Στα 26 της χρόνια η Βασιλική Τρουφάκου, αποτελεί ένα από τα νέα και ανερχόµενα ταλέντα του ελληνικού θεάτρου. Η περσινή της ερµηνεία στην «Παρέλαση» της Λ. Αναγνωστάκη άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και ξάφνιασε κοινό και κριτικούς µε την επιβλητική σκηνική της παρουσία. Φέτος την συναντάµε ξανά στο ρόλο µιας νεαρής κοπέλας από την Ουκρανία στην “Καύση” του Στράτου Τζίτζη, στο θέατρο Όλβιο και µε ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι στο χέρι µιλά στο Ozon για την ελπίδα και την πίστη που τροφοδοτεί την δική της ζωή.
Παρατηρώντας κανείς το πρόσωπο της διαπιστώνει την πρώτη µεγάλη αντίθεση ανάµεσα στα µεγάλα, καταγάλανα µάτια της, που µοιάζουν µελαγχολικά και στο χαµόγελο της που εκφράζει βαθιά αισιοδοξία. ∆ύσκολες φάσεις και περίοδοι που έχει περάσει στην ζωή της την έχουν συµφιλιώσει µε την µελαγχολία και µε τον πόνο. “Τι να κάνουµε; Θα ζήσουµε!…”, µου λέει, γελώντας χρησιµοποιώντας µια φράση από τον αγαπηµένο της ρόλο της Σόνιας στον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ, που αποτελεί και ένα από τα καλλιτεχνικά της όνειρα. Ο κόσµος της αντικειµενικότητας από τον οποίο προέρχεται, ακαδηµαϊκά, µοιάζει για πολλούς να συγκρούεται µε την υποκειµενικότητα της τέχνης. Εκείνη όµως την γοήτευαν πάντα και τα δύο. Σήµερα εξακολουθεί να είναι επί πτυχίο φοιτήτρια της σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και απόφοιτος της ∆ραµατικής Σχολής του Εθνικού. Γεννηµένη στην Αθήνα το µόνο όνειρο που δεν µπόρεσε να πραγµατοποιήσει είναι οι σπουδές σε άλλη πόλη. Γι αυτό πήρε νωρίς την απόφαση να απογαλακτιστεί από το γονέϊκο περιβάλλον. Mόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές της µετακόµισε µόνη της στο Κουκάκι. Χαρακτηριστικά της η ελπίδα και η πίστη σε ό,τι κι αν κάνει, αν και παραδέχεται, πως τα πράγµατα ωθούνται οικονοµικά στα άκρα για τους ηθοποιούς: “Στο επάγγελµά µας πρέπει να έχεις έναν ενεργό ποµπό ελπίδας να σε τροφοδοτεί…”. Η πίστη είναι µια λύση µας λέει: ” Νιώθω ότι έχω πίστη αλλά ταυτόχρονα θα ήθελα να έχω και αυτή την αδιαπραγµάτευτη αφοσίωση σε κάποιον ή σε κάτι.
Κείμενο Δέσποινα Ραμαντάνη / Φωτογραφία Χρήστος Τζήμας