μοιάζουν σαν ένα κύτταρο. «Αντιπροσώπευε μια εναλλακτική λύση στο σύστημα μπλοκ», αναφέρει.
La Fábrica, Sant Just Desvern, Ισπανία, 1973
Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Bofill, δεν υπάρχουν χαμένες αιτίες στην αρχιτεκτονική. Η La Fábrica, όπως είναι σήμερα γνωστό, είναι ένα μονολιθικό μανιφέστο 31.000 τετραγωνικών μέτρων το οποίο έχει καθορίσει αυτό που ο περίφημος αρχιτέκτονας αντιπροσωπεύει.
Ο αρχιτέκτονας, έχοντας κερδίσει μια ευκαιρία για να αποκτήσει το κτίριο, είδε το κουρασμένο βιομηχανικό υπόβαθρο ως ευκαιρία να αναβιώσει τις αρχιτεκτονικές συνήθειες περασμένων χρόνων, παρακάμπτοντας τους σκληρούς περιορισμούς της Βαρκελώνης στον χώρο εργασίας.
«Στις αναγεννησιακές και μπαρόκ περιόδους, κάποιος θα εμφανιστεί και θα προσθέσει ένα νέο κομμάτι σε ένα υπάρχον κτίριο που παρέμεινε στη θέση του», υποστηρίζει.
Les Espaces d’Abraxas, Marne-la-Vallée, Franc e, 1982
Το Les Espaces d’Abraxas είναι ένα έργο κατοικίας 47.000 τ.μ. που ολοκληρώθηκε το 1982 στη νέα πόλη Marne-la-Vallée, στα περίχωρα του Παρισιού.
Έχοντας αποσυρθεί από την Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 για να αναπτύξει νέες θεωρίες και έννοιες, ο αρχιτέκτονας παραδέχεται ότι η ευκαιρία για ένα νέο έργο στα προάστια του Παρισιού αναζωπυρώθηκε μέσα του με μια πρωτόγονη έννοια.
«Άρχισα να καταλαβαίνω πόσο ζωτικής σημασίας είναι για έναν αρχιτέκτονα να χτίσει. Η θεωρία και ο σχεδιασμός είναι απαραίτητα αλλά ανεπαρκή στοιχεία για κάποιον που επιθυμεί να συμμετάσχει στην ιστορία της αρχιτεκτονικής. Από αυτές τις αντιφάσεις, λοιπόν, προέκυψε αυτό το έργο και μαζί με αυτό το όραμα μιας νέας μεθόδου εργασίας», λέει ο Ricardo Bofill.
Xanadù, Alicante, Ισπανία, 1971
Το κτίριο διαμερισμάτων Xanadù είναι μόνο ένα από αυτά που σχηματίζουν το το La Manzanera. Αυτά τα θέρετρα διακοπών αποτελούν οικίες με πρόσβαση σε πλήθος ιδιωτικών παραλιών, πισίνες, μπαρ, εστιατόρια και αθλητικές εγκαταστάσεις.
Τόσο το Xanadù όσο και το La Muralla Roja (που αποτελεί επίσης μέρος αυτής της οικογένειας κτιρίων) μπορούν να θεωρηθούν ως πρώιμες εκφράσεις της έννοιας «πόλη στο διάστημα» που ο Ricardo Bofill άρχισε να αρθρώνει πλήρως στις αρχές της δεκαετίας του 1970.