Συνέντευξη: Δανάη Αλάσκα/ Φωτογραφία: Δάφνη Ανέστη
Ο Μιχάλης Δέλτα κυκλοφορεί το ‘Tech Me Away’ και η Αθήνα χορεύει. Σώματα που αγαπούν, σώματα που μάχονται. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη ισορροπία. Εκείνος προσπαθεί να παραμένει ψύχραιμος απέναντι σε όσα συμβαίνουν, παρατηρεί την αγωνία της πόλης και φτιάχνει μουσική που θυμίζει κάτι από την ελευθερία της παιδικής ηλικίας.
Τι διαφορετικό φέρνει το ‘Tech Me Away’;
Αυτό θα το πουν πιθανόν οι ακροατές του. Στον προσωπικό μου ‘χώρο’ νιώθω διαφορετικός απ’ ότι πριν κάποια χρόνια. Έχω αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο υπερασπίζομαι το ‘Εγώ’ μου και πως αυτή η σχέση με ‘καθυστερεί’ από συναντήσεις και εμπειρίες πιο ενδιαφέρουσες.
Το ίδιο σώμα για να αγαπάς το ίδιο σώμα για να μάχεσαι, λένε οι στίχοι που τραγουδά η Etten στο ‘She is a boy’. Ποια είναι εκείνη; Ένα καταπιεσμένο σώμα που παλεύει με τον εαυτό του;
Συχνά πυκνά κουβαλάμε με ενοχικό τρόπο το σώμα, διαχωριζόμαστε από αυτό, το τιμωρούμε ασυνείδητα, δεν γνωρίζουμε την ιερότητά του. Ωστόσο, αυτό το τραγούδι, σε ένα δεύτερο επίπεδο ας πούμε, κάνει σχόλιο για τη συμφιλίωση της θηλυκής και αρσενικής πλευράς των ανθρώπων. Εκεί σε τούτο το σημείο ένωσης νομίζω πως κάποιος ολοκληρώνεται και γαληνεύει υπαρξιακά.
Εμπειρίες, εικόνες, βιώματα, από ποια πλευρά της πόλης κοιτάζεις τα πράγματα;
Είμαι ρεαλιστής και όποτε έχω κάποια δευτερόλεπτα έκλαμψης, γίνομαι παρατηρητής με μια ποιητική ματιά, αλλά είναι τόσο έντονη η ανασφάλειά μου που με παρεκκλίνει της πορείας συχνά. Μερικές φορές που ψωνίζομαι και νομίζω πως κάτι ξέρω, η επόμενη εμπειρία το απομυθοποιεί και αυτό έχει μια εσωτερική γοητεία. Το μόνο θετικό είναι πως έπαψα να είμαι ονο-λάγνος. Ποια είναι η σχέση σου με την περίεργη καθημερινότητα που βιώνουμε; Θέλω να διατηρώ τη ψυχραιμία μου. Να επανεκτιμώ όλα όσα έχω και με κάνουν να μοιάζω ‘πλούσιος’ όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Αναζητώ στιγμές σιωπής- αδειάσματος από το θόρυβο των σκέψεων. Η σκέψη είναι η φωνή μιας χαμηλού επιπέδου συχνότητας. Η μουσική μου δίνει νόημα και δύναμη, με επιστρέφει στην παιδικότητα.
Οι επιρροές σου είναι καθαρά ‘ηλεκτρονικές’;
Ποτέ δεν ήταν. Άκουγα πάντοτε ετερόκλητα είδη μουσικής. Θεωρώ πως ήμουν τυχερός στην εφηβεία όπου άρχισε να διαμορφώνεται η μουσική μου παιδεία. Σήμερα ακούω συχνά παλιότερους ήχους, από Jazz κυρίως, αλλά θαυμάζω και δουλειές νέων καλλιτεχνών.
Σε τι φάση βρίσκεται η ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή;
Σε πολύ καλύτερη απ’ ό,τι πριν είκοσι χρόνια. Νέα παιδιά με ταλέντο όπως ο Σεραφείμ Τσοτσώνης, μιλούν με μουσικό πάθος και συναισθηματική ευφυΐα μέσα από τις δουλειές τους και διαγράφουν μια νέα αισθητική στη μουσική τροχιά της ελληνικής electronica. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει από τα ΜΜΕ η υποστήριξη που χρειάζεται αυτή η μουσική για να φτάσει σε κάθε άκρη της χώρας.
Υπάρχει κάποια σκέψη για μια μελλοντική συνεργασία με κάποιον από αυτή τη νεότερη γενιά;
Με τον Σεραφείμ συζητάμε για αυτή τη συνεργασία ήδη.
Σε αυτό το δίσκο συνεργάστηκες με την Etten και ξανά με την Billie Ray Martin. Πώς προέκυψαν αυτές οι συμμετοχές;
Την Etten την είχα προσέξει από τους Film. Γνωριστήκαμε εντελώς τυχαία και γίναμε καλοί φίλοι, περνώντας ύστερα δημιουργικά στις μουσικές μας. Την Billie την γνώρισα πριν οχτώ χρόνια στο Βερολίνο όπου συνεργαστήκαμε και γράψαμε ένα δίσκο, ο οποίος δεν κυκλοφόρησε τότε. Ενορχήστρωσα διαφορετικά ένα από τα κομμάτια εκείνου του πρότζεκτ και το συμπεριέλαβα στο ‘Tech Μe Αway’.
Τι ακούς αυτή την περίοδο; Ένα τραγούδι που εκφράζει καλύτερα τη διάθεση σου;
Liza Gerrard ‘Space weaver’.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Πέρα από συναυλίες… δεν έχω ιδέα
> Το ‘Tech Me Away’ κυκλοφορεί από την Klik Records.