Κείμενο: Αλάσκα | Photo: Λίλα Σωτηρίου | Links: Rootlessroot / sgt.gr
H Λίντα Καπετανέα και o Jozef Frucek δηµιουργούν το 2006 την οµάδα rootlessroot. Αποµακρύνονται από τις κενές φόρµες και χορεύουν την ένταση. Ντύνουν µε κίνηση ιστορίες που αντιδρούν στην πραγµατικότητα που βιώνουµε. Στην καινούρια τους παράσταση µε τίτλο Eyes in the Colors of the Rain τρία σώµατα συναντωνται επί σκηνής, συγκρούονται, χωρίζουν και ενώνονται σε µια προσπάθεια να διαλύσουν τη δοµή
* Οι Rootlessroot παρουσιάζουν την παράσταση ‘Eyes in the Colors of the Rain’ στις 11 – 13 & 16 – 20 Φεβρουαρίου 2011 στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
-Πότε συναντηθήκατε και πώς αποφασίσατε να γίνετε οµάδα;
Συναντηθήκαµε το 2002 στο Βέλγιο, αλλά προφανώς γνωριζόµασταν ήδη. ∆εν θα µπορούσε να είναι τυχαίο, ήµασταν ήδη συνδεδεµένοι και απλά βρέθηκε ο ένας στο δρόµο του άλλου από µια κοσµική δύναµη. Αφού γνωριστήκαµε, δεν υπήρχε καµία επιλογή από το να δηµιουργήσουµε τους Rootlessroot, τη δική µας οµάδα για να πραγµατοποιήσουµε τα όνειρα µας. Επίσης αποφασίσαµε να µεταφερθούµε από το Βέλγιο, ένα κέντρο των τεχνών, στην επαρχία για να ανακαλύψουµε την δική µας ταυτότητα ως καλλιτέχνες και άνθρωποι.
-Πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιµετωπίζετε το χορό µέσα από αυτή τη συνεργασία; Πώς έχει βοηθήσει ο ένας τον άλλο να εξελιχθεί;
Είµαστε µαζί εδώ και οχτώ χρόνια και δουλεύουµε στα δικά µας πράγµατα για τέσσερα χρόνια. Από τότε που γνωριστήκαµε χορεύουµε µαζί, κοιµόµαστε και τρώµε µαζί. Το γεγονός ότι ερχόµαστε από διαφορετικά σηµεία του πλανήτη κουβαλώντας διαφορετικές εµπειρίες και πολιτιστικά υπόβαθρα, είναι επίσης χρήσιµο. Μας οδηγεί σε κάποιου είδους πολιτιστικής και συναισθηµατικής έντασης που µπορεί να οδηγήσει σε κάτι ενδιαφέρον. ‘Όσο περισσότερο δουλεύουµε τόσο καταλαβαίνουµε πως ο χορός από µόνος του είναι περιορισµένος και αυτά που εκφράζει, επίσης. Μόνο το ελεύθερο κορµί ενός σοφού ερµηνευτή µπορεί να µιλά, να επικοινωνεί σε αντίθεση µε το κενά προπονηµένο σώµα ενός χορευτή.
-Είστε γενικότερα ανοιχτοί σε συνεργασίες οι οποίες επεκτείνονται και σε καλλιτέχνες που δεν έχουν σχέση µε το χορό, όπως για παράδειγµα τώρα µε τον ηθοποιό Γιώργο Φριντζίλα, πόσο σηµαντική είναι η ιδέα αυτού του δηµιουργικού διαλόγου που αναπτύσσεται µέσα από τέτοιου είδους συµπράξεις;
Είµαστε κάτι περισσότερο από χορευτική οµάδα. Φυσικά και µας αρέσει η κίνηση, ο χορός και η φωνή αλλά επιπλέον µας ενδιαφέρει η δηµιουργία παραστάσεων που ξυπνάνε συναισθήµατα, που µπορούν να µεταδώσουν την ιστορία που θέλουµε. Γι’ αυτόν το λόγο επιλέγουµε ανθρώπους/ερµηνευτές που µπορούν να βοηθήσουν στην πραγµάτωση του οράµατος στη σκηνή. Αυτή τη φορά, ο Γιώργος Φριντζίλας µας έκανε να οραµατιστούµε τον χαρακτήρα που ψάχναµε. Είναι ο καταλληλότερος Ιωάννης της Αποκάλυψης, χαµένος, εύθραυστος, οξυδερκής και ευαίσθητος. Κάποιος που µπορεί να διηγηθεί µια ιστορία µε συναρπαστικά πειστικό τρόπο.
-Οι χορογραφίες που παρουσιάζετε έχουν την τάση να προκαλούν έντονα συναισθήµατα στο κοινό. Έκπληξη, επιθυµία, φόβο ακόµα και αγανάκτηση ή θυµό. Θα µπορούσατε να χορέψετε αποκλειστικά για χάρη της κίνησης, χωρίς να υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόηµα η συναίσθηµα σε αυτή;
H παράσταση πρέπει να είναι πολιτική, να αντιδρά στον κόσµο που ζούµε, δεν µπορεί να υπάρχει αποµονωµένη ζώντας στο κενό. Αυτό που προσπαθούµε, είναι να εκφράσουµε τις ιδέες και τις ιστορίες που µας κινητοποιούν, διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόηµα στο να κάνουµε οτιδήποτε. Θα ήταν πραγµατικά λυπηρό το να κάνουµε κάτι που δεν αγγίζει εµάς ή το κοινό.
-Πώς νιώθετε µε κινήσεις που σας κάνουν να δείχνετε ‘περίεργοι’, που ασχηµαίνουν τα σώµατά σας, που σας κάνουν να µοιάζετε αστείοι;
∆εν µπαίνουµε πλέον στη διαδικασία να αµφισβητούµε την αισθητική, κάνουµε ό,τι θεωρούµε ότι πρέπει να γίνει στη σκηνή. ∆εν έχει σηµασία, αν αυτό φαίνεται περίεργο, άσχηµο ή αστείο. ∆εν δηµιουργούµε ή διδάσκουµε στηµένοι µπροστά σ’ έναν καθρέφτη.
-Η παράσταση UNA που παρουσιάσατε τον Απρίλιο στην Αθήνα ήταν αφιερωµένη σε ένα παιχνίδι µε τα όρια, τόσο τα δικά σας όσο και των θεατών. Η πραγµατικότητα κυνηγηµένη από φωνές που έµοιαζαν να χάνουν τον έλεγχο και κινήσεις που εκρήγνυνται, σχόλια πάνω στον κοινωνικό έλεγχο, την αθωότητα και τον ερωτισµό σε οποιαδήποτε ηλικία. Σας ενδιαφέρει να ‘τεντώσετε’ τις αντιλήψεις µας για τα πράγµατα; H παράσταση UNA ήταν για µας πολύ πετυχηµένη. Το µισό κοινό ξέσπασε σε κλάµατα ή έφυγε µε τις χειρότερες εντυπώσεις, κάτι που δηµιούργησε µεγάλη συζήτηση γύρω από το θέµα. Υπήρξαν επιµελητές που πρότειναν την απαγόρευση της παράστασης σε Βέλγιο και Γαλλία. Απίστευτο! Το γενικό µας πιστεύω είναι ότι χτίζουµε µια γλώσσα σωµατικής έκφρασης που είναι χαώδης, ωµή και αντίθετη µε ό,τι µας περιβάλλει τόσο πολιτιστικά όσο και πολιτικά. Η προσέγγιση µας γεννιέται από την πεποίθηση ότι η εποχή των ηρώων, εξακολουθεί να είναι ζωντανή, το σώµα µπορεί ακόµα να εκφράσει τις ενδόµυχες επιθυµίες, τα συναισθήµατα ή τα οράµατα µας.
-∆ιδάσκετε ένα σεµινάριο µε τίτλο ‘Fighting Monkey’. Πώς µπλέκει ο χορός µε τις πολεµικές τέχνες; Εσείς τι ζώα θα επιλέγατε να είστε;
Μέσα από επαναλαµβανόµενα ενορχηστρωµένες µάχες, ανακαλύπτουµε εκ νέου τις ξεχασµένες νοητικές και σωµατικές µας δυνατότητες και βρίσκουµε ξανά τον εαυτό µας, ελεύθερο από κάθε κενή αισθητική. Αν ορίζαµε τους εαυτούς µας σαν ζώα, πιθανώς να ήµασταν άπληστοι χοίροι, έξυπνες µαϊµούδες και άγρια άλογα.
-Ποια είναι η βασική ιδέα πίσω από την επερχόµενη παράστασή σας στην Αθήνα;
Αυτή τη φορά προσπαθούµε να εισχωρήσουµε πιο βαθιά στις σωµατικές και ψυχικές δυνατότητες της ανθρώπινης δοµής αναδηµιουργώντας και αναδοµώντας υλικό από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Κοιτάζουµε την πολιτική και οικονοµική λειτουργία της χριστιανικής µας θρησκείας σαν πρωταρχικό µέσον χειρισµού και κοινωνικού ελέγχου.
-Βιώνουµε µια παρατεταµένη περίοδο κρίσης και ακόµα υπάρχει πολύς θυµός που δεν έχει εκφραστεί. Πώς χορεύει κανείς την απόγνωση;
Κάθε κρίση φέρνει µαζί της καινούργια δυναµική. Αρχίζουµε να σκεφτόµαστε µε διαφορετικό τρόπο, προσπαθούµε να επιβιώσουµε ψάχνοντας άλλα µονοπάτια για να πραγµατοποιήσουµε τα όνειρα µας. Όταν δεν υπάρχουν καθόλου ή ελάχιστα χρήµατα για να παράγουµε τέχνη (και αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα τώρα) οδηγούµαστε σε δυο βασικές κατευθύνσεις. Μια από αυτές είναι η υπακοή στους κανόνες του κέρδους και της οικονοµικής επιβίωσης, εισχωρώντας πιο βαθιά στη διαφθορά ενώ η άλλη, είναι η αφορµή για κάθαρση, κατανοώντας του τι θέλουµε να κάνουµε και πως µπορούµε να το κάνουµε την έλλειψη οικονοµικής στήριξης και χωρίς να απαιτήσεις πλουτισµού ή διασηµότητας. Είναι φυσικό πως η σύγχρονή εποχή του ανεπτυγµένου καπιταλισµού θα προσπαθήσει να περικόψει ό,τι µπορεί από την Εκπαίδευση και την Τέχνη. Πιστεύω πάντως ότι οι πραγµατικοί µαχητές θα καταφέρουν να επιβιώσουν.