Ο Πέτρος Ευσταθιάδης είναι φωτογράφος. Συνεργάζεται με έντυπα όπως το Wallpaper, το Monocle, η Le Monde και οι Financial Times ενώ αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Νότιο Γαλλία, καθώς η δουλειά του επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ της Hyeres. Είναι, επίσης,μέλος της ομάδας pocproject και κάθε έξι μήνες συμμετέχει σε φωτογραφικά workshops ανά τον κόσμο. Ο Πέτρος είναι σίγουρα πολύ ταλαντούχος. Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Σημαντικές είναι οι ιστορίες που θέλει να διηγηθεί μέσα από τις εικόνες του, σημαντικό είναι ότι το βλέμμα του είναι καθαρό και κυρίως ότι είναι ένας τύπος έξυπνος, ψύχραιμος και μέσα στα παράλογα σύμπαντα που φωτογραφίζει, απόλυτα κανονικός. Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές όταν κοιτάζω τις εικόνες του είναι πως το χωριό που τόσο τον εμπνέει έχει ξεπηδήσει από τη δική του τη φαντασία και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ή αντίθετα πώς ο Πέτρος ήταν απλά τυχερός και ανακάλυψε ένα μέρος που οι άνθρωποι συνηθίζουν να κυκλοφορούν τυλιγμένοι με αλουμινόχαρτα, κρατώντας μαύρα δρεπάνια. Για εκείνον, πάντως, το πιο σημαντικό όταν κοιτάμε τις φωτογραφίες του είναι να πιστεύουμε πως το παιδάκι που ασημίζει είναι όντως αστροναύτης και πως η κουκουλοφόρος κυρία με τα χαμηλοτάκουνες μπεζ γόβες ετοιμάζεται να κάψει την πόλη απόψε κιόλας.
Με ποια λογική συνταιριάζεις όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία που συνθέτουν τις εικόνες σου;
Υπάρχει μια γλώσσα που χρησιμοποιώ με διαφορετικά αντικείμενα, ανθρώπους, τεχνικές για να γίνει η εικόνα όπως τη φαντάζομαι. Βλέπω τους ήρωες και τις κατασκευές μου σαν πολύπλοκες-πολύχρωμες προσωπικότητες και θέλω να χτίζω πάνω τους, να τους κάνω περισσότερο από αυτό που είναι και να τους δίνω το νόημα που θέλω εγώ.
Τι συναισθήματα θα ήθελες να νιώσει κάποιος που έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη δουλειά σου;
Το να νιώσει έκπληξη και το να αφιερώσει χρόνο για να δει τη φωτογραφία, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εύκολο να νιώσουν κάτι από τις φωτογραφίες μου. Υπάρχει μια ιστορία που λένε οι φωτογραφίες, αλλά ο καθένας ευτυχώς την ερμηνεύει και τη νιώθει διαφορετικά ή στέκεται αδιάφορα. Είναι ένα κομμάτι ανθρώπων που ξέρω ότι επικοινωνούμε μέσα από τις εικόνες μου και τους δίνει ερεθίσματα και τους προκαλεί έκπληξη και ίσως τις βρίσκουν όμορφες.
Πιστεύεις πώς κάποιος που δεν έχει αντίστοιχες αναφορές ή ακόμα περισσότερο κάποιος που δεν είναι Έλληνας μπορεί να βρει κάποιο σημείο επαφής με τις φωτογραφίες σου;
Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Eίναι πιο εύκολο για κάποιον που δεν είναι Έλληνας να κατανοήσει για το τι μιλάω και να γνωρίσει ουσία ελληνική. Οι φωτογραφίες μου είναι Ελλάδα, αλλά στο τέλος καταλήγω να μιλάω για κάτι με μια γλώσσα κατανοητή για όλους. Επίσης, οι φωτογραφίες μου μιλάνε για μια πλευρά της Ελλάδας που δεν είναι τόσο αστραφτερή και περισσότερο φτωχή. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, νομίζω, έχει ξεχάσει ότι πριν 30 χρόνια ζούσαμε πολύ λιτά και ταπεινά μόνο με τα βασικά.
Ποια είναι η βασική ιστορία που θέλεις να διηγηθείς;
Υπάρχουν πολλές βασικές ιστορίες που συνήθως είναι καθημερινές. Καθημερινοί άνθρωποι, καταστάσεις, καθημερινά όνειρα και καθημερινοί παραλογισμοί, καθημερινές εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Αυτό που κάνει τη διαφορά στις φωτογραφίες μου είναι το να πιστέψεις ότι το παιδάκι είναι όντως αστροναύτης, ότι η βόμβα θα εκραγεί στο μπαρ, ότι κάποιος θα κάτσει σύντομα να τα πιει, ότι ο κόσμος είναι πολύπλοκος και παράξενος και ότι όλοι κυκλοφορούν με δρεπάνια.
Πώς σε επηρεάζει κάθε φορά το χωριό;
Με βοηθά να εκτιμώ κάποια πράγματα που είναι ξεχασμένα, λίγο πρωτόγονα, πολύ αυθεντικά. Κάθε φορά που το επισκέπτομαι, έρχομαι σε επαφή με τη λάσπη, τη φωτιά, τη σκόνη, με παλιά αντικείμενα που στον σύγχρονο κόσμο θα ήταν σκουπίδια. Eκεί έχουν ακόμα σκοπό και λειτουργία. Καταλαβαίνω τις εποχές, τις γεύσεις, βλέπω τα ζώα να τριγυρίζουν άναρχα σε ένα ακατάστατο τοπίο. Ο χρόνος κυλά αργά, το φαΐ είναι πιο νόστιμο, οι άνθρωποι μερικές φορές ανυποψίαστοι, άλλες φορές κουτοπόνηροι, καθόλου φιλόδοξοι. Μια απλή καθημερινότητα που βασίζεται στα απολύτως απαραίτητα.
Εσύ πώς έχεις επηρεάσει τη ζωή εκεί; Ποια είναι η άποψη που κυκλοφορεί για αυτά που κάνεις;
Καμιά φορά βλέπω πράγματα και μένω άφωνος. Λέω πως δεν γίνεται αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να τα φτάσω με τίποτα. Εικόνες βγαλμένες από άλλες δεκαετίες με μια αφέλεια και μια χρηστικότητα και έναν παραλογισμό που δεν νικιέται, δεν μπορεί να αναπαρασταθεί. Μόλις με δουν να τριγυρνώ με μια τεράστια κάμερα και ένα τρίποδι με κράζουν και γελάνε, αλλά την ίδια στιγμή τρελαίνονται να ασχοληθώ μαζί τους. Δεν κατανοούν τι κάνω, αλλά κατανοούν τη δύναμη της φωτογραφίας και με εμπιστεύονται και συνεργάζονται και φτιάχνουμε μαζί το σκηνικό από το μηδέν και μου δίνουν ιδέες και καμιά φορά το παρακάνουν.
Ποιος είναι ο κίνδυνος και το ρίσκο με τις δικές σου εικόνες;
Υπάρχει το ρίσκο του να κάνεις κάτι απλώς για να εντυπωσιάσεις και να δημιουργήσεις θέαμα και να μην έχει ουσία.
Συνέντευξη στη Δανάη Δραγωνέα