Στα 19 του ξεκίνησε να βλέπει μια παράσταση κάθε μέρα. Πρώτο ήταν το Suburbia στο θέατρο Επί Κολωνό. Στα 34 κέρδισε το βραβείο Δημήτρης Χορν για την ερμηνεία του στο ρόλο του Χοσεφίνο στο έργο Λα Τσούνγκα του Μάριο Βάργκας Λιόσα. Ο Δημήτρης Λάλος, βασικό μέλος της ομάδας ΝΑΜΑ, πιστεύει σε εκείνες τις ιστορίες που σου αλλάζουν, έστω και λίγο, την πραγματικότητα, αγαπά τους σούπερ ήρωες και φυσικά εξακολουθεί να βρίσκεται καθημερινά στο δεύτερο σπίτι του, το θέατρο Επί Κολωνό.
Ποιό είναι το μανιφέστο της ομάδας Νάμα;
Θέλουμε να κάνουμε θέατρο το οποίο να μπορεί να επεμβαίνει χωρίς να περιθωριοποιείται. Προσπαθούμε να επηρεάζουμε χωρίς να επηρεαζόμαστε και παράλληλα να επηρεαζόμαστε όσο πιο πολύ γίνεται, ώστε να μπορούμε για να επηρεάσουμε.
Υπάρχει κίνδυνος να γίνει κανείς διδακτικός, αντιμετωπίζοντας το θέατρο με τέτοιο τρόπο;
Το πιο σημαντικό για εμάς είναι να αποφύγουμε μια αντίστοιχη στάση. Πιστεύω πως το καταφέρνουμε τόσο λόγω της επιλογής των έργων μας όσο και εξαιτίας του στοιχείου της πολυπολιτισμικότητας που χαρακτηρίζει την ομάδα. Προσπαθούμε πάντα να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα σφαιρικά, έτσι ώστε να μην σηκώνουμε το δάχτυλο απέναντι σε κανέναν.
Σε αφορούν οι ιστορίες που λειτουργούν ως καταφύγιο;
Νομίζω πως οι παραστάσεις που λειτουργούν καθησυχαστικά προσφέρουν μια πλασματική αίσθηση ασφάλειας και συναισθήματα που δεν διαρκούν. Ο θεατής φεύγοντας από το θέατρο θα αρχίσει πάλι να νιώθει ακριβώς όπως ένιωθε και πριν. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι κάνουμε ένα θέατρο που θα αλλάξει τα πάντα, αλλά θέλουμε ο άνθρωπος που θα έρθει να παρακολουθήσει μια παράσταση να φεύγει λίγο διαφορετικός. Άλλες φορές το πετυχαίνουμε, άλλες όχι. Φυσικά όμως, δεν θέλουμε να αφήνουμε κανέναν να φεύγει από εδώ μανιασμένος. Δεν νομίζω πως μας χρειάζεται περισσότερη βαρβαρότητα.
Πώς μπορεί κανείς να αποφύγει τις «μεγάλες κουβέντες» και τα κλισέ;
Μάλλον, δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Τα κλισέ μάλιστα μπορεί να μην είναι και τυχαία. Ίσως να χρειάζονται φράσεις όπως: «πάμε μπροστά», «ασ’ τα αυτά», «πάμε για άλλα». Μας δίνουν κουράγιο. Κάποιες λέξεις σε προετοιμάζουν για εκείνα που έρχονται και αυτό ίσως συμβαίνει γιατί τα πράγματα επαναλαμβάνονται. Υπάρχουν κάποια μοτίβα, τα οποία φαίνεται να λειτουργούν, που η φύση τα χρησιμοποιεί ξανά και ξανά. Το ίδιο ισχύει με καταστάσεις που έχουμε περάσει και θα περάσουμε ξανά. Και πόλεμοι, και πείνα και έρωτες θα ξανάρθουν. Όλα αυτά είναι η ζωή.
Ποιοι ήρωες σε γοητεύουν;
Οι σούπερ ήρωες (γέλια). Πιστεύω πως οι πράξεις μας είναι εκείνες που μας κάνουν δειλούς ή ήρωες, όχι η ύπαρξη. Όταν έρθει η στιγμή, θα γίνεις ήρωας.
Πού πιστεύεις ότι κρύβεται η ουσία του ηρωισμού;
Αυτό που μπορεί να σε μεταμορφώσει σε ήρωα είναι το να κάνεις καθημερινά μικρές πράξεις ηρωισμού, μικρές πράξεις αρετής. Για μένα ήρωας είναι αυτός που όταν δεν τον κοιτάει κανείς, σηκώνει το σκουπίδι από το πάτωμα.
Αν βρισκόσουν μπροστά από 15.000 θεατές και είχες μόνο μια ιστορία να διηγηθείς, τι θα τους έλεγες;
Θα ήθελα να καταφέρω να δώσω μια καινούργια εικόνα, που κάποιοι ίσως να μην είχαν φανταστεί ποτέ. Λένε για παράδειγμά ότι οι ξηροί καρποί είναι βαριά τροφή. Μπορείς λοιπόν να κάνεις κάποιον να φανταστεί πως αυτό ισχύει γιατί κάθε καρπός έχει μέσα του τη δυνατότητα να γίνει δέντρο. Έτσι για παράδειγμα βλέποντας το λίγο διαφορετικά, φεύγοντας κανείς θα είχε μια καινούρια πληροφορία και μπορεί αυτό να τον βοηθούσε με κάποιο τρόπο. Ίσως, την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν τη δύναμη ενός δέντρου απλά να έτρωγε έναν ξηρό καρπό.
Ποιο στοιχείο μιας ιστορίας είναι εκείνο που σε ενδιαφέρει περισσότερο;
Με ενδιαφέρει κυρίως ο τρόπος που διηγούμαστε μια ιστορία, από ποια πλευρά δηλαδή επιλέγει κανείς να την αφηγηθεί. Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι να πεις μια ιστορία και αυτός είναι ο βασικός λόγος που με ιντριγκάρει τόσο αυτή η δουλειά.
Συνέντευξη: Άννα Δραγωνέα
Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός