Όσο περνούν οι μέρες, τα πράγματα χειροτερεύουν στη Νέα Υόρκη, τη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ, που πλέον έχει γίνει το επίκεντρο της πανδημίας του κορονοϊού, με τα κρούσματα να πολλαπλασιάζονται ραγδαία ξεπερνώντας τους ρυθμούς της Ιταλίας. Για την ακρίβεια, το τελευταίο 24ωρό (3 Απριλίου), τα στοιχεία δείχνουν ότι οι θάνατοι είναι περισσότεροι από το σύνολο των θανάτων τις πρώτες 27 μέρες του Μαρτίου…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο 13χρονος Alexander, που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, με τα νούμερα των κρουσμάτων να αυξάνονται σε βαθμό που να χρειάζεται να επιστρατευτούν πλέον πλωτά νοσοκομεία, προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση της απομόνωσης και της online σχολικής καθημερινότητας και μεταφέρει τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις του στο Ozon μέσα από το ημερολόγιό του.
26/3/2020
Σήμερα είναι η τέταρτη μέρα μου στο online σχολείο. Απλώς βαριέμαι. Δεν έχω τίποτα να κάνω και το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι μέσα όλη μέρα.
27/3/2020
Σήμερα είναι η δέκατη μέρα της απομόνωσής μου. Σταμάτησα να βγαίνω. Σήμερα είδα μια ταινία που λέγεται «The Platform». Βασικά διαδραματίζεται σε μια φυλακή στο μέλλον. Οι φυλακισμένοι κρατούνται σε κάτι τετράγωνα κελιά, που έχουν μια τρύπα στη μέση. Σε κάθε όροφο κινείται ένας ιπτάμενος δίσκος με φαγητό. Το φαγητό ποτέ δεν ανανεώνεται. Υπάρχουν 333 όροφοι, ο πρώτος όροφος παίρνει τα καλύτερα, ο δεύτερος διαλέγει τα επόμενα καλύτερα κ.λπ. Στο τέλος το φαγητό τελειώνει. Οι άνθρωποι στους χαμηλότερους ορόφους πεθαίνουν από την πείνα. Είναι ένα άντρας στη φυλακή που προσπαθεί να τους ταΐσει όλους και να το μοιράσει. Ακολουθούμε το ταξίδι του. Αυτό μου θυμίζει το πώς είμαστε τώρα εξαιτίας του κορονοϊού και πώς θα υποφέρουμε από έλλειψη φαγητού. Άρχισα επίσης να ακούω το καινούριο άλμπουμ του Comethazine, τo «Pandemic». To νέο άλμπουμ του Uzi το βαρέθηκα. Το άκουσα ολόκληρο κάπου 15 φορές. Σχεδιάζω να βλέπω μία ταινία κάθε μέρα.
28/3/2020
Σήμερα είναι η ενδέκατη μέρα της απομόνωσης. Έχεις δει ποτέ καμιά από αυτές τις ταινίες της αποκάλυψης; Ξέρεις, αυτές που όλοι είναι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους και προσπαθούν να αποφύγουν τη δηλητηρίαση από ραδιενέργεια. Ε, κάπως έτσι είναι εδώ. Νιώθω μόνος και κουρασμένος. Η πόλη είναι άδεια και εγώ νιώθω άδειος.
29/3/2020
Είναι η 12η μέρα της απομόνωσης. Έχεις βρει ποτέ το κουτί με το γάλα εντελώς άδειο, τη στιγμή που έχεις ήδη βάλει στο μπολ τα cheerios; Φυσικά. Έτσι νιώθω. Το χειρότερο συναίσθημα του κόσμου. Ο μπαμπάς μου χρησιμοποιεί αυτά τα μικρά υγρά μαντιλάκια για να καθαρίσει όλο το φαγητό και τα πράγματα που αγοράζουμε. Είναι γελοίο. Ελπίζω αυτό το πράγμα να τελειώσει σύντομα.
30/30/2020
Σήμερα είναι η 13η μέρα της απομόνωσης, Άρχισα να παρακολουθώ τη διαθεσή μου με αυτήν την εφαρμογή που λέγεται Moodnotes. Θα καταγράφω τα συμπεράσματά μου όσο προχωράει. Νιώθω ένα κενό και μια βαρεμάρα.
1/4/2020
Είναι Πρωταπριλιά. Ο κορονοϊός ήταν απλώς ένα αστείο. Είναι η 14η μέρα της απομόνωσης. Δύο εβδομάδες. Έχω βγει έξω, οπότε δε νομίζω ότι αυτό δείχνει στ’ αλήθεια αν είμαι ασυμπτωματικός. Τρομάζω ότι ο κορονοϊός θα με καταστρέψει. Ωστόσο, έχω μεγάλες ελπίδες.