by Joanna Papazoglou/source: OZON Raw is#97
Τις λίμνες, δάση και τα τραχιά υλικά τα διαδέχτηκαν take aways, παραλίες και niggas. Όταν πριν από λίγο καιρό ο Φιλανδός φωτογράφος Osma Harvilahti μετακόμισε στην Αμερική βρέθηκε σε ένα πυκνό σκηνικό, οργανικό αλλά γεμάτο αντιθέσεις που τον έκανε στην αρχή να τα χάσει. Σήμερα, ελαφρώς πιο εξπρεσιονιστικός, αισθητά πιο αναγνωρισμένος, εξελίσσεται στο νέο του περιβάλλον κρατώντας τις σταθερές του – μία εκ των οποίων η ατάραχη σιωπή των εικόνων του και περιγράφει τον ενθουσιασμό που του προκαλούν.
Πώς περιγράφεις το ύφος σου;
Αναζητώ ασταμάτητα χρώματα και σχήματα, δεν θέλω ωστόσο να περιορίζω την πρόσληψη του ματιού μου στα συνήθη. Ό,τι μου αρέσει το τραβάω.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Μέχρι τα δεκαέξι μου ασχολούμουν κυρίως με τη μουσική. Στα δεκαέξι αφοσιώθηκα κυρίως στο να πίνω μπύρες και να κυνηγάω γκόμενες. Λίγα χρόνια έπειτα άρχισα να αισθάνομαι κάπως κενός. Έτυχε να βρω τη φωτογραφία. Από τότε πέρασα διάφορες στιλιστικές φάσεις, σε γενικές γραμμές όμως θα έλεγα πως οι εικόνες μου αφήνουν το δραματικό/θεατρικό στοιχείο όλο και γίνομαι περισσότερο στατικός.
Πριν κάποιο καιρό μετακόμισες από την Φιλανδία στη Νέα Υόρκη. Φαντάζομαι πως ήρθες αντιμέτωπος με ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον αρχιτεκτονικής και κουλτούρας. Τι αποτέλεσμα είχε αυτή η μετάβαση στις εικόνες σου;
Στη Φιλανδία συνήθιζα να παθιάζομαι από τη φύση και τα δάση. Πλέον με ενδιαφέρει ο πυκνός πολιτισμός και τα αστικά τοπία. Βρίσκω σημαντικό να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε αυτό που σε περιβάλλει. Χαιρόμουν που άφηνα πίσω μου τα ειδυλλιακά τοπία. Άσε που στην πόλη συνάντησα ανθρώπους που με επηρέασαν εντονότατα.
Στην περίπτωση των φωτογράφων δεν είναι σπάνιο να έχουν συγκεκριμένες “ψυχώσεις” στην προοπτική, τα θέματα και ούτο καθ’ εξής. Εσύ έχεις κάποιες;
Ναι έχω. Μου είναι αρκετά δύσκολο να εξηγήσω πώς που συμβαίνει ακριβώς. Ας πούμε πως στη Φιλανδία είχα άλλες, τώρα στη Νέα Υόρκη έχω άλλες. Εκεί απορροφάται κανείς από τις πολλές εθνικότητες, τα κτήρια…Γενικά έχω υπάρξει πιστός στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα αναζητώντας πάντα κάτι που θα με εκπλήξει.
Εκτός από φωτογράφος έχεις δουλέψει ως σκηνοθέτης σε μουσικά short films. Ποια βασική διαφορά βρίσκεις ανάμεσα στα δύο μέσα;
Βασική προβληματική όταν έχεις να κάνεις με ένα κινούμενο θέμα είναι που αρχίζει μία στιγμή/συναίσθημα/ιστορία, που τελειώνει και πως. Πλέον δεν κατασκευάζεις μία στατική εικόνα που στην ιδανική περίπτωση παγώνει αυτό που θέλεις να μεταφέρεις – εδώ έχεις να κάνεις με κίνηση.
Αισθάνεσαι ότι τώρα ξεκινάς;
Ναι, νιώθω πως είμαι στην αρχή – τίνος δεν έχω ιδέα. Είναι ωραίο το ξεκίνημα, με την περιέργεια και το πάθος του. Δεν θέλω να το χάσω αυτό το αίσθημα ανεξάρτητα από το πόσο καιρό δουλεύω. Ποτέ δεν είσαι στο τέρμα, παρά μόνο όταν αρχίσεις να δημιουργείς ξανά. Και εκεί να που βρίσκεσαι ξανά στην αρχή.
osma.fi