Ο σκηνοθέτης Γιώργος Μαρκάκης εντυπωσίασε τον περασμένο μήνα στο European Film Market του διεθνούς κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου, με την καινούρια του ταινία «EX», μια ειλικρινή και συγχρόνως τρυφερή καταγραφή της θρυλικής βερολινέζικης club κουλτούρας, που διαδραματίζεται εκεί που στ’ αλήθεια συμβαίνουν όλα: στις τουαλέτες των clubs. Το Ozon τού ζήτησε να μοιραστεί την εμπειρία του, τα συναισθήματά του και τις προσδοκίες που γεννά για το μέλλον η αίσθηση ότι πέτυχε την ανταπόκριση που ονειρεύεται ένας δημουργός, χωρίς να χάσει την αυθεντικότητά του.
Είπα αυτήν την φορά να μην έχω άγχος και να ζήσω τη στιγμή. Είχα την πρώτη μου εμπειρία το 2013 και θυμάμαι ότι τότε είχα ιδρώσει. Όλο το crew και το cast άρχισαν να έρχονται εν μέσω βροχής. Είπα, έτσι πρέπει να είναι, είμαστε στο Βερολίνο. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι, ηλεκτρισμός στο φουαγιέ, αλλά και μόλις μπήκαμε μέσα στην αίθουσα. Καποιοι περίμεναν ότι θα πω κάτι και αυτό δημιουργούσε μεγαλύτερη προσμονή. Τελικά δεν είπα τίποτα, το προτιμώ, έχω την ταινία γι’ αυτό, τι να πω εγώ – και μάλλον για τους περισσότερους ήταν ανακούφιση, γιατί επιτέλους η ταινία θα ξεκινούσε. Τα φώτα κλείνουν, η ταινία αρχίζει. Είμαι εκεί και μετράω αντιδράσεις. Θα γελάσουν σε αυτό το σημείο, μήπως είναι πολύ σοβαρό εκεί… Νομίζω τους αρέσει.
Έχω πετύχει να κάνω τις ταινίες μου τόσο αυθεντικές όσο ο εαυτός μου. Χωρίς να αναλύω, μόνο να ακολουθώ το ένστικτό μου. Να ακούω συνεργάτες, ηθοποιούς και λοιπά, αλλά στο τέλος να παίρνω εγώ την τελική απόφαση. Προσπαθώ να μην υπεραναλύω και να βρίσκω πού είναι το πραγματικό γεγονός, χωρίς να το δραματοποιώ. Μου αρέσει το αληθινό, χωρίς περιτύλιγμα.
Είναι ικανοποίηση να βρίσκεις αγνώστους που έχουν δει την ταινία σε ένα μπαρ και να έχεις αντιδράσεις του τύπου «Εσύ έκανες το ΕΧ!!;;». Συνέβη σε ένα μπαρ στη διάρκεια του φεστιβάλ. Κάνεις ταινίες που θέλεις να τις μοιραστείς με τον κόσμο, οπότε φυσικά και νιώθεις καλά όταν βρίσκεις ανταπόκριση. Λες, ok, ο στόχος επετεύχθη, είτε είναι θετικές οι αντιδράσεις είτε αρνητικές. Στόχος για μένα είναι όσο γίνεται περισσότερος κόσμος να δει την ταινία.
Όλο αυτό δημιουργεί το συναίσθημα ότι, ok, πάμε να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε και την επόμενη ταινία σιγά σιγά, γιατί τελικά για αυτές τις μικρές στιγμές ζούμε, και δεν είναι πολλές στην καθημερινή μας ζωή. Δύναμη, αυτοπεποίθηση, and keep going.
Ποτε δεν ξέρεις, βέβαια, αν το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι λάθος. Και αυτό είναι και το μαγικό. Και τι είναι λάθος; Δεν υπάρχει συνταγή. Για μένα έχει να κάνει πάντα με το πόσο καλά ξέρεις, έχεις ζήσει ο ίδιος το θέμα που θέλεις να διηγηθείς. Πρέπει να το έχεις βιώσει για να μπορείς να το μοιραστείς και με τους άλλους. Γι’ αυτό, μου αρέσει ο κινηματογράφος που κάνω να είναι προσωπικός στο 100% και όχι ακαδημαϊκός.
Ωστόσο, εγώ είμαι πάντα ο ίδιος, με τη φυσική μου εξέλιξη, φυσικά, και ανάλογα με το τι θέλω να κάνω κάθε φορά στη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, είτε είναι ταινία είτε κάτι άλλο. Έχω δυνατές σχέσεις με τους φίλους μου, που τους γνωρίζω και τους έχω σε όλη μου τη ζωή και ταξιδεύουμε μαζί στο ταξίδι αυτό. Καμιά επιτυχία δε θα αλλάξει τη σχέση που έχω με τους φίλους μου. Όλοι ξέρουν ότι με αυτούς που δένομαι είμαστε μαζί σε ό,τι και να γίνει. Οι φίλοι μου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω. Με αυτούς κάνω και τις ταινίες μου, αυτοί με εμπνέουν με τις εμπειρίες που ζούμε μαζί, χωρίς αυτούς δεν υπάρχω, απλά. Με τους παλιούς παλιούς φίλους συνεχίζω να διατηρώ σχέση και ας είμαι εκτός Ελλάδας 15 χρόνια. Είναι αυτοί που, παρότι μεγαλώνουμε και έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, ξέρουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να ζούμε σε παράλληλους δρόμους με αγάπη μόνο.
Υπάρχουν βέβαια πολλά που με γειώνουν, ευτυχώς δηλαδή. Τα χρήματα είναι ένα από αυτά. Έχω τη χειρότερη σχέση μαζί τους. Παρότι τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι έχει κάπως βελτιωθεί, δε θα καταφέρω ποτέ να έχω μια καλή σχέση μαζί τους. Όπως και με τους λογαριασμούς. Προσπαθώ να βλέπω πάντα τη θετική πλευρά, ακόμα και αν όλα γύρω μου φαίνονται μαύρα και καταστροφικά. Είναι θέμα επιλογής πώς θέλεις να βλέπεις τα πράγματα γύρω σου. Διαλέγω «the bright side», ξέρω ότι μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά ακόμα και για αυτές τις φορές, δεν αγχώνομαι. Προσπαθώ να απολαύσω και το dark side αλλά να μην κάτσω πολύ εκεί, δυο-τρεις μέρες maximum, ποιος ο λόγος να ζω στο σκοτάδι, αφού έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα έρθει και θα είναι για πάντα.
Όλα είναι θέμα διαχείρισης. Μικρότερος νευρίαζα ευκολότερα, τώρα προσπαθώ να καταλάβω και να βάλω στη θέση του άλλου εμένα. Με συζήτηση και κατανόηση διαχειρίζομαι την κάθε μέρα μου. Και όταν δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μερικές μέρες απλά κάθομαι σπίτι μου.
Νομίζω έχω φτάσει κοντά στο σημείο που ήθελα να είμαι, να ξέρω ποιος είμαι και να κάνω αυτό που θέλω. Έγινε δουλειά, υπήρξε η μαύρη περίοδος αλλά είμαι άνθρωπος που δεν το βάζει ποτέ κάτω, δε νομίζω ότι έχω επιλογή. Απλώς πρέπει να συνεχίσω το ταξίδι μου έως το τέλος, whatever it is…
Το μέλλον το βλέπω με περισσότερες ταινίες, δημιουργία, τους καλούς μου φίλους γύρω μου, να ζω την κάθε στιγμή με όλες τις αισθήσεις μου ανοιχτές και σίγουρα περισσότερο κοντά στην φύση.
Φωτογραφίες: Ναταλία Μαραγκού