Overthinking

Λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

Όταν, βέβαια, ψάξεις να βρεις αυτόν τον λόγο δύο είναι τα τινά: ή θα βρεις απάντηση, ή θα τρελαθείς. Τις περισσότερες φορές τρελαινόμαστε και χάνουμε άπειρες ώρες στην υπερανάλυση των γεγονότων και των στοιχείων εκείνων που φώλιασαν ένα σωρό ερωτηματικά στην ψυχούλα μας. Εφόσον, όμως, δεν είμαστε σε θέση να βρούμε ουσιαστικές απαντήσεις, γιατί επιδιδόμαστε συχνά πυκνά σ’ αυτό το χόμπι; Μπορεί το overthinking να μας προσφέρει κάτι ή απλώς καίμε φαιά ουσία;

Σ’ αυτήν την περίπτωση ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας φιλοπερίεργοι και πάντα αναζητούμε απαντήσεις ακόμη και στα πράγματα που δεν είναι εύκολο να τα ερμηνεύσουμε. Ένα από αυτά είναι φυσικά και ο έρωτας. Χρόνια τώρα οι άνθρωποι τον υμνούν μέσα από τραγούδια, ποιήματα, ταινίες και ακόμη ουσιαστική απάντηση για την πρωταρχική του φύση δεν βρήκαν. Ούτε για τα κίνητρα των ερωτευμένων, αλλά και αυτών που έχουν αλλεργία στα συναισθήματα και εξαφανίζονται, μόλις αυτά εκδηλωθούν. Παρόλα αυτά ο αγώνας συνεχίζεται και η ανακάλυψη των συστατικών του παραμένει ένα σαγηνευτικό παιχνίδι, από το οποίο δεν ξεφεύγει κανείς.

Και θέλοντας ή μη κάποια στιγμή θα παίξεις. Είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε σαν κομπάρσος. Και τα ερωτηματικά θα σου γεννηθούν εκεί που δεν θα το περιμένεις. Και θα πιάσεις ένα απόγευμα τον εαυτό σου, να κοιτάς το ταβάνι και να αναρωτιέσαι αν τα έκανες όλα σωστά και τι κατάληξη θα έχει το μεταξύ σας. Και φοβάσαι μήπως αποτύχεις ξανά και μείνεις μόνος, αλλά από την άλλη σε ιντριγκάρει μία ακόμη γύρα σ’ αυτό το παιχνίδι. Κι ας φας τα μούτρα σου, τουλάχιστον δεν θα μείνεις με τ’ απωθημένο. Ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να πάρεις απαντήσεις, όταν τις έχεις ανάγκη. Βλέπεις, η αποτυχία μπορεί να είναι σκληρή, αλλά βάζει τελεία εκεί που πρέπει.

Αν δε σου τύχει και ιδιάζουσα περίπτωση έρωτος, με κάποιο ιδιότροπο πρόσωπο, τότε είσαι με μαθηματική ακρίβεια καταδικασμένος να περάσεις ώρες υπερανάλυσης μόνος, με τους φίλους σου, στα chats, στις βόλτες και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Ακόμη και στον ύπνο σου, με αποτέλεσμα συνήθως να μένεις ξύπνιος. Και την επόμενη μέρα, έχοντας βρει το απόλυτο τίποτα στις αναζητήσεις σου, μουτζώνεις την ώρα και τη στιγμή που εξ αρχής ασχολήθηκες με το ζήτημα, το πρόσωπο ή όπως αλλιώς θες να ονομάσεις τον εφιάλτη σου. Είναι όμως αυτό κατακριτέο ή μία διαδικασία από την οποία όλοι καλούμαστε να περάσουμε κάποια στιγμή; Κι αν θέλουμε να αποφύγουμε τις παράπλευρες απώλειες, υπάρχει τρόπος να το πετύχουμε ή αναγκαστικά πρέπει να χάσουμε κάτι από τον εαυτό μας, για να προχωρήσουμε;

Τα ερωτηματικά είναι πολλά. Η μόνη βέβαια λύση που υπάρχει σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε όλες αυτές τις απολύτως φυσιολογικές και ανθρώπινες αντιδράσεις και συμπεριφορές, είναι η επικοινωνία. Η επικοινωνία είναι ο χειρότερος εχθρός κάθε κρίσης. Μιλήστε μεταξύ σας, ανοίξτε τα χαρτιά σας και βρείτε ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που σας απασχολούν, χωρίς να ταλαιπωρήστε σε εσωτερικούς μονολόγους με τον εαυτό σας και το ταβάνι, που δεν θα βγάλουν πουθενά. Δεν λέω, κάποιες φορές μπορεί να μιλάς σε ένα πρόσωπο και να είναι σαν να μιλάς σε έναν τοίχο, με τα λόγια να βρίσκουν πάνω του και να θρυμματίζονται. Τις περισσότερες φορές όμως το διά ζώσης διευκολύνει τις καταστάσεις και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Οπότε, ίσως την επόμενη φορά να σκεφτείτε να πράξετε αναλόγως. Αν πάλι χρειάζεστε λίγο παραπάνω χρόνο με τον εαυτό σας, να σκεφτείτε κάποια πράγματα και να πάρετε αποφάσεις, go ahead. Άλλωστε, πρώτα πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας και μετά θα είμαστε σε θέση να τα βρούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Κι αυτό δεν χωρά δεύτερες σκέψεις!

Από τον Νικόλαο Μπάρδη