O Χρήστος Λούλης έχει διανύσει πολλά και σημαντικά χιλιόμετρα στο σανίδι μέσα από περίπλοκους και απαιτητικούς κάθε φορά ρόλους, και δικαίως έχει καταφέρει να θεωρείται ως ένας θεατρικός ηθοποιός από τους καλύτερους της γενιάς του. «Η αλήθεια είναι πως είμαι πια στις ειδικές δυνάμεις του θεάτρου» λέει στο OZON RAW μιλώντας για τις απαιτήσεις του νέου του ρόλου, εκείνον του Θανάτου, στο έργο του Γιόν Φόσσε «Παραλλαγές Θανάτου» που άνοιξε αυλαία πριν λίγες μέρες στο Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
O Φόσσε βάζει στο κέντρο της ιστορίας του τον θάνατο, ωστόσο στην πραγματικότητα μιλά για την αγάπη. Θάνατος και αγάπη πώς συνδέονται μεταξύ τους στην παράσταση; Όπως συνδέονται μεταξύ τους τα ανόμοια. Όπως ο θάνατος είναι η άρνηση της ζωής, η αγάπη είναι ο ύμνος της. Όλες οι θρησκείες με αποκορύφωμα το χρι- στιανισμό το επισημαίνουν. Μόνο με την αγάπη μπορείς να υπερνικήσεις το θάνατο. Με αυτήν την απόλυτη αγάπη που χωράει ακόμα και τον ίδιο το θάνατο ως κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής.
Ηθοποιός δοκιμασμένος σε απαιτητικούς ρόλους. Αυτή τη φορά άλλος ένας ρόλος πρόκληση. Πώς είναι να ενσαρκώνεις τον θάνατο και πώς παρουσιάζεται στην σκηνή του θεάτρου Πορεία;
Είναι μάλλον μια πιο γειωμένη εμπειρία από ό,τι θα περιμέναμε. Κι αυτό γιατί στην παράστασή μας ο θάνατος δεν είναι κάτι υπερβατικό αλλά ένας τύπος που δεν ξέρει τη ζωή αν και μέσα σ’ αυτή. Στο έργο ο ρόλος μου αποκαλείται “ο φίλος”. Έτσι έρχεται στη ζωή της κόρης, ως ένας φίλος. Χωρίς απειλή, χωρίς φοβέρα. Ως κάποιος που θα μπορούσε να λέει: Σε εμένα θα καταλήξεις στο τέλος αλλά θα είναι καλύτερα για όλους αν δεν φοβάσαι κι αν ακόμα περισσότερο, αποφασίσεις πως μ’αγαπάς. Όχι επειδή δεν αγαπάς τη ζωή, αλλά επειδή αγαπώντας εμένα θα ζήσεις καλύτερα τα χρόνια που σου αναλογούν.
Επίσης πώς είναι να ενσαρκώνεις τον θάνατο πάνω σε ένα παγοδρόμιο;
Η αλήθεια είναι πως είμαι πια στις “ειδικές δυνάμεις” του θεάτρου. Δεν ήξερα πατινάζ πριν αρχίσω πρόβες αλλά με καθημερινά μαθήματα πολύωρα για έναν ολόκληρο μήνα, τα κατάφερα να μπορώ να κάνω πατινάζ και να λέω και τα λόγια μου. Είναι απελευθερωτικό για μένα να ξεκινώ ένα ρόλο από μια σωματική-αθλητική πρόκληση. Έχω έτσι περισσότερη φαντασία. Με τον Χουβαρδά έχεις συνεργαστεί σε πολλές θεατρικές δουλειές, σίγουρα έχετε αναπτύξει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και σε εμπιστεύεται . Πώς σε βοήθησε να προσεγγίσεις αυτό το ρόλο; Εστίασε περισσότερο στην ανθρώπινη διάσταση του ρόλου μου και με προφύλαξε από τις παγίδες του.
Τώρα που διοικητικά το Εθνικό θέατρο έχει γυρίσει σελίδα βλέπεις κάποια γέφυρα συνεργασίας για το προσεχές μέλλον ή αποτελεί για σένα έναν κύκλο που έκλεισε;
Κανένας κύκλος δεν έκλεισε. Έτσι κι αλλιώς και με την παλιά διεύθυνση, δεν ήμουν μόνιμος ηθοποιός του Εθνικού. Απλά τύχαινε να με εμπιστεύονται οι σκηνοθέτες που εμπιστευόταν ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής. Αυτή ήταν και αυτή ίσως να είναι και από εδώ και πέρα η σχέση μου με το Εθνικό.
Στην προσωπική σου ζωή επίσης κουβαλάς πολλούς ρόλους όπως εκείνους του συζύγου, και προσφάτως του πατέρα. Έχεις αφήσει χώρο μέσα σου για το δικό σου προσωπικό «γήπεδο», εκεί που μπορείς να γυρίζεις για πάντα και να νιώθεις σαν παιδί;
Ευτυχώς κάνω μια δουλειά που δεν είναι ακριβώς δουλειά. Μπορώ να είμαι παιδί κάθε μέρα και να ζω από αυτό. Δεν μπορώ να μοιράζω ακριβώς την ημέρα μου σε δουλειά και παιχνίδι. Ακόμα και το παιχνίδι με το γιο μου, όσο και να το διασκεδάζω, το θεωρώ ως καθήκον μου.
Αν σου ζητούσα να περιγράψεις την αγάπη με ένα βλέμμα ποιο θα ήταν αυτό;
Το βλέμμα του γιου μου προς τη μητέρα του. Επειδή κι αυτός δεν ξέρει ότι αυτό που νιώθει είναι αγάπη.
Συνέντευξη: Δέσποινα Ραμαντάνη
Photo by The Dreamer
“Παραλλαγές Θανάτου”, Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου, Πλατεία Βικτωρίας Aθήνα 10433 Tηλ: 2103210991