Interview: Anny Papadimitriou

Printed textile designer. Μόλις 27 χρονών κι έχει ήδη συνεργαστεί μ’ ένα σωρό Έλληνες και ξένους σχεδιαστές, όπως τον Βρεττό Βρεττάκο καθώς και με τον οίκο Roberto Cavalli, όπου για 2,5 χρόνια, έκανε όλα τα prints. Σημειώστε το όνομά της: Μόλις γύρισε στην Ελλάδα κι αποτυπώνει δημιουργικά τις πολύχρωμες ιδέες της σε υφάσματα αποκαλύπτοντας τις αμέτρητες μορφές του print.

Καλλιτέχνης, ζωγράφος, designer;…
Σίγουρα υπάρχει κάτι το καλλιτεχνικό σ’ αυτό που κάνω αλλά δεν είμαι ούτε καλλιτέχνης ούτε ζωγράφος. Είμαι σχεδιάστρια υφάσματος. Είναι κάτι πολύ καινούριο για την Ελλάδα και μπερδεύει ακόμη τον κόσμο γι’ αυτό και έκανα την έκθεση «From Textile To Art» στην Τεχνόπολη. Θέλησα να γνωστοποιήσω στο κοινό, μέσα απ’ την δουλειά μου, την τέχνη του υφάσματος.

Από πού εμπνέεσαι και πώς φτιάχνεις ένα print;
Είμαι ιδιαίτερα οπτικός τύπος. Εμπνέομαι από καθημερινά πράγματα που εξελίσσω και τελικά βγαίνει κάτι άλλο! Στην συγκεκριμένη δουλειά που θα παρουσιάσω στην έκθεση, η έμπνευσή μου ήταν πολύ συγκεκριμένη: βρήκα κάτι εκπληκτικές καρικατούρες του παππού μου. Είχε σχεδιάσει τους φίλους του που έφευγαν για τον πόλεμο το’ 22… Τις έχω «ανακατέψει» με δικά μου σχέδια, παλιούς χάρτες κι έντονα χρώματα για να γίνεται αντίθεση. Τα κάνω όλα computerized και τα στέλνω για τύπωμα σε ύφασμα στην Γλασκόβη.

Πώς θα χαρακτήριζες την δουλειά σου σε τρεις λέξεις;
Έντονη, πολύχρωμη, busy.  Συμβαίνουν πολλά πράγματα μέσα στο κάθε print!

Σ’ αυτή την φάση τι κάνεις;
Συνεχίζω τις freelance συνεργασίες μου με τον Βρεττάκο και με τα LAK. Καθώς και τα wallpapers που βγάζω με την ομάδα «3922» σε συνεργασία με την Carteco. Ξεκινάω κάποια πράγματα με τον Βασίλη Ζούλια και πειραματίζομαι πολύ με ό,τι έχει να κάνει με το εσωτερικό ενός σπιτιού: αντικείμενα, prints πάνω σε καμβά για τον τοίχο, μαξιλάρια… Προσπαθώ να “ντύσω” ακόμη και βάζα ή πιατέλες!

Η εμπειρία σου με σχεδιαστές και με μεγάλους οίκους…
Έμαθα πάρα πολλά. Ίσως ακόμη περισσότερα απ’ όσα έμαθα στο Royal College of Art όπου έκανα το master μου. Το καλό σ’ εμένα είναι ότι μπορώ εύκολα να προσαρμόζομαι στις ανάγκες του κάθε οίκου και σχεδιαστή. Δίνω το προσωπικό μου στίγμα αλλά φτιάχνω prints που να ταιριάζουν στο ύφος του καθένα… Δηλαδή ξέρω πότε να κάνω κάτι πιο φλοράλ, πιο μίνιμαλ, πιο εκκεντρικό. Η δουλειά μου είναι “πίσω από τα φώτα” και μ’ αρέσει αυτό.

Θα μπορούσες ποτέ να γίνεις ένας «psycho killer»; Πώς θα επέλεγες να σκοτώσεις τα θύματά σου;
Ποτέ δεν θα μπορούσα να γίνω κάτι τέτοιο, απλώς γιατί δεν θ’ άντεχα να ζήσω με την ιδέα ότι έκανα κάτι τέτοιο. Είμαι πολύ ενοχικός τύπος. Αν επέλεγα πάντως να σκοτώσω κάποιον θα το έκανα με όσο λιγότερα αίμα γίνεται. Δεν μ’ αρέσει το αίμα… Μάλλον με δηλητήριο θα το έκανα. Ή μήπως να τον έπνιγα;