Ο Simons δε δουλεύει για ένα πρότυπο ή μία ιδέα. Δουλεύει για κάτι περισσότερο. Για μία πολυεπίπεδη λογική, που διερευνά τον χώρο και το χρόνο, βάζοντας το κοινό στη διαδικασία να φανταστεί το μέλλον, όπως φαίνεται από το παρελθόν. “To μέλλον είναι πάντα στο μυαλό μου. Το παρελθόν δεν μου δημιουργεί νοσταλγία. Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω πως πολλά στοιχεία του παρελθόντος είναι συναρπαστικά”. Απλώς ο Simons τα εκφράζει συμπτωματικά. Αρνείται να έχει ένα κλασικό στοιχείο, αν πρώτα δεν το έχει κλειδώσει στο κουτί του νεωτερισμού του. Τα κάνει να φαίνεται άγριο, ελεύθερο, ξένο- κάτι που κανονικά είναι τόσο οικείο, αφού είναι βγαλμένο από το παρελθόν.
Αυτή, λοιπόν, τη νέα λογική προσπάθησε να ξεδιπλώσει χθες στο μουσείο Rodin, στο Παρίσι. Και διάλεξε ένα συναρπαστικό σκηνικό: Αυτό δε στηρίζεται καθόλου σε αυτή την αυστηρή λογική του. Ο χώρος μετατρέπεται σε έναν τεράστιο κήπο, ο οποίος χωρίζεται σε δύο ορόφους. Πολλαπλασιάζεται με καθρέπτες που έχουν ύψος πάνω από είκοσι μέτρα, ενώ ταυτόχρονα διακόπτεται από λευκούς σωλήνες, που πάνω τους κρέμονται λουλούδια. Το έδαφος του συμμορφώνεται. Μία ροζ μοκέτα, βγαλμένη από ένα παλιό αρχοντικό καλύπτει όλο το σκηνικό. Ο Simons, ό,τι δε μπορεί να πει με λέξεις, το λέει με το περιβάλλον. Οι δύο όροφοι συμβολίζουν ακριβώς αυτούς τους δύο χρονικούς κόσμους, το παρελθόν και το παρόν. Μία μεγάλη σκάλα στη μέση της σκηνής είναι η αφετηρία των μοντέλων. Κατεβαίνουν από αυτήν και παρελαύνουν παράλληλα προς τους καθρέπτες με αποτέλεσμα να δημιουργούν την αίσθηση του διοράματος. Η λέξη διόραμα έχει πολύ συγκεκριμένη σημασία στην ελληνική: Είναι το θέαμα κατά το οποίο τα όσα παριστάνονται δίνουν την ψευδαίσθηση του πραγματικού λόγω των κατάλληλων συνθηκών.
Αυτή η οπτική, δίνει στον Simons ακριβώς την δυνατότητα να μπλέξει τους χρόνους κατά τη θέλησή του. Τα ρούχα είναι ένα ατύχημα των γραμμών του χθες και του σήμερα, με ύφος βγαλμένο από τις δεκαετίες του πενήντα, εξήντα και εβδομήντα, άρρηκτα συνδεδεμένες με τον φουτουρισμό του Βέλγου σχεδιαστή. Η πολυεπίπεδη αυτή λογική του εκφράζεται ακόμη και απο το soundtrack του show: γίνεται ένα remix με επιτυχίες του David Bowie ανά τις δεκαετίες. Και αυτή η χαρακτηριστική συνοχή χαρακτηρίζει ακριβώς και τη θέση του Simons σε σχέση με τον Christian Dior. Στην πραγματικότητα του μοιάζει πολύ, κάτι που ίσως πρέπει να αρχίσει να μειώνεται, για να του δώσει επιτέλους την ελευθερία να χτίσει το δικό του πρότυπο. Η γυναίκα του Dior είναι αρκετά θηλυκή για αυτόν.
Το μόνο που ανατρέπει οριστικά είναι το λεξιλόγιο της couture του οίκου. Δημιουργεί μία σύνδεση με τον ευρύτερο κόσμο. Τα ρούχα δεν είναι ικανά να φορεθούν μόνο από διάσημους και μόνο στο κόκκινο χαλί. Οι φόρμες είναι άνετες και πολλά ρούχα είναι ικανά να φορεθούν ακόμα και σε καθημερινή βάση. Σε αυτό συμφωνούν και οι διάσημες αστέρες που κάθονται στην πρώτη σειρά και απολαμβάνουν το show-ανάμεσά τους οι Natalie Portman και Marisa Berenson.
Ο Simons έχει όλο το πάθος και την περιέργεια ενός εφήβου μπροστά στα γεγονότα. Ανατρέπει τους κανόνες και την ίδια στιγμή αισθάνεται το βάρος για αυτή την ενέργεια. Πιό συγκεκριμένα; Παίρνει, για παράδειγμα, ένα συστατικό-ίσως πιό ακατάλληλο για Υψηλή Ραπτική- το πλαστικό. Το πρώτο look ήταν ένα φόρεμα από δαντέλα και κεντήματα, που καλύπτεται από ένα πλαστικό opera coat και ολοκληρώνεται με τις βινυλ καφέ μπότες, οι οποίες σχεδόν φτάνουν τους μηρούς. Αντικειμενικά αυτό δεν είναι ένα Ηaute Couture κομμάτι (Για τον Valentino δεν θα μπορούσε να είναι καν Ready-to-Wear). Αυτό δεν είναι, ωστόσο, κάτι απαραίτητα αρνητικό. Οι συνθήκες, η σκοπιμότητα και το κοινό της Yψηλής Ραπτικής έχουν αλλάξει αρκετά, επόμενο δεν είναι να αλλάξει και η δομή της;
“Η πρώτη μου couture συλλογή ήταν μία προσπάθεια προς την ανάγνωση της ιστορίας. Όσο περισσότερο την κατανοήσω, τόσο περισσότερο θα μπορώ να την εξελίξω”, υποστήριξε ο Raf Simons. “Τώρα προσπαθώ να περάσω το δικό μου μήνυμα, χωρίς ποτέ να ξεχνάω τις αρχές του Dior”. Και φαίνεται πως σταδιακά το καταφέρνει. Τόσο με τον Dior όσο και με την δική του σειρά, προσπαθεί συνεχώς να περάσει στο κοινό την προσωπική του, ιδιόμορφη και σχεδόν ριζοσπαστική ιδέα. Μία ιδέα που δεν έχει μία διάσταση, μία λογική, μία αλήθεια, αλλά πολλές διαφορετικές. Και αφήνει το κοινό να τις ανακαλύψει, καθοδηγώντας το μέσα από το δικό του διόραμα. Έτσι συντίθεται και το μέλλον του Dior.
ΛΑΖΑΡΟΣ ΤΖΟΒΑΡΑΣ
