Είναι το κορίτσι που μεγάλωσε στα γόνατα του Miles Davis ενώ ο Allen Ginsberg –ως οικογενειακός φίλος- σύχναζε στο σπίτι της. Στο σπίτι της Neneh, τα ενδιαφέροντα πολλά, κυρίως μουσικά αλλά η μικρή Σουηδέζα δεν μπορούσε να βρει το δρόμο της. Οπότε αποφασίζει να αφήσει την οικογένεια, το σπίτι της και τη χώρα της. Μετακομίζει στο Λονδίνο και το 1989 έρχεται η μεγάλη της στιγμή με την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ με τον τίτλο “Raw like sushi”.
Η Miss Cherry είναι όμορφη, ραπάρει, έχει καλή φωνή και στενές σχέσεις με τη μουσική σκηνή και κουλτούρα του Bristol, φοράει fly μπουφάν, κολάν και υπερμεγέθη χρυσά κοσμήματα. Από το άλμπουμ πρώτα κυκλοφορεί το “Buffalo Stance” το οποίο την αναγάγει στο απόλυτο B-girl ενώ το ίδιο χαρακτηρίζεται ως house ύμνος. Και μετά ακολουθεί το “Manchild” – λιγότερο συμπαθητικό, λιγότερο χορευτικό, όπου στο ίδιο μοτίβο της εποχής, η Cherry συνεχίζει παρόλ’ αυτά να κάνει αυτό που φαίνεται πώς ξέρει να κάνει καλύτερα. Με ένα μωρό στην αγκαλιά της, ξεκινάει ένα μονόλογο που φτάνει και ίσως ξεπερνάει και τα όρια του «κατηγορώ» προς αυτόν τον άντρα που αρνείται να μεγαλώσει, αρνείται να δεχτεί τις ευθύνες του, αρνείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, που στην τελική δεν σέβεται τον ίδιο τον εαυτό του. Πιο ωμή και πιο επιθετική από την εποχή των pre και early 90s, η Neneh Cherry αρχικά σε καθηλώνει με την παρουσία της και όταν ξεπεράσεις την αδιαφιλονίκητη επιθυμία να τη χαζεύεις στο βιντεοκλίπ, τότε αρχίζεις να ακούς και να παρατηρείς καλύτερα τους στίχους. Το συμπέρασμα; Να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας, να μην περιμένουμε τους άλλους να δράσουν για εμάς, γεγονός που μου θυμίζει τα λόγια μίας ιδρύτριας γνωστής εταιρείας καλλυντικών όπου το μόττο της ήταν ότι ποτέ δεν ονειρεύτηκε την επιτυχία πάντα δούλευε για να καταφέρει τελικά να την έχει. Η ίδια η Cherry δεν είναι τόσο «παραγωγική», μόλις πρόσθεσε στο ενεργητικό της το τέταρτο σόλο άλμπουμ της ενώ στο βιογραφικό της συγκαταλέγονται άλλα τρία άλμπουμ αποτέλεσμα διάφορων συνεργασιών. Στα 50 της χρόνια συνεχίζει να είναι όπως τότε, απλή και εμβληματική, μπορεί να μην ζει πλέον σε χίπικα κοινόβια, ούτε να είναι μέλος του wild bunch του Bristol αλλά επέστρεψε και κάθε επιστροφή είναι και ένα καινούριο, αισιόδοξο ξεκίνημα. Στα 50 μου χρόνια θέλω να μπορώ κι εγώ να είμαι όπως τώρα με τον ίδιο άνθρωπο που είμαι τώρα και να κάνουμε μαζί καινούρια ξεκινήματα.
Νατάσα Παπαχρήστου