Αυτός και αυτή. Γίνονται ένα. Γίνονται ίσοι. Η συνήθεια της Miuccia να ενσωματώνει στις ανδρικές συλλογές και κάποια γυναικεία looks έχει γίνει πλέον εμμονή. Στα μάτια της, φαντάζει μία ισχυρή πολιτική δήλωση, μία διάθεση για επανάσταση. “Κάθε φορά που κάνω τα menswear shows, σκέφτομαι πως κάποιες δημιουργίες θα ήταν φανταστικές και για τις γυναίκες-ή τουλάχιστον για μένα. Και όλο και περισσότερο, αισθάνομαι ενστικτωδώς το δικαίωμα να παρουσιάζω την ίδια ιδέα για τα δύο φύλα», τόνισε στα παρασκήνια.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι τόσο μονοδιάστατος. Δεν είναι μόνο η ανάγκη της Prada να ισοσταθμίσει τα δικαιώματα του άνδρα με αυτά της γυναίκας-γνωρίζει εξάλλου καλά πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί μέσα από μία ανάμεικτη συλλογή. Πρακτικά, αυτό υπηρετεί τις αρχές του καπιταλισμού, που θέλει τα δύο φύλα όχι ίσα, αλλά ίδια. Για την ακρίβεια, μας παραπέμπει σε μία προσέγγιση, κατά την οποία τα ανδρικά χαρακτηριστικά αναμειγνύονται με τα αντίστοιχα γυναικεία.Αυτό ονομάζεται Pandrogeny.
Το ίδιο απροσάρμοστο είναι και το σκηνικό, το οποίο έχει επιλέξει: μία τεράστια, μπλε, καθαρή πισίνα- ένα σύμβολο ειρωνίας απέναντι στην αισθητική βάση που έχει δημιουργήσει. Η σύνθεση αυτών, δεν είναι μία φαινομενικά ιδεατή προσέγγιση του καλοκαιριού, αλλά μία φαινομενικά στερεότυπη αντίληψη αυτής. Έρχεται σε ρήξη με το σκοτεινό πρότυπο που δημιουργεί, με το κοινώς αποδεκτό να αντιτίθεται με αυτό που ο άνθρωπος φοβάται έστω να σκεφτεί πως υπάρχει. Και ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να το επιτύχει αυτό η Prada: Φυσικά η επιστροφή στα 80’s. H εποχή των απελευθερωμένων ιδεών, των εύκολων ναρκωτικών και της αναθεώρισης των ανθρώπινων αξιών. Αλλά πρώτα απ’ όλα η λατρεία των jeans ως μέσου ένδυσης κυρίως στις βραδινές εμφανίσεις στα clubs. Αναμφισβήτα το jean είναι το ύφασμα του επόμενου καλοκαιριού. Και όχι τυχαία.
Κάτι που, επίσης, παραξενεύει είναι η απουσία των prints. Αυτό δεν είναι αδικαιολόγητο, καθώς τόσο στην περσινή γυναικεία όσο και στην αντιστοιχή ανδρική οι φωτογραφικές εκτυπώσεις αποτελούσαν τη βάση των συλλογών. Χάνεται, με αυτό τον τρόπο η συνοχή, το πρότυπο μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι που η Miuccia λησμονεί, απεναντίας γνωρίζει καλά πως ήταν μία τάση που έχει ημερομηνία λήξης. Για την ακρίβεια, ο λόγος που εδραιώθηκαν τόσο τα prints είναι πολύ συγκεκριμένος: Η ξεπερασμένη αντίληψη πως πρέπει να φαίνεται το logo των brands στα ρούχα, αρχίσε να ωθεί τους σχεδιαστές προς την δημιουργία νέων διεξόδων, που θα τους χαρακτηρίζουν. Η Prada, όμως, συγκαταλέγεται στους οίκους (όπως η Chanel και η Vuitton) που δεν το χρειάστηκαν ποτέ ουσιαστικά. Ο λόγος είναι, πως την εταιρία δεν την συντηρούν οι συλλογές που ανανεώνονται κάθε έξι μήνες, αλλά τα διαχρονικά κομμάτια της.
Αυτή η γυναίκα που κάποτε ήταν μέλος του Κομουνιστικού κόμματος της Ιταλίας, και ενώ έχοντας δημιουργήσει μία αυτοκρατορεία που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη μόδα, τελικά μέσω της δουλειάς της διαμαρτήρεται ή απλώς συμμορφώνει στις κοινωνικές νόρμες; Ίσως, τελικά, αυτα τα δύο να ταυτίζονται για την Miuccia. Ίσως αυτός να είναι ο ιδιόμορφος τρόπος που επαναστατεί. Λένε, εξάλλου, πως αν δεν πας με το σύστημα, δεν μπορείς να το ταράξεις.
Κείμενο: Λάζαρος Τζοβάρας
[slideshow_deploy id=’54754′]