Στις 8 του Μάρτη ήταν η γιορτή της γυναίκας.
Από την προηγούμενη μέρα το κέντρο της πόλης γέμισε φωτογραφίες άγνωστων γυναικών από γνωστές οικογένειες. Αποτελεί όμως αυτός ο στολισμός επαρκή ένδειξη εορτασμού της θηλυκότητας;
Κατά την πλειονότητά τους οι γυναίκες απασχολούνται σε τομείς παροχής υπηρεσιών. Είναι υπάλληλοι σε επιχειρήσεις που υπολειτουργούν ή έκλεισαν. Οι περισσότερες γυναίκες είτε έχασαν τις δουλειές τους εξαιτίας της πανδημίας είτε δουλεύουν υπό το καθεστώς τηλεργασίας. Από τους εργαζόμενους στην υγεία οι γυναίκες πλειοψηφούν αριθμητικά. Οι μελέτες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας δείχνουν ότι οι γυναίκες βιώνουν με βίαιο τρόπο τις ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας. Μελέτες γύρω από τα έμφυλα ζητήματα δείχνουν ότι ο εγκλεισμός λόγω Covid συνοδεύτηκε από αύξηση του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας. Οι ίδιες μελέτες φανερώνουν πως θύματα αυτής της βίας είναι συνήθως γυναίκες.
Σταδιακά ορισμένες από αυτές σπάνε τη σιωπή τους, μιλούν και διεκδικούν. Τον Γενάρη μια θαρραλέα αθλήτρια κατήγγειλε τη σεξουαλική της κακοποίηση. Μερικές μέρες αργότερα μια δυναμική ηθοποιός μίλησε δημόσια για τα δικά της βιώματα. Οι φωτογραφίες αυτών των γυναικών δεν κρεμάστηκαν στους δρόμους του κέντρου.
Στις 17:00 το απόγευμα της φετινής μέρας της γυναίκας, τους δρόμους του κέντρου στόλιζαν μωβ πανό. Στις 18:20 το απόγευμα, μακριά από τις ελπιδοφόρες φεμινιστικές γιρλάντες, έξω από γνωστό σουπερμάρκετ της οδού Φρατζή, βρισκόταν μια κοπέλα καθισμένη στο δρόμο. Ήταν σε άσχημη κατάσταση. Ζαλιζόταν και έκανε εμετό. Καθόταν εκεί κάμποση ώρα. Ούτε ο φαρμακοποιός που κοιτούσε από απόσταση δεν την είχε πλησιάσει. Στις 18:20 το απόγευμα της φετινής ημέρας της γυναίκας η πόλη ήταν στολισμένη με αδιαφορία (αποτέλεσμα της κοινωνικής αποστασιοποίησης).
Από τη Χριστίνα Μαργιώτη
Κεντρική εικόνα: Édouard Manet, Un bar aux Folies-Bergère (1882)