Η Kid Moxie, κατά κόσμον Έλενα Χαρμπίλα, συνθέτει, μιξάρει, τραγουδά και υποκρίνεται. Ζει στη Δυτική Ακτή των Η.Π.Α., στην Πόλη των Αγγέλων. Στις 11 Νοεμβρίου κυκλοφορεί το νέο της album, με τίτλο “1888“. Η ίδια, ούσα σταθερά γοητευτική, ανήκει σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που προτιμούν να μετανιώσουν για κάτι που έκαναν, παρά για κάτι που δεν έκαναν. Για την ώρα μας χαϊδεύει τα αυτιά με το καινούργιο της single, το “Lacuna“.
#1. Ποιο είδος ηλεκτρονικής μουσικής μπορεί να σε συνεπάρει; Στα πόσα bpm χτυπά η καρδιά σου;
Κατά καιρούς αλλάζει, αλλά θα έλεγα ότι η disco του Giorgio Moroder, η trip-hopνταρκίλα του Burial και των Massive Attack, αλλά και η ποπ νοσταλγία των PetShopBoys/Yazoo/Erasure αποτελούν σταθερές αξίες. Θα έλεγα ότι κάπου γύρω στα 111bpm είμαστε μια χαρά! (τυχαίνει να κοιτάζω το 45αράκι βινύλιο του “DominoDancing” αυτή τη στιγμή, στο οποίο είχα σημειώσει “111” πριν μερικά χρόνια όταν μίξαρα βινύλιο και μέτραγα τα bpm).
#2. Μίλα μας για την KidMoxie. Πού και πότε γεννήθηκε αυτό το μουσικό project;
Το project Kid Moxie γεννήθηκε στο ανατολικό Λος Άντζελες, πριν από περίπου 6 χρόνια και συγκεκριμένα στο σαλόνι του σπιτιού που μοιραζόμουν με μια φίλη μου, η οποία έπαιζε βιολί στην ορχήστρα της Pasadena -αν θυμάμαι καλά- και με την οποία αρχίσαμε να γράφουμε τα πρώτα κομμάτια.
#3. Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό;
Το δεύτερο δίσκο μου “1888“, ο οποίος θα βγει στις 11 Νοεμβρίου. Είναι κάτι που δουλεύω εδώ και περίπου τρία χρόνια και περιέχει μερικές συνεργασίες για τις οποίες είμαι πολύ περήφανη, όπως με τον καλό μου φίλο Gaslamp Killer, τον πασίγνωστο συνθέτη του David Lynch, Angelo Badalamenti, αλλά και μερικά ρεμιξ από τον Maps (Mute) και τον αγαπημένο συνθέτη Clint Mansell (Black Swan, Requiem For A Dream, Fountain). Αν έπρεπε να σου μεταφέρω με δυο λέξεις τον ήχο του καινούργιου album, θα τον ονόμαζα “cinematicpop”. Ταυτόχρονα, βρίσκομαι πίσω στο Λος Άντζελες, για να παίξω σε δύο κινηματογραφικές παραγωγές.
#4. Υπάρχει ένα κομμάτι σου με τίτλο “Sex is better in New York”. Είναι όντως καλύτερος ο τρόπος διεκδίκησης εκεί;
Αυτό το κομμάτι δεν έχει βγει officially ποτέ, ήταν μια φιλική συνεργασία με τον καλό μου φίλο και συνεργάτη Serafim Tsotsonis και ο τίτλος μου ήρθε όταν έκανα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου: “Ποιον τίτλο αν έβλεπες πάνω σε ένα δίσκο θα σ’ έκανε κατευθείαν να θέλεις να τον αγοράσεις;”.
#5. Ανάφερέ μας αγαπημένους Έλληνες και ξένους μουσικούς παραγωγούς.
Ο Serafim Tsotsonis είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο ταλαντούχος, αλλά και ιδιαίτερος παραγωγός και συνθέτης στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Πυξίδα του είναι το πώς να χτίσει την ατμόσφαιρα σε μια σύνθεση και πάντα πετυχαίνει να δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε κάθε κομμάτι που πιάνει στα χέρια του. Από τους ξένους παραγωγούς, ξεχωρίζω σταθερά τον Brian Eno, αλλά και τον Mark Ronson.
#6. Με ποιόν θα ήθελες να συνεργαστείς και δεν έχει τύχει ακόμα;
Μουσικά όνειρα μου έχω πολλά και ανεκπλήρωτα! Ο Giorgio Moroder θα ήταν σίγουρα μια πολύ σημαντική εμπειρία, καθώς και οι Burial, Trentemoller, Goldfrapp.
#7. Ποια σοφία των ημερών τριγυρίζει στο μυαλό σου; Πού τη διάβασες, την είδες ή την άκουσες;
Μια σοφία που δε θυμάμαι πού την άκουσα, αλλά με ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια είναι αυτή: “Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες”. Με βοηθά να καταπολεμάω τις όποιες στιγμές δειλίας.
#8. Εάν έπρεπε να διαλέξεις ένα κομμάτι σου, ως κομμάτι ορόσημο, ποιο θα ήταν αυτό; Σε ποια δεδομένη στιγμή σιγοψιθύρισες για πρώτη φορά τη μελωδία του, πριν καταλήξεις να το ηχογραφείς στο στούντιο;
Δεν ξέρω πόσο αντικειμενική μπορώ να είμαι με αυτό, αλλά μάλλον το καινούριο μου κομμάτι “Lacuna”. Θυμάμαι ότι όταν ο καλός μου φίλος Jonny Naylor (με τον οποίο γράψαμε μαζί το κομμάτι) μου το έπαιξε για πρώτη φορά, οι στίχοι μου ήρθαν τόσο γρήγορα και μάλιστα η εμμονή που μου δημιούργησε η μελωδική γραμμή του, με έκανε να γράψω και τον πρώτο στίχο που ήταν “I think about it all the time”. Το κομμάτι αυτό άνοιξε μια καινούρια πόρτα μέσα μου, και πάνω σε αυτό βασίστηκε όλο το καινούργιο άλμπουμ.
#9. Τι σε εξιτάρει πιο πολύ στην υποκριτική;
Το έντονο προσωρινό δέσιμο και το συναίσθημα “συνωμοσίας” που αναπτύσσεται μεταξύ των ηθοποιών.
Συνέντευξη: Δημήτρης Κούσουλας
