Interviews

Lena Kitsopoulou

About Writing: H Λένα Κιτσοπούλου κινείται ανάμεσα στην ηθοποιία, τη σκηνοθεσία και τη διηγηματογραφία. Αυτός ο χειμώνας προβλέπεται ιδιαίτερα παραγωγικός για εκείνη αφού θα σκηνοθετήσει την παράσταση «Χαίρε Νύμφη» του Γ.Ξενόπουλου στο Θέατρο Τέχνης ενώ παράλληλα ασχολείται και με τη συγγραφή ενός μονόπρακτου θεατρικού έργου με τίτλο « Άουστρας ή η Αγριάδα» για το Εθνικό Θέατρο. Με αφορμή το πρόσφατο διήγημα της «Μεγάλοι Δρόμοι» επιβεβαίωσε στο OZON RAW πως μια ανήσυχη προσωπικότητα μπορεί να συνενώσει με επιτυχία τη δραματουργία του θεάτρου με τη στατικότητα της λογοτεχνικής γραφής.

Στους «Μεγάλους Δρόμους» όπως υποδεικνύει ο τίτλος, υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Οι ήρωες κινούνται στις γειτονιές, στην πόλη, στην επαρχία, στο εξωτερικό. Τι σημαίνει αυτή η κινητικότητα για εσένα; Πιστεύεις λειτουργεί αντιθετικά με τη στατικότητα του θεάτρου;

Το γράψιμο είναι μία μοναχική διαδικασία που πραγματοποιείται μέσα σε ένα δωμάτιο, σε έναν κλειστό χώρο. Η κινητικότητα συμβαίνει μέσα στην φαντασία μου και μέσα στη μνήμη μου. Σαν να φτιάχνω ταινίες με το μυαλό μου. Η μεγάλη ελευθερία που έχει το γράψιμο είναι ότι είσαι αφεντικό του εαυτού σου. Το θέατρο όμως επίσης είναι μία διέγερση της φαντασίας και ένα μεγάλο ταξίδι του μυαλού. Απλώς για πρακτικούς λόγους στο θέατρο πρέπει να λειτουργείς με ωράριο και να χτυπάς κάρτα. Στην περίπτωση μου πάντως, τα δύο αυτά λειτουργούν συμπληρωματικά, νομίζω ότι είμαι και του φωτός και του σκοταδιού. (πως λέμε και του αλωνιού και του σαλονιού)


Η Χρυσούλα στο Λα Καπότ έχει κάτι από τη ΜΑΙΡΟΥΛΑ. Υπάρχουν χαρακτήρες που επανέρχονται στη φαντασία σου;

Σίγουρα συμβαίνει αυτό, έχω τις εμμονές μου όπως ο κάθε άνθρωπος. Και σίγουρα η γλώσσα που χρησιμοποιώ στους χαρακτήρες είναι πολύ συχνά η δική μου γλώσσα. Άρα είναι φυσικό να επανέρχονται κάποια μοτίβα, κάποιες σκέψεις, κάποιοι ίδιοι τρόποι έκφρασης.

Ποιοι είναι οι συγγραφείς διηγημάτων που σε έχουν επηρεάσει; Διαβάζεις περισσότερο διηγήματα ή μυθιστορήματα;

Διαβάζω και τα δύο είδη. Θεωρώ τον Παπαδιαμάντη τον μεγαλύτερο έλληνα διηγηματογράφο. Πρόσφατα διάβασα και τα εξαιρετικά διηγήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ ‘Οι Αρχάριοι’ που ξαναβγήκαν στην ολοκληρωμένη τους μορφή από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Διάβασα τους Κωμικούς Έρωτες του Κούντερα. Επίσης μου φάνηκαν συγκλονηστικά κάτι διηγήματα του Καραγάτση. Με τρέλλανε αυτή η τόσο μεγάλη του μαεστρία στην περιγραφή. Το διήγημα νομίζω ότι είναι εξίσου δύσκολο με το μυθιστόρημα. Μου αρέσουν όλες οι μορφές της λογοτεχνίας.

Στις συνεντεύξεις σου σε ρωτάνε για τυχόν επικείμενο μυθιστόρημα. Φαίνεται να το περιμένουν αυτό. Υπάρχει κάποια ιδέα;

Όχι προς το παρόν. Αυτή τη στιγμή διανύω μία περίοδο που είμαι σκορπισμένη σε διάφορα. Το χρειάζομαι μάλλον και αυτό. Ένα μυθιστόρημα νομίζω θέλει να του αφιερώσεις πολύ χώρο και χρόνο. Δεν είμαι σε τέτοια πνευματική κατάσταση αυτή τη στιγμή.

Στο θέατρο έχεις σκηνοθετήσει με πολύ μεγάλη επιτυχία δύο γυναικείους μονολόγους. Βρίσκεις πρόκληση την προοπτική να σκηνοθετήσεις μία παράσταση με περισσότερους ηθοποιούς;

Το θέλω πολύ, δεν ξέρω όμως άν μπορώ να τα καταφέρω. Θα γίνει πάντως μία απόπειρα φέτος στο Θέατρο Τέχνης με ένα έργο του Ξενόπουλου, το ‘’Χαίρε Νύμφη’’, όπου συμμετέχουν 6-7 ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων η Μαρία Πρωτόπαππα, ο Γιάννος Περλέγκας, ο Γιάννης Κότσιφας και η Ιωάννα Μαυρέα.

Θα μπορούσες να παίξεις σε κάποιο δικό σου δραματοποιημένο κείμενο;

Νομίζω πως ναι, πιστέυω θα το έπαιζα καλά και θα χρειαζόμουνα και πολύ λίγες πρόβες, τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να κάθομαι να μαθαίνω λόγια. Μέχρι τώρα δεν το έχω κάνει, γιατί μου μοιάζει λίγο ναρκισσιστικό και βαρύ να τα κάνω όλα μόνη μου. Το θέατρο είναι δουλειά συνεργασίας και μου αρέσει πάρα πολύ κάποιος άλλος να παίρνει κάτι δικό μου και να το πηγαίνει παραπέρα. Μ’ αρέσει να φεύγει από τα χέρια μου. Και έχω υπάρξει πολύ τυχερή στο ότι τα κείμενά μου τα έχουν παίξει κάποιοι από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε, όπως είναι η Μαρία Σκουλά και η Μαρία Πρωτόπαππα. Ήταν δώρο.

Η προηγούμενη χρονιά ήταν πολύ παραγωγική για εσένα. Το χάρηκες αυτό; Τι σχεδιάζεις για αυτή τη χρονιά;

Φυσικά και χαίρομαι να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Τους τελευταίους μήνες ασχολήθηκα εντατικά με την συγγραφή ενός μονόπρακτου θεατρικού έργου που θα παιχτεί στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, το οποίο έχει τον τίτλο: « Άουστρας ή Η Αγριάδα». Αυτό ήτανε μία πρόταση από το εθνικό θέατρο να συμμετέχω κι εγώ με ένα έργο, με θέμα τον ξενο, τον μετανάστατη, στα πλαίσια ενός πανευρωπαικού προγράμματος για νέους δημιουργούς( συγγραφείς, σκηνοθέτες κ.λ.π.) με αυτήν την κοινή θεματολογία . Είναι ένα μικρό έργο για τέσσερις ηθοποιούς. Έχω ήδη ξεκινήσει μία προεργασία για το ‘’ Χαίρε Νύμφη’’ του Ξενόπουλου που θα κάνει πρεμιέρα αρχές Φεβρουαρίου στο Θέατρο Τέχνης και ετοιμαζόμαστε με την Μαρία Πρωτόπαππα μέσα στον Νοέμβριο να κάνουμε κάποιες παραστάσεις της ΜΑΙΡΟΥΛΑΣ στην Θεσσαλονίκη και σε κάποιες πόλεις της βόρειας Ελλάδας. Παράλληλα υπάρχουν και πολλά ημιτελή γραπτά και ιδέες για θέατρο, τα οποία θέλω να δουλέψω και κυρίως ευελπιστώ μέσα στον χειμώνα να βρίσκομαι και πάνω σε κάποιο μικρό πάλκο και να τραγουδάω Έτσι για να κυλάει ευχάριστα αυτή η γαμωζωή, η οποία γίνεται δυσκολότερη με όλη αυτήν την καφρίλα που υπάρχει γύρω μας. Η μόνη σωτηρία νομίζω είναι να ικανοποιείται κανείς από πράγματα τα οποία δεν έχουν καμία χρηματική αξία.

Το βιβλίο της Λένας Κιτσοπούλου ‘Μεγάλοι Δρόμοι΄κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Συνέντευξη: Ανδρέας Δημόπουλος | Φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός