Την Άννα Παθανασίου την ξέρετε. Κορίτσι από αυτά που θέλουμε να είμαστε ή να κάνουμε παρέα. Τρέχει όλη μέρα, δημιουργεί και ερμηνεύει και το μόνο που θα άλλαζε στη ζωή της είναι ότι θα ήθελε να βγαίνει και να κοιμάται λίγο παραπάνω (#relatable).
Είδαμε ότι πρόσφατα παρουσίασε στο Art Props στη Γερμανία μια πολύ δυνατή perfomance της, στην οποία αφήνει το σώμα της να γίνει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ενώ αυτή της η δουλειά είναι λίγο παλαιότερη, πρόκειται για μια οπτική αναπαράσταση της ανθρώπινης συμπεριφοράς- και η ανθρωπινή συμπεριφορά είναι αρκετά διαχρονική.
Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;
Με το καινούριο έργο που θα παρουσιάσουμε με την ομάδα FTIJs «Empathetic body: Eyes of Wonder» στη αρχιτεκτονική Biennale της Βενετίας σε λίγες ημέρες, υπό την επιμέλεια της Giedre Sileikyte για το Swamp Pavilion της Λιθουανίας. Είναι μία δουλειά που αναπτύσσουμε με την Inga Galinyte από το καλοκαίρι που βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη.
Πώς προέκυψε η παρουσίαση της video performance Christmas Tree στο project Αrt Props?
Ήρθε σε επαφή μαζί μου η curator Δήμητρα Τσιαούσκογλου, όπου είχε ξεχωρίσει το συγκεκριμένο έργο από τον περασμένο Μάιο στα Open Studios του MFA στην Αθήνα. Η σωματική εκμετάλλευση, η φυσική φθορά και η ανθρώπινη παρέμβαση στο σώμα είναι ο κοινός άξονας που συνδέει το Art Props (Kunsthalle Intervetionen) και το Christmas Tree στην προκειμένη.
To Art Props είναι ένα πολιτιστικό εγχείρημα που φέρνει σε επαφή καλλιτέχνες και τοπικές επιχειρήσεις οι οποίες είτε έμμεσα είτε άμεσα παραπέμπουν στην έννοια του θανάτου, όπως για παράδειγμα ένα ανθοπωλείο, ένα γυμναστήριο ή ένα γραφείο τελετών, δημιουργώντας εικαστικές παρεμβάσεις σε μη θεσμοθετημένους χώρους τέχνης. Πρόκειται για μια συνεργασία της Δήμητρας και του κοινωνικοπολιτιστικού οργανισμού zeitraumexit e.V στο Mannheim που υποστηρίζεται από το START – Create Cultural Change, ένα πρόγραμμα του Robert Bosch Stiftung, το οπoίο υλοποιείται σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki και την Ομοσπονδιακή Ένωση Κοινωνικοπολιτιστικών Κέντρων, και υποστηρίζεται από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και το Ίδρυμα Μποδοσάκη.
Τι είναι αυτό που σε ενέπνευσε για τη συγκεκριμένη performance;
Το ανθρώπινο σώμα ως υλικό για εκμετάλλευση και το μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ο άλλος, όταν είσαι ξαπλωμένος μπροστά του σχεδόν παθητικά. Οι λεπτές γραμμές ανάμεσα στις έννοιες του στολισμού και του βανδαλισμού, η παρέμβαση ως πρακτική διαμόρφωσης, μέσα από υλικά και χειρονομίες. Κάτι σαν παιδικός σταθμός για ενήλικες. Δεν με ενέπνευσε ακριβώς κάτι, πρώτα σκέφτομαι με εικόνα και μετά εξηγώ τι με οδήγησε στη συγκεκριμένη επιλογή αυτού του οπτικού κώδικα. Το Christmas Tree είναι παλαιότερη δουλειά μου, αλλά νομίζω πως είναι ακόμα επίκαιρο στον τρόπο που αισθάνομαι αναφορικά με την μεταχείριση του ανθρώπου από άνθρωπο ή της μειονότητας από το μέσο όρο.
Εσύ έχεις νιώσει ποτέ όπως το Christmas Tree της video performance?
Προφανώς. Είμαστε όλοι λίγο χριστουγεννιάτικα δέντρα, αν το καλοσκεφτείς. (Όπως το γκλίτερ, που είναι ο έρπης της σύγχρονης τέχνης.) Μας ονειρεύονται, μας αποκτούν, μας στολίζουν και κάπου έρχεται το τέλος της σεζόν και μας πετάνε εκτός κι αν είμαστε οικολογικά όπου μας αποθηκεύουν στην ντουλάπα μέχρι την επόμενη χαρμόσυνη περίσταση. Μπορεί κάτι να έχει (σε προσωπικό επίπεδο) τραγική αφετηρία, αλλά όταν εκτονώνεται οπτικά, πρέπει να μπορείς να γελάσεις με σένα. Διαφορετικά δεν έχεις προχωρήσει.
Πότε νιώθεις ότι εκτίθεσαι πιο πολύ στο κοινό, μέσω της performance ή όταν είσαι στη σκηνή με τη μπάντα σου;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολλή και λίγη έκθεση, δεν λειτουργεί ποσοτικά το πράγμα. Η έκθεση είναι έκθεση και έχει δύο όψεις. Η έκφραση είναι το ζητούμενο πιστεύω. Φαντάσου έναν εσωστρεφή άνθρωπο σε ένα πάρτι να προσπαθεί να ανοίξει σοβαρή υπαρξιακή συζήτηση με όποιον τύχει να καθίσει δίπλα του για πάνω από ένα λεπτό. Πρέπει να σκεφτεί κάτι δραστικό και ουσιαστικό. Κάπως έτσι το βλέπω, όχι για να τραβήξει την προσοχή απαραίτητα. Να μπορείς να πεις αυτά που έχεις μέσα σου αφιλτράριστα και να ακουστείς, έστω κι από έναν. Πρέπει να το κάνεις δημιουργικά. Έτσι λειτουργούν για εμένα οι performances και τα εικαστικά, μιλάω μόνη μου με μία κάποια ασυλία. Στο κομμάτι της μπάντας, μοιραζόμαστε μεταξύ μας και μετά το λέμε με μουσική.
Είσαι σίγουρα πολυπράγμων- υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις και δεν προλαβαίνεις;
Να κοιμάμαι κανονικά και να βγαίνω συχνότερα.
Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Να βρεθώ με την μπάντα μου και να γράψουμε το επόμενο μας άλμπουμ.