Κείμενο: Ανδρέας Δημόπουλος | Photo: Jacopo J. Moschin | Link: jacopomoschin.com
O Jacopo J. Moschin είναι ένας ανερχόμενος φωτογράφος που έχει εργαστεί στο χώρο της μόδας για μερικές από τις καλύτερες εταιρείες και σχεδιαστές όπως ο Valentino και η Louis Vuitton, ενώ συνεργάζεται με περιοδικά όπως το Metal (Ισπανία), War (Αγγλία), και SangBleu (Ελβετία). με τη δουλειά του διερευνα εικόνες του σύγχρονου ανδρισμού, συγκεκριμένα με το πρότζεκτ του ‘East London Boys’, Καλλιτέχνες, σπουδαστές μόδας, σχεδιαστές και όλων των ειδών τα πλήθη από Hackney, Brick Lane και Shoreditch παρουσιάζονται όπως ακριβώς είναι: όμορφοι, ονειρικοί, διακριτικοί και ενίοτε απόκοσμοι. Είναι αγόρια εύθραυστα και ανεπηρέαστα που αψηφούν τη δεσπόζουσα έννοια της αρρενωπότητας και αγαπούν το ναρκισσισμό τους.
-Τι σε συναρπάζει στα αγόρια του ανατολικού Λονδίνου;
Όταν πριν από αρκετό καιρό ξεκίνησα το πρότζεκτ, ολόκληρη η περιοχή ήταν για μένα συναρπαστική. Στο Λονδίνο τα πάντα αλλάζουν και η ανατολική πλευρά έχει γίνει φωλιά για τη δημιουργικότητα, τη μόδα, το σχεδιασμό, την τέχνη και τη φωτογραφία. Ως αποτέλεσμα πολλοί νέοι ζουν εκεί και αντιπροσωπεύουν μια μικρή κοινωνία που την βρίσκεις μονάχα στο Λονδίνο. Εκτός από την κοινωνική πλευρά του θέματος, με ενδιέφερε να αποδώσω την εικόνα τους με όσο το δυνατόν περισσότερη απλότητα, σαν να είναι παιδιά μιας σύγχρονης, κομψής και αιθέριας ομορφιάς, μοναδικής στο Λονδίνο, αλλά επίσης με επιρροές από έργα του Hedi Slimane ή του Gareth Pugh.
-Τι έκανε αυτές τις φωτογραφήσεις διαφορετικές από αντίστοιχες φωτογραφήσεις μόδας;
Στις φωτογραφήσεις μόδας, ακόμα και στις πιο απλές και ειλικρινείς, υπάρχει το στοιχείο του ψεύτικου αφού όλα οργανώνονται από πριν. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον: τα πάντα είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και δημιουργίας συγκεκριμένης αισθητικής. Από την άλλη, η δουλειά μου στο ‘East London Boys’ μπορεί να μοιάζει στημένη γιατί τα ρούχα που φορούσαν τα αγόρια ήταν καταπληκτικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πάντα είναι πραγματικά, μόνοι τους διάλεξαν τα ρούχα και κανείς δεν τους συμβούλεψε στο τι να φορέσουν. Ήθελα επίσης να ξεφύγω από το ρεπορτάζ καθώς αυτό που με ενδιέφερε ήταν η οικεία και εύθραυστη ομορφιά τους παρά η κοινωνική σημασία σαν τάση μόδας. Δεν κάνω street fashion, η δουλειά μου αυτή είναι ένα ταξίδι μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο που περνάει μέσα από τα μάτια τους με ελπίδα να πιάσει μια στιγμιαία εικόνα μιας κρυμμένης ομορφιάς.
-Πώς ερμηνεύεις αυτή τη συγκεκριμένη απόχρωση ανδρισμού; Πιστεύεις ότι είναι αποτέλεσμα αισθητικής ή κουλτούρας;
Δεν προσπαθώ να ερμηνεύσω τον ανδρισμό τους ή τον τρόπο ζωής τους. Ήθελα απλώς να τους παρουσιάσω για αυτό που είναι και είμαι ευγνώμων για την στάση τους απέναντι στην κάμερα. Μπορώ να πω ότι η αισθητική τους είναι ένα κράμα σύγχρονης μόδας και παλιά vintage αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από απλή μόδα. Η έκφραση του ανδρισμού τους είναι πολύ λεπτή, ήπια, ονειρική, ειλικρινής, πρωτοπόρα και κατά κάποιο τρόπο θρησκεύομενη και καθάρια.
Εκτός από τo θέμα του φύλου που εξετάζεται ανοιχτά στην δουλειά σου, υπάρχει και ένα ακόμη ζήτημα φυλετικής πολιτικής.
-Δεν είναι εντυπωσιακή αυτή η λευκότητα του δέρματος σε αντίθεση με το φυλετικό και ταξικό συνονθύλευματου ανατολικού Λονδίνου;
Η φυλετική πολιτική είναι ένα πολύ ευρύ πεδίο. Το Λονδίνο είναι γνωστό για την απίστευτη πολιτιστική μείξη, είναι μια διασταύρωση από πάρα πολλές διαφορετικές χώρες και γλώσσες που μου είναι δύσκολο να κατανοήσω πώς ακριβώς λειτουργεί. Νομίζω ότι η πόλη εκεί ωθεί τις ανθρώπινες αξίες αντί των παλαιών αρχών. Δεν είμαι σίγουρος γιατί το ανατολικό Λονδίνο έχει γίνει αυτό που έχει γίνει τον τελευταίο καιρό αλλά οι πόλεις διαρκώς αλλάζουν και οι άνθρωποι κινούνται αντίστοιχα. Όπως η Brick Lane ήταν κάποτε ένα δεύτερο Μπαγκλαντές, τώρα το Μπαγκλαντές αναμειγνύεται με vintage καταστήματα, χλωμά πλάσματα, σπουδαστές μόδας, σχεδιαστές και γκαλερί τέχνης. Πώς γίνεται αυτό; Δεν έχω ιδέα. Αλλά αξίζει να το σκεφτούμε. Ωστόσο, δεν υπάρχουν κοινωνικά και φυλετικά νοήματα πίσω από τη δουλειά μου, είναι μόνο πορτρέτα που δείχνουν ακριβώς αυτό που βλέπετε.
-Σαν Ιταλός καλλιτέχνης, θα μπορούσε η δουλειά σου αυτή να είναι η προσωπική σου απόδοση της Αναγεννησιακής ωχρότητας; Θα μπορούσαν τα μοντέλα σου να είναι angeli του Tiziano.
Ευχαριστώ πολύ για το κομπλιμέντο. Νομίζω ότι τα πορτρέτα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν αρκετά εικονογραφικά -και ίσως γι’ αυτό με προσέγγισε μια γκαλερί τέχνης. Πρώτον, λόγω του θέματος και του φωτισμού και δεύτερον, διότι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω φιλμ και όχι για ψηφιακά μέσα. Αυτή ήταν μια σκληρή απόφαση, από οικονομικής άποψης, αλλά τώρα που μερικές εκτυπώσεις έχουν αρχίσει να πωλούνται, μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά περήφανος για αυτή την επιλογή. Σαν Ιταλός καλλιτέχνης έχω βεβαίως επίγνωση της πολιτιστικής κληρονομιάς μου, αλλά νομίζω ότι επειδή είναι τόσο τεράστια θα μπορούσαμε να βρούμε συνδέσμους με σχεδόν τα πάντα. Μου αρέσει η σύγκρισή σου, διότι υπάρχει μια σύγχρονη θρησκευτική πτυχή σε ολόκληρο το έργο, αλλά θα ήταν υπερβολή να πω ότι έχω προσωπική εμμονή με την ωχρότητα της Αναγέννησης, αν και υπάρχει μια μικρή αλήθεια πίσω από αυτό.
-Η ωχρότητα του λευκού δέρματος τελικά προκαλεί συγκίνηση; Η εμμονή στην έννοια του ανδρόγυνου ιδεατού εκφράζει μια στάση διαλόγου ή υπονόμευση της χριστιανικής εικονογραφίας;
Το λευκό δέρμα μπορεί να γεννήσει τα ίδια συναισθήματα με το σκούρο. Ο στόχος μου δεν ήταν να αναφερθώ στη χριστιανική εικονογραφία μέσω κάποιου ανδρόγυνου ιδεατού ή αξίας. Ανακάλυψα μια πιθανή συσχέτιση εντελώς τυχαία όταν έβλεπα το φιλμ αλλά μονάχα από αισθητική σκοπιά. Δεν υπάρχει καμία άλλη συνοχή με χριστιανικές αξίες και ερμηνείες και ούτε κρύβεται κάποιο υπόγειο μήνυμα. Από την άλλη, αν κοιτάξεις προσεχτικά μπορείς να διακρίνεις μια κάποια ‘αγγελική’ αμορφία, νέα και ατόφια.