O Melchior Tersen είναι ένας 24χρονος φωτογράφος με έδρα το Παρίσι. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι φωτογραφίες του είναι «παράξενες ή μη υγιείς». Ο Tersen συχνά εμπνέεται από τη μουσική και την «εσωτερικότητα». Ακολουθεί μια παρορμητική διαδικασία, χωρίς προγραμματισμό με ηδονοβλεπτική οπτική.
Πες µας λίγα πράγµατα για το πως ξεκίνησες να τραβάς φωτογραφίες. Υπήρξαν άλλοι φωτογράφοι που σε ενέπνευσαν ότι πρωτοξεκίνησες;
∆εν θυµάµαι να έλεγα ποτέ πως θέλω να γίνω φωτογράφος. Αγόρασα την πρώτη µου µηχανή όταν ήµουν περίπου 16 ετών. Ένας φίλος είχε πάρει µία και εγώ έκανα το ίδιο. Τραβούσαµε φωτογραφίες στην ταξη, κάναµε βλακείες. Αυτή ήταν η πρώτη µου επαφή µε την φωτογραφία. Ήταν µια µικρή compact κάµερα που έπαιρνα µαζί µου στις συναυλίες. Εκείνη την εποχή άκουγα metal και hardcore και µαζί µε τους φίλους µου βγάζαµε φωτογραφίες τους µουσικούς στην έξοδο. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε πρεµιέρες ταινιών φωτογραφίζοντας τους διάσηµους δίπλα στους paparazzi. Ήµουν ο µόνος εκεί µε compact κάµερα. Παρέµεινα «ερασιτέχνης» µέχρι πριν 4-5 χρόνια, που ανακάλυψα την silver ψηφιακή µου µηχανή και τις φωτογραφίες των Ryan McGinley, Tim Barber και Terry Richardson στο περιοδικό Vice. Από εκείνη τη στγµή, βρήκα σταδιακά ένα είδος λογικής που µπορεί να σταθεί (και να εφαρµοστεί) από µόνη της.
Με ποια κάµερα προτιµάς να τραβάς φωτογραφίες;
Χρησιµοποιώ διάφορες κάµερες. Mία µικρή κάµερα, µία 6×7 και µία 6×4,5, ενώ προσφάτως χρησιµοποίησα την παλιά µου ψηφιακή για να τραβήξω µία σειρά από µπαλώµατα σε jackets. Μου αρέσει η silver, ξεκίνησα µε την ψηφιακή αλλά σε κάποια φάση σταµάτησα να την ευχαριστιέµαι επειδή της λείπει το στοιχείο της έκπληξης και ήταν βαρετό. Από τη στιγµή που µπήκα στον κόσµο της κινηµατογραφίας και κατάφερα να απαθανατίσω στιγµές που παραλίγο χάνονται, άλλαξε ριζικά ο τρόπος µε τον οποίο δουλεύω.
Πώς θα περιέγραφες τις φωτογραφίες σου σε κάποιον που δεν τις έχει ξαναδεί ποτέ; Υπάρχει κάποιο στοιχείο που θεωρείς ότι έχουν κοινό;
Προσπαθώ να µην είµαι βαρετός. Να δηµιουργώ όµορφες εικόνες που µιλούν στους περισσότερους κρατώντας συγκεκριµένες αναφορές. Οι φωτογραφίες αφορούν πολύ το χώρο του πάθους. Λατρέυω ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο, παθιασµένοι µε ορισµένα πράγµατα. Μπορεί να είναι πάθος για το σκύλο τους, για µία metal µπάντα, να παρατηρούν τα πουλιά. Αγαπώ την παθιασµένη ειλικρίνεια.
Φωτογραφίζεις πολλούς ανθρώπους από τη metal, goth και άλλες υποκουλτούρες. Ταυτίζεσαι µε κάποια από αυτές ο ίδιος;
Τι σε κάνει να φωτογραφίζεις άτοµα που ανήκουν σε αυτούς τους χώρους; Φωτογραφίζω διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές «κοινότητες». Ο κοινός παρονοµαστής ανάµεσα στα υποκείµενά µου είναι το ότι βρίσκονται κοντά µου. Συµβιβάζοµαι µε τα µέσα που διαθέτω και προσαρµόζοµαι. Μιλώ µόνο γαλλικά, δεν έχω άδεια, πάντα ζούσα στο ίδιο µέρος και είχα περιορισµένους τρόπους και υλικά στη διάθεσή µου. ∆εν είναι κακό να θέτεις όρια στους στόχους σου. Κινούµαι προς ευκολότερα αντικείµενα που είναι πιο κοντά µου, περισσότερο προσβάσιµα σε µένα. Φωτογραφίζω πράγµατα που µε αγγίζουν. ∆εν εµπλέκοµαι απαραίτητα σαν συµµετέχοντας, αλλά γνωρίζω τους κώδικες και τι µπορεί να ενώσει όλες αυτές τις θεµατικές µε πάθος. Μου αρέσουν οι παθιασµένοι άνθρωποι που ζουν πλήρως για αυτό που τους αρέσει χωρίς να προσποιούνται κάτι διαφορετικό. Η εµφάνιση είναι σίγουρα σηµαντική, αλλά για µένα και την προσέγγισή µου, κυριαρχεί το υπόβαθρο.
Πρόσφατα έκανες µία φωτογράφηση µε την Nike Air Paris, που είχε έντονο το στοιχείο του editorial µόδας συνδυασµένο µε το δικό σου προσωπικό στυλ φωτογραφίας. Θα σε ενδιέφερε να γίνει φωτογράφος µόδας;
Προσπαθώ να κάνω λίγο µόδα επειδή µου αρέσουν τα ρούχα µέσα από διαφορετικές φωτογραφικές µατιές. Υπάρχουν κώδικές, µέθοδοι φωτογραφίας που µπορεί κανείς να εφαρµόσει σε διαφορετικά στυλ. Η µόδα συχνά γίνεται βαρετή και επαναλαµβάνεται. Με αναγκάζει κατά µία έννοια να τραβήξω φωτογραφίες που δεν θα δοκίµαζα κανονικά και που µερικές φορές δεν είναι η προφανής επιλογή.
Έχεις τραβήξει αρκετές φωτογραφίες έξω από show και events. Τι σε τραβά να φωτογραφίσεις ένα κοσµικό γεγονός; Ποιο γεγονός θα ήθελες πολύ να φωτογραφήσεις;
∆εν µου αρέσει να κάνω τον κόσµο να αισθάνεται άβολα, οπότε τις περισσότερες φορές προσπαθώ να τραβάω σε µέρη που οι άνθρωποι νιώθουν άνετα, όπως συναυλίες, συνέδρια, θεµατικές βραδιές και events. Αισθάνονται πιο άνετα όταν είναι προετοιµασµένοι να τους δουν ή όταν τραβούν φωτό και οι ίδιοι. Νοµίζω πως όλοι µπορούµε να τραβήξουµε, να βρούµε τη σωστή γωνία και την κατάλληλη στιγµή. Αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, θα λειτουργήσει, ενώ 5 λεπτά πιο µετά ή 100 µέτρα πιο µακριά θα είναι αδύνατο και λάθος. Πολλά events ονειρεύοµαι να πάω και να φωτογραφήσω. Έχω διάφορα θέµατα στο µυαλό µου. Ζώα, ασυνήθιστη µουσική, φύση, σεξ… Υπάρχουν λύκοι στα Πυρηναία, που θα ήθελα να πάω και να φωτογραφήσω. Θα ήθελα επίσης να τραβήξω το gay pride στο San Francisco.
Πολλά από τα events που φωτογράφησες ήταν εκθέσεις Erotica και sex shows. Θα περιέγραφες αυτές τις φωτογραφίες ως ηδονοβλεπτικές; Τα άτοµα που φωτογραφίζεις απολαµβάνουν να φωτογραφίζονται υπό αυτές τις συνθήκες;
Ναι. Υπάρχει έντονο το ηδονοβλεπτικό στοιχείο. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε αυτά τα events, χωρίς να συµµετέχω ποτέ, απλά παρακολουθώ φωτογραφίζοντας. ∆εν είναι πάντα εύκολο γιατί όπως σε κάθε πολυδιαφηµιζόµενο event, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν επιθυµούν να φωτογραφηθούν. Έχω µάθει να αναµένω τις αντιδράσεις τους και να έχω αυτοπεποίθηση. Πάνω απ’ όλα θα πρέπει να είσαι προετοιµασµένος και να γνωρίζεις τα όρια και τους κώδικες.
Είσαι ένας αρκετά παραγωγικός φωτογράφος και σου αρέσει να απαθανατίζεις απρόσµενες στιγµές. Eνοχλούνται ποτέ οι φίλοι σου όταν τους βγάζεις φωτογραφίες µε αυτό τον τρόπο- νιώθουν µήπως σαν να παρακολουθούνται;
Στην πραγµατικότητα, τραβάω πολύ λίγες φωτογραφίες φίλων µου. Θα ήταν πρόβληµα αυτό, αλλά δεν δηµοσιεύω ποτέ κάποια εικόνα που εκθέτει το υποκείµενο.
Συνέντευξη: Αλέξανδρος Μαστρόγιαννης