Από τον πρώτο του θεατρικό ρόλο στο «Έκτο Πάτωμα» του Άλφρεντ Ζερί σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη μέχρι την ερμηνεία του στον ρόλο του Μανώλη στο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου «Εθνικός Ελληνορώσων» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και την φετινή του επιτυχία τόσο TERROR του Φέρντιναντ Φον Σίραχ, όσο και στο έργο Αξύριστα Πηγούνια του Γιάννη Τσίρου, ο δρόμος δεν ήταν εύκολος, όμως ο Στέλιος Δημόπουλος αποδεικνύει ότι εκτός από ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο που σίγουρα ήρθε για να μείνει, είναι και ένας άνθρωπος που δε μασά τα λόγια του και δεν το βάζει κάτω.
«Οι ηθοποιοί είναι βορά στα άγρια θηρία. Είναι πολύ εύκολο όταν είσαι νεοσσός να σου κόψει κάποιος την καριέρα πριν καν ξεκινήσεις», μας λέει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε με αφορμή τον ρόλο του επισμηναγού Λαρς Κοχ που υποδύεται στο Θέατρο Αθηνών και παίρνει όρκο «ότι από δω και πέρα θα δαγκώνει την αδικία και όποιον την εκπροσωπεί. Όπου, όποτε και όπως. Μέχρι τελευταίας ρανίδας».
Μένεις ακόμα στον Βύρωνα, όπου και γεννήθηκες;
Υπάρχει μια ερωτική σχέση με το Βύρωνα και αυτό οφείλεται στον ξεριζωμό που υπέστην παιδιόθεν εξαιτίας της μετάθεσης των γονιών μου στην επαρχία. Είναι σκληρό σε μικρή ηλικία να αλλάζει απότομα όλο το περιβάλλον σου από τη μια μέρα στην άλλη, να χάνεις του φίλους σου και να αναγκάζεσαι να αναπροσαρμόσεις όλα τα κοινωνικά δεδομένα σου. Η καρδιά ανήκε όμως πάντα εδώ. Ερχόμουν Πάσχα, Χριστούγεννα και καλοκαίρι στη γιαγιά και στη θεία. Και ορκίστηκα ότι θα γυρίσω. Και δόξα τω Θεώ γύρισα. Και είμαι φοβερά ευτυχισμένος γι’ αυτό.
Είχες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια;
Δε θα το έλεγα. Μου κόστισε η μετάθεση των γονιών, με πόναγε που στην επαρχία ήμασταν οι «Αθηναίοι». Σπαζόμουν που ο γείτονας σχολίαζε και γνώριζε τα πάντα, και που η πάσης μορφής αδυναμία γινόταν βέλος στη φαρέτρα του για να σε καταστρέψει όταν προέκυπτε η ανάγκη. Που οι γονείς υπέβαλλαν τα παιδιά σε μια κανιβαλιστική βαθμοθηρία και που η δυναμική της κάθε οικογένειας υπολογιζόταν από το ποιο σπίτι είχε τις πιο ακριβές αντίκες. Και αν προσθέσουμε σε όλη αυτή την εικόνα την απόλυτη πολιτιστική απουσία, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια κάποια μορφή κόλασης.
Ως μαθητή πως θα σε περιέγραφες;
Βουτυράτος. Ήμουν ευτραφής, το ψευδώνυμο μου ήταν Λουκουμάς και δεχόμουν αρκετό μπούλινγκ όπως και όλοι οι μαθητές αυτής της χώρας. Γενικά μπορώ να πω ότι στα μαθητικά μου χρόνια δε δάγκωσα ποτέ. Έμαθα να είμαι καλός μαθητής, να μη δημιουργώ προβλήματα και να δέχομαι στωικά το γεγονός ότι εγω ο χοντρός όπως και ο gay, ο κακός μαθητής, ο φτωχός, η κοντούλα, το άσχημο κορίτσι και ο Αλβανός θα πρέπει να μάθουμε να πονάμε. Γιατί κάποιοι μπορούν και πονάνε τους άλλους. Και μετά το κουτάβι έγινε λύκος και συνειδητοποίησε ότι όσο και να το δαγκώνουν δεν πονάει. Πονάει δηλαδή, αλλά δε χαμπαριάζει. Και έδωσε άλλον έναν όρκο. Ότι από δω και πέρα θα δαγκώνει την αδικία και όποιον την εκπροσωπεί. Όπου, όποτε και όπως. Μέχρι τελευταίας ρανίδας.
Τι δε σε τράβηξε στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά και αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Δεν ήταν κάτι που μίλαγε στην καρδιά μου. Ήταν αυτό που ήθελαν οι γονείς μου για μένα. Η ανάγκη των γονιών για προβολή του παιδιού τους γίνεται μέγγενη και αν δεν προσέξεις μπορεί να σε συντρίψει. Υπήρχε και υπάρχει μεγάλη αγάπη στην οικογένειά μου απλά κάποιες φορές εκφράζεται με λάθος τρόπο. Ηθοποιός αποφάσισα ότι θα γίνω όταν αρρώστησε η μάνα μου και μπόρεσα να βρω το θάρρος να της πω ότι είμαι δυστυχισμένος και θέλω να δώσω σε δραματική σχολή. Μου ‘πε να πας αγόρι μου.
Πώς ξεκίνησε η πορεία σου σε αυτόν το χώρο; Μέχρι σήμερα θα έλεγες ότι έχεις σταθεί τυχερός;
Αυτή η ερώτηση ομολογώ ότι με κεντρίζει να κλείσω σπίτια. Θα σου πω το εξής λοιπόν για να λειάνω την κόψη του ξυραφιού. Οι ηθοποιοί είναι βορά στα άγρια θηρία. Είναι πολύ εύκολο όταν είσαι νεοσσός να σου κόψει κάποιος την καριέρα πριν καν ξεκινήσεις. Έχω ζήσει καθηγητές που θεωρούσα πρότυπα μου να «στήνουν» ολόκληρες παραστάσεις για να την πέσουν στη συμπρωταγωνίστριά μου, έχω ζήσει τρομερό και φοβερό σεξισμό μεταμφιεσμένο σε χιούμορ, έχω ακούσει από σκηνοθέτη ότι δεν κάνω γι’ αυτήν τη δουλειά, έχω φάει θάψιμο από ανθρώπους που έχω στηρίξει και γενικά έμαθα ότι τα πράγματα δεν έρχονται εύκολα. Αν δεν τα κάνεις να συμβούν, δε θα συμβούν ποτέ από μόνα τους.
Ο πρώτος σου ρόλος στο θέατρο ποιος ήταν;
Ο πρώτος μου ρόλος στο θέατρο ήταν στο «Έκτο Πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Αρχικά η Μαριάννα με είχε καλέσει για υπεύθυνο σκηνής γιατί της είχα ζητήσει να με αφήσει να παρακολουθήσω τη διαδικασία των προβών. Έπρεπε λοιπόν απλά να βάζω τα σκηνικά στη θέση τους και να φέρνω τα ρούχα των ηθοποιών. Εκεί γνωρίστηκα με τον Γιάννη τον Στεφόπουλο, με τον οποίο κόλλησα κατευθείαν και υποβληθήκαμε σε ένα διαγωνισμό απόλυτης γελοιότητας και χαβαλέ, που πολλές φορές ανέκοπτε την ίδια τη διαδικασία της πρόβας από τα γέλια. Τότε ο Κωνσταντίνος ο Ζαμάνης ο σκηνογράφος πρότεινε στη Μαριάννα να προάγουν τον υπεύθυνο σκηνής σε ρόλο, η Μαριάννα έδωσε το ΟΚ και εγώ έλαβα το βάπτισμα του πυρός. Το συγκλονιστικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ο Γιάννης Στεφόπουλος στο Terror είναι ο συνήγορος υπεράσπισης μου και ότι ο Κωνσταντίνος έχει επιμεληθεί τα σκηνικά. Και χαίρομαι πολύ που τα μονοπάτια μας διασταυρώθηκαν και πάλι.
Πώς θα περιέγραφες μια τυπική μέρα από την ζωή σου με δύο ή τρία θέατρα μαζί;
Μια πανέμορφη και κουραστική μέρα.
Ελεύθερο χρόνο έχεις; Ασχολείσαι με κάποιο χόμπι ή σου αρέσει απλά να χαλαρώνεις;
Όσο τρέχουν οι πρόβες για μια παράσταση δεν έχω καθόλου. Όλος ο χρόνος αναλώνεται μεταξύ προβών, έρευνας και εκγύμνασης για το σώμα του χαρακτήρα. Όταν πλέον αρχίζουν και τρέχουν οι παραστάσεις χρόνος υπάρχει κατά τον οποίο προσπαθώ να κάνω πνευματικό upgrade. Διαβάζω, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική και προσπαθώ να ολοκληρώσω και το πρώτο μας άλμπουμ με την μπάντα που τραγουδάω, τους Granny Goes Mad.
Μίλησε μας για τον επισμηναγό Λαρς Κοχ, που υποδύεσαι φέτος στο έργο ΤΕRROR του Φέρντιναντ Φον Σίραχ, σε μια ειλικρινά καθηλωτική ερμηνεία.
Ο Λαρς Κοχ είναι επισμηναγός της πολεμικής αεροπορίας και παιδί-θαύμα. Διέπεται από μια ανώτερη αίσθηση καθήκοντος και δε φοβάται βάλει τα πόδια του στη φωτιά, ακόμη και αν η απόφασή του αυτή τον καταστρέψει. Είναι ο άνθρωπος που δε σκέφτεται την πάρτη του και θα πεθάνει για τα ιδεώδη του. Τον σέβομαι και τον αγαπώ πολύ τον επισμηναγό Κοχ και κάνω ότι μπορώ για να τον υπερασπίζομαι και να τον δικαιώνω.
Ως ηθοποιός πώς προσπάθησες να προσεγγίσεις την ψυχολογία αυτού του ανθρώπου;
Με πολύ μα πολύ διάβασμα και έρευνα. Ξεκίνησα από τα μηχανολογικά ενός μαχητικού Eurofighter, πέρασα σε αναλύσεις σχετικά με την άνοδο των μεγαλύτερων τρομοκρατικών οργανώσεων και τον τρόπο που λειτουργούν και εκτελούν τα χτυπήματά τους, συνέχισα με έρευνα πάνω στα βασικά δομικά χαρακτηριστικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών χωρών από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και μετά, στη συνέχεια προσπάθησα να ακολουθήσω ένα πολύ συγκεκριμένο γυμναστικό πρόγραμμα αντίστοιχο με ενός πιλότου μαχητικών, άρχισα να βλέπω βίντεο της Luftwaffe σχετικά με τον τρόπο ομιλίας και ανάλυσης ενός τόσο μαθηματικού μυαλού όσο ενός πιλότου καθώς και από το πώς επιδρά η ατμοσφαιρική πίεση στο ανθρώπινο σώμα την ώρα που πετάει. Όλο αυτό με βοήθησε στο να ξέρω ακριβώς για τι μιλάω και να μπορέσω να δώσω φωνή σε έναν τόσο ειδικό χαρακτήρα.
Ποια είναι η σχέση σου με την εξουσία;
Ο Πλούταρχος είχε πει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο θηρίο από τον άνθρωπο που κατέχει δύναμη ίση με τα πάθη του. Εγώ μετράω πολύ το πώς φέρεται κάποιος όταν κατέχει δύναμη ή πάσης μορφής εξουσία. Αν αλλοιώνεται παύει αυτομάτως να με αφορά ως άνθρωπος.
Έχεις αναρωτηθεί τι θα έκανες εσύ, αν ήσουν στην θέση του Κοχ;
Είμαι στη θέση του Κοχ. Είμαι ο Κοχ. Και σκότωσα 164 άτομα.
Ποια ήταν η εμπειρία σου από την πρώτη παράσταση που δώσατε στην Νομική;
Απλά συγκλονιστική. Μια από τις εντονότερες στιγμές της ζωής μου. Ο τρόπος που το κοινό απορρόφησε το κείμενο σε συνδυασμό με την ενέργεια του συγκεκριμένου χώρου είναι πραγματικά κάτι που αν δοκιμάσω να το περιγράψω με λέξεις θα το αδικήσω. Όσοι ήσασταν εκεί ξέρετε.
Το κοινό πώς τοποθετείται ως επί τω πλείστον κάθε βράδυ στο ερώτημα Αθώος ή Ένοχος;
Δε θα σας πω γιατί δε θέλω να προκαταβάλω κανέναν θεατή θετικά ή αρνητικά. Έχει πάντως τρομακτικό ενδιαφέρον πώς το κοινό αντιδρά και στην ελάχιστη ψυχική η συναισθηματική μετατόπιση του Κοχ κατά τη διάρκεια τις διαδικασίας και το πώς ακόμη και το ελάχιστο συναισθηματικό ημιτόνιο μπορεί να αλλάξει την έκβαση της δίκης.
Η δική σου θέση απέναντι στο θέμα της ασφάλειας και των ατομικών ελευθεριών ενόψει της απειλής της τρομοκρατίας ποια είναι;
Όπως έχει πει και ο Νόαμ Τσόμσκυ, όλοι προβληματίζονται για το πώς θα σταματήσουμε την τρομοκρατία. Υπάρχει όμως ένας πραγματικά εύκολος τρόπος. Να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της.
Ως ένορκος τι θα αποφάσιζες εσύ για την τύχη του επισμηναγού;
Θα έπρεπε πρώτα να με δω και να με πείσω. Αν με έπειθα θα με αθώωνα. Αν όχι θα με σταύρωνα.
Συνέντευξη στην Δέσποινα Ραμαντάνη για το ΟΖΟΝ & το THEATER.VIEW
Φωτογραφίες: ©Stavros Habakis
TERROR: Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10