O άνεμος αλλαγής και διαφορετικότητας που έπνεε πάντα την Artisanal συλλογή του Μaison Martin Margiela εξακολουθεί να υπάρχει. Από την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε πριν δύο χρόνια, το σχεδιαστικό team εξελίσσει συνεχώς τη φιλοσοφία του ιδρυτή του οίκου. Κι αυτό το κάνει κάθε φορά, ξεκινώντας από το σημείο που σταμάτησε την προηγούμενη. Η συνοχή που παρουσιάζεται όχι μόνο μεταξύ των κομματιών της ίδιας συλλογής, αλλά και μεταξύ των συλλογών είναι χαρακτηριστική.
Κι αυτό που την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα είναι η παντελής απουσία επανάληψης. Η μοναδικότητα είναι το μόνο που επαναλαμβάνεται σε αυτό το ταξίδι. Ένα ταξίδι στο χρόνο, που ενέπνευσε και τον Raf Simons για τον Christian Dior. Μόνο που εδώ έγινε με άλλους όρους. Όχι σε μια άλλη εποχή, αλλά σε μια συλλογή πολλών θραυσμάτων της ιστορίας της Υψηλής Ραπτικής. Oι καρφίτσες στο πρώτο look ήταν της Γαλλίδας σχεδιάστριας κοσμημάτων του περασμένου αιώνα, Line Vautrin, ενώ το αυθεντικό γιλέκο του 1910 του πρωτοπορου Γάλλου σχεδιαστή μόδας Paul Poiret -αγοράστηκε σε μια δημοπρασία πριν λίγο καιρό- καθήλωσαν τα βλέμματα. Ακόμα κι οι αστακοί του Lobster Dress της Elsa Schiaparelli είχαν τη θέση τους σε αυτή την αναδρομή. Σε αυτή την ανάμνηση της Haute Couture, που δεν αναπαράχθηκε απλώς, αλλά χρησιμοποιήθηκε και τοποθετήθηκε σε ένα νέο πλαίσιο. Τα μοντέλα δεν έλεγαν μια ιστορία, αλλά την φορούσαν, μπερδεύοντας πολλές φορές τα όρια ανάμεσα στο τί δημιουργήθηκε και στο τί επαναχρησιμοποιήθηκε.
Κι η απάντηση είναι μάλλον πως τα πάντα δημιουργήθηκαν, από μέρη που ξαναχρησιμοποιήθηκαν σε μια ερμηνεία του γαλλικού bricolage. Ή σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του σουρρεαλιστικού παιχνιδιού Cadavre Exquisite, κατά το οποίο μια εικόνα συνθέτονταν από τις διαφορετικά σχέδια των συμμετεχόντων, χωρίς ωστόσο ο ένας να γνωρίζει τι έχει ετοιμάσει ο άλλος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα patchwork, όπως ακριβώς και τα ρούχα του ΜΜΜ, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν και objets d’ art. Γιατί αν και η Artisanal δεν είναι Haute Couture με την παραδοσιακή έννοια του όρου, έχει σαφώς πολύ περισσότερες δημιουργικές απαιτήσεις. Η διαδικασία από την πρώτη κιόλας στιγμή της αναζήτησης των υλικών, μέχρι την τελική μορφή είναι καθ’ όλα φετιχιστική. Οι λεπτομέρειες στην κατασκευή του μπούστου “I Love You”, εμπνευσμένου από ένα μπαλόνι ηλίου, οι περίφημες μάσκες, ο περίτεχνος τρόπος που οι συνεχιστές του έργου του Margiela μεταχειρίζονται vintage υφάσματα επιπλώσεων, απαιτούν υπομονή και ιδιοφυΐα.
Kαι η ιδιοφυΐα που κρύβεται πίσω από τις μαγευτικές αλχημείες που γίνονται στην Haute Couture του MMM, ονομάζεται Mathieu Blazy. Σε μια βιομηχανία, στην οποία η εικόνα είναι τα πάντα και μεγαλύτερο ρόλο παίζει το πρόσωπο κι όχι η ομάδα που κρύβεται από πίσω, ο Βέλγος σχεδιαστής, προστατευόμενος του Raf Simons παλαιότερα, έχει αποφασίσει να ακολουθήσει την γραμμή του ιδρυτή του οίκου και να μην φαίνεται πουθενά -στο διαδίκτυο κυκλοφορεί μία μόνο φωτογραφία του Margiela, η αυθεντικότητα της οποίας αμφισβητείται. Ίσως όμως έφτασε η στιγμή να φανεί ποιος βρίσκεται πίσω από τη δουλειά που γίνεται στον οίκο. Μήπως όμως είναι καλύτερο να παραμείνει αυτό το ερωτηματικό που τόσα χρόνια καλύπτει το ποιος είναι ο διάδοχος του μυστήριου Margiela;
Το κοινό της Υψηλής Ραπτικής είναι όμως, μεγαλύτερο ερωτηματικό. Όπως επίσης, και πώς έχει εξελιχθεί το κοινό του Margiela, πιο συγκεκριμένα. Η αποδόμηση που εξασκούσε στα 90s έχει φτάσει στο 2014 και παραμένει χαρακτηριστικό του -παρά την μικρή κάμψη που υπήρξε όταν αποχώρησε ο ιδρυτής του. Το κοινό του μάλλον, εκτιμάει περισσότερο αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, από την πιο συμβατική πρόταση των άλλων οίκων. Στον Margiela, προσπαθούν να γράψουν την δική τους ιστορία. Εξελίσσουν την αφήγησή τους, χωρίς να φοβούνται το τέλος. Για πόσο ακόμα;
[slideshow_deploy id=’56326′]