O Dream Victim τα Χριστούγεννα εμπλουτίζει το soundtrack του με λίγο Chris Rea, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ζωή και μετά τη Mariah Carey αυτήν την εποχή! Γιατί όμως αυτό το κομμάτι παραμένει τόσο γοητευτικό;
Κάποιοι ανυπομονούν και σπεύδουν να κατεβάσουν από το πατάρι τις κούτες για να στολίσουν και να μεταμορφώσουν τον χώρο τους από νωρίς, άλλοι το κοροϊδεύουν και στολίζουν στο παρά 5. Κάποιοι στολίζουν ακόμα και την κουζίνα ή το ταμπλό του μικρού αυτοκινήτου με το οποίο κινούνται στην πόλη, άλλοι στολίζουν μόνο το απολύτως απαραίτητο τριγωνικό δεντράκι όπως προβλέπει το έθιμο. Κάποιοι μετρούν αντίστροφα, μοιραζόμενοι ένα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι την ημέρα στα social και άλλοι, ως σύγχρονοι Statler και Waldorf, ανυπομονούν να επικρίνουν το όποιο ψήγμα εορταστικής διάθεσης.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται το εορταστικό κλίμα κάθε χρόνο, αφήνοντας εννοείται εκτός συζήτησης τις όποιες γλυκογευστικές απολαύσεις που έρχονται με πολύ θράσος να εισβάλουν στην, με τόσο κόπο, σμιλεμένη σιλουέτα μας και να διαπραγματευτούν σκληρά μαζί της. Και όλα αυτά με background τον χρόνο να τρέχει κάθε μέρα όλο και πιο γρήγορα, τους κεντρικούς δρόμους να φορούν σιωπηλά τα καλά τους, τις νύχτες και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να ενσωματώνουν περίτεχνα στο καθημερινό τους πρόγραμμα τα γιορτινά τραγούδια, για να μας υπενθυμίζουν ότι πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα. Τραγούδια όπως το «All I want for Christmas is you» και «Last Christmas», που απευθύνονται σε αισθηματίες, πληγωμένους ή μη, καταλήγουν να ακούγονται όπου σταθείς και όπου βρεθείς, χωρίς ωστόσο να παραπονιόμαστε ότι δε μας αρέσουν…
Υπάρχει όμως μέσα σε όλα αυτά τα γιορτινά τραγούδια ένα, που συνοψίζει το, κατά τη γνώμη μου, βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων. Και αυτό δεν είναι άλλο από το «Driving home for Christmas» του Chris Rea. Δεν ξέρω γιατί αλλά, στο μυαλό μου, το συγκεκριμένο αμάξι του Chris Rea είναι κόκκινο και ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει βράδυ, απευθείας μετά τη δουλειά, χωρίς να τον πτοεί η κούραση ή ο όποιος κακός καιρός. Φοράει καφέ δερμάτινο jacket, λευκό πουκάμισο και σκούρο τζιν παντελόνι. Τα μάτια είναι στο ταξίδι, παρέα με κάποιον ζεστό cappuccino που σίγουρα συντροφεύει αρμονικά το άρωμά του. Γιατί και το άρωμα είναι μια ανάμνηση, και πολύ δυνατή μάλιστα.
Είναι από τα λίγα εορταστικά τραγούδια που περιγράφουν αυτό το ταξίδι, το οποίο, όπως μας επισημαίνει ο Καβάφης, έχει όλη την αξία. Είναι όλες οι προετοιμασίες, σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο, για να δεχτούμε το νέο, όποιο και αν είναι αυτό, με χαμόγελο και την καρδιά μας ανοιχτή. Παρέα με όποιους συνεχίζουν να ταξιδεύουν μαζί μας, είτε είναι παρόντες εκεί είτε με τη μορφή αναμνήσεων. Γιατί, όπως μας υπενθυμίζει ο Baz Luhrmann, αυτά που πρέπει να κρατάμε από το παρελθόν είναι τα κοπλιμέντα και όχι οι προσβολές, είναι τα ερωτικά γράμματα και όχι οι αποδείξεις των τραπεζών, είναι η ανέγγιχτη ομορφιά των 20 ετών σε κάποιες φοιτητικές χειμερινές διακοπές και όχι το κυνήγι των όποιων εφήμερων υλικών απολαύσεων.
Για μένα, από παιδί ακόμα, Χριστούγεννα ήταν αυτό το συναίσθημα της προετοιμασίας. Προετοιμασίας εαυτού για την αλλαγή, χωρίς προσδοκίες, απλά με καθαρό μυαλό. Φυσικά δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω στις αναμνήσεις μου τα ταξίδια με το αυτοκίνητο, γιατί σχεδόν πάντα με αυτό έφτανα στον προορισμό μου. Παρέα είτε με τον μονίμως αργοπορημένο κολλητό μου, την εκάστοτε ξεχωριστή σύντροφό μου ή, αν πάμε τον χρόνο λίγο πιο πίσω, τους αξιοθαύμαστα οργανωτικούς μπαμπά και μαμά μου.
Και πόσο όμορφο το συναίσθημα του «καλώς ήρθες» όταν φτάσεις στον προορισμό σου, σε αυτό που λες «home sweet home». Είναι αυτό το χαμόγελο που σου χαρίζει κάποιος που γνωρίζεις τυχαία όταν κάνεις μια καλή πράξη. Είναι η γλυκιά αγκαλιά που συντροφεύει το χαμογελαστό πρόσωπο με τα κλειστά μάτια. Είναι όλα τα ευχαριστώ που μπορεί να παράπεσαν και να μην ειπώθηκαν όλο τον χρόνο. Είναι αυτά τα κρυμμένα «σ’ αγαπώ» που φοβόμαστε να συλλαβίσουμε μην τυχόν μας πουν ευαίσθητους. Τελικά, μήπως δεν πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε για να τα συλλαβίσουμε;
Από τον Δημήτρη Σκιαδά
https://www.youtube.com/watch?v=czhZbqpyBm8