Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και συνέχεια μας πιάνει απροετοίμαστους.
Άλλοτε μας εκπλήσσει θετικά και άλλοτε αρνητικά, για να υπάρχει μια ισορροπία. Ένα από τα πράγματα που με απασχολούσαν πάντα και που εξακολουθούν να με προβληματίζουν, είναι γιατί όταν συμβαίνει κάτι όμορφο και θετικό χαιρόμαστε για λίγο, ενώ αντιθέτως, αν συμβεί κάτι κακό και αρνητικό, μας επηρεάζει τόσο πολύ, που ακόμη και μήνες να περάσουν, για να μην πω χρόνια, αφότου αυτό συμβεί, εξακολουθεί να μας επηρεάζει και να μας στεναχωρεί.
Η αλήθεια είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο δυνατά πάθη από εκείνα της ευτυχίας, και αυτό γιατί μας βγάζουν έξω από τα κατεστημένα και μας κρατούν διαρκώς σε μία επαγρύπνηση, μέχρι να ξαναβρούμε τον δρόμο μας, μέχρι να πετύχουμε τον στόχο μας. Όμως, η πραγματική αιτία για την οποία τα αρνητικά συναισθήματα επιμένουν περισσότερο μέσα στον χρόνο είναι η ίδια η ανθρώπινη συνείδηση. Η συνείδησή μας είναι σαν τον πόλεμο. Όπως ακριβώς όταν συμβαίνει ένας πόλεμος, και τα σημάδια του μένουν ανεξίτηλα στις ψυχές μας για πολλά χρόνια αφότου αυτός τελειώσει, με τα αποτελέσματά του να εξακολουθούν να επηρεάζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα αρνητικά συναισθήματα που εδράζονται στην ψυχή μας. Κανείς δε θυμάται τις περιόδους ειρήνης ή τις συνθηκολογήσεις που έγιναν για την επίτευξή της. Όλοι μένουμε στις ουλές που άφησαν πίσω τους οι πληγές του πολέμου. Έτσι ακριβώς λειτουργεί η ψυχή και το μυαλό μας. Συνηθίζουν δηλαδή να επιμένουν σε πράγματα που πονούν και όχι σε εκείνα που διώχνουν τον πόνο μακριά. Σαν να ελπίζουν πως κάποια μέρα τα πράγματα θα αλλάξουν και θα γίνουν καλύτερα. Γι’ αυτό άλλωστε λένε, «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
Όμως, πόσο άσχημο είναι να προσπαθείς μια ολόκληρη ζωή να μάθεις πώς να ζεις, χωρίς να μένει στην ουσία καθόλου χρόνος για να ζήσεις; Και πόσο λυπηρό είναι το γεγονός ότι απορρίπτουμε τις ηλιαχτίδες που τρυπώνουν στη ζωή μας, για να απομακρύνουμε τις σκιές τους παρελθόντος; Κακά τα ψέματα, αλλά έχουμε αλλεργία στις φυσιολογικές καταστάσεις και ζούμε για την ένταση, τις δυνατές συγκινήσεις και το δράμα. Και συνεχώς μέσα μας συγκρούεται η λογική με το συναίσθημα, σε έναν πόλεμο που μοιάζει να μην έχει τέλος…
Από τον Νικόλαο Μπάρδη
Illustration: fk