Έγινε γνωστός φωτογραφίζοντας τον Bruce Springsteen. Έπειτα ανακάλυψε την ομορφιά που κρύβει μια καταιγίδα.
Η ενασχόληση του φωτογράφου Eric Meola με τις καταιγίδες ξεκίνησε τυχαία το 1977. Ταξίδευε τότε με τον Bruce Springsteen, φωτογραφίζοντάς τον για το άλμπουμ του «The Promise». Ενώ, λοιπόν, γέμιζε φιλμ με τον rocker, άρχισαν να μαυρίζουν οι ουρανοί και να μαζεύονται απειλητικά σύννεφα. Ο Meola απλά συνέχισε να φωτογραφίζει.
Αυτό ήταν. Από τότε, ο Νεοϋορκέζος φωτογράφος επιστρέφει στην επαρχία των Δυτικών Πολιτειών κάθε χρόνο, και ακολουθεί τον καιρό μαζί με άλλους παθιασμένους κυνηγούς καταιγίδων, για να καταγράψει σε καθηλωτικές εικόνες τις στιγμές που ο ουρανός μετατρέπεται σε κάτι «πνευματικό». «Αυτό το τοπίο που μοιάζει με σκακιέρα, όπου τα πάντα είναι επίπεδα, γαλήνια, απομακρυσμένα και βουκολικά – απ’ τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπεται από ειδυλλιακό σε Αρμαγεδδώνα», λέει ο Meola. «Ο ουρανός γίνεται κατάμαυρος και είναι λες και είναι το τέλος του κόσμου».
Τόσα χρόνια δίπλα σε άλλους φανατικούς του καιρού, έμαθε την ορολογία της μετεωρολογίας και εντυπωσιάστηκε από τα γραφήματα, τα μαθηματικά και τα δεδομένα που χρειάζεται να ληφθούν υπόψη ώστε να εντοπιστεί με ακρίβεια ένας ανεμοστόβιλος ή μια καταιγίδα. «Το κυνήγι της καταιγίδας έχει να κάνει πάρα πολύ με την επιστήμη, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και λίγη μαύρη μαγεία και διαίσθηση», εξηγεί ο φωτογράφος.
Οι κυνηγοί καταιγίδων είναι πολύ συχνά μέλη μιας ανεπίσημης επιστημονικής κοινότητας, που συνεισφέρει στις βάσεις δεδομένων της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας με φωτογραφίες και ημερολόγια σε πραγματικό χρόνο. Ειδικά στην καρδιά του καλοκαιριού, που η ζέστη και η υγρασία επηρεάζουν σημαντικά την κυκλοφορία του αέρα και τη δημιουργία καταιγίδων, οι προσπάθειές τους είναι πολύτιμες.
Βέβαια, δεν είναι εύκολο να απαθανατιστούν τόσο ραγδαία μεταβαλλόμενα καιρικά φαινόμενα. Εκτός του ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ένα όσο χρειάζεται ευρύ πεδίο, ώστε να χωρέσει στον φακό μια ολόκληρη καιρική ακολουθία, υπάρχει και το θέμα του χρόνου: η Φύση δε σου δίνει πολύ χρόνο να σχεδιάσεις τις συνθέσεις σου, με το φως να αλλάζει συνεχώς τόσο δραματικά.
«Μου αρέσει να βγαίνω εκεί έξω απλώς και μόνο για να βλέπω την ομορφιά ενός κομματιού της Αμερικής που πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκτιμούν», λέει ο Meola, που μέσα στα χρόνια έμαθε ότι καλύτερο δε σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερο, πιο φωτεινό, πιο χρωματιστό. Υπάρχουν λιγότερο γνωστά καιρικά φαινόμενα από έναν ανεμοστρόβιλο ή μια ισχυρή καταιγίδα, που αξίζουν εξίσου να απαθανατιστούν. Οι φωτογρασφίες του, κάποιες από τις οποίες περιλαμβάνονται και στο βιβλίο του του 2019, «Fierce Beauty: Storms of the Great Plains», το αποδεικνύουν.
Με πληροφορίες από το Popular Science