Κείμενο:Παναγιώτης Φέτσης | Φωτογραφία Νίκος Κατσαρός
Τη στιγμή που οι Swans κατέβαιναν οριστικά από τη σκηνή του Gagarin, μετά βίας βρήκα το κουράγιο να τους χειροκροτήσω. Και κατάλαβα γρήγορα το πόσο δεσμευτική και απόκοσμη ήταν η μεγαλειώδης τους παράσταση.
Παρ’όλο που οι όροι δύναμη και ένταση συνοδεύουν το σχήμα του Michael Gira από την αρχή της καριέρας τους, τελικά αυτό ουδέποτε με απασχόλησε το βράδυ της Πέμπτης στο Gagarin παρά μόνο στην μακροσκελή αναγνωριστική εισαγωγή και τον καταιγισμό του No Words/No Thoughts που ακολούθησε.
Το ακουστικό κύμα πλημμύρισε γρήγορα τον χώρο και δημιούργησε κάτι από το οποίο δεν ήθελες με τίποτα να ξεφύγεις. Απαίτησε και επέβαλλε την απόλυτη συγκέντρωση. Κανείς εξάλλου νομίζω δεν πήγε στους Swans για να «περάσει καλά». Και σίγουρα όποιος περίμενε μια αναδρομή στην τεράστια χρονικά καριέρα τους, σίγουρα θα αποζημιώθηκε από τη φρέσκια οπτική μιας μπάντας που έδειξε να αναγεννιέται και να ξεκινάει από το μηδέν. Ο ηχητικός παροξυσμός της εκκωφαντικής τους παράστασης και ο πέρα για πέρα ειλικρινής τρόπος με τον οποίο αυτή δόθηκε προσέφερε τελικά πολύ περισσότερα από μια απλή συναυλία.O Gira είχε κάθε στιγμή τον πλήρη έλεγχο, ήταν ένας απαιτητικός μάεστρος, καθοδηγώντας τον αειθαλή Norman Westberg και τους υπόλοιπους Swans καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Ο τρόπος με τον οποίο οι συνθέσεις τους εξάλλου παρουσιάζονται ζωντανά, εγγυώνται πάντα για κάτι διαφορετικό, κάθε βράδυ που παίζουν.
H γλυκύτατη Hildur Guðnadóttir που άνοιξε το live, κατάφερε, μέσα στο σύνηθες δυστυχώς βουητό της «γαλαρίας», να αποδώσει εξαιρετικά με το τσέλο της κομμάτια κυρίως από τον τελευταίο της δίσκο Without Sinking, όπως το Erupting Light και το Opaque, στην πρώτη της σόλο συναυλία στην Αθήνα και 3 χρόνια μετά από εκείνη τη μεταμεσονύκτια σύμπραξή της με τους Angel στο Synch Festival του 2008. Ελπίζω να την ξαναδούμε σε πιο ταιριαστό περιβάλλον την επόμενη φορά, θα της/μας άξιζε πραγματικά.