Το “Just Like Heaven” ξεχωρίζει για πολλούς λόγους μέσα από το έβδομο άλμπουμ “Kiss me, Kiss me, Kiss me” το 1987. Είναι η εποχή που το συγκρότημα των The Cure φλερτάρει με την ποπ και δίνει στο post-punk και new wave κοινό του ένα ρομαντικό αλλά και πάλι σκοτεινό τραγούδι. O Robert Smith είναι ερωτευμένος με τη Mary Poole και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Σε ένα ταξίδι τους στο Beachy Head, ο Smith γράφει τους στίχους για το “Just Like Heaven” και επιστρέφει στη Νότια Γαλλία για να ηχογραφήσει το άλμπουμ.
Ακόμη, και το βιντεοκλίπ του τραγουδιού είναι εμπνευσμένο από αυτό το ταξίδι. Το κόκκινο κραγιόν, η λάκ και η άσπρη πούδρα χαρακτηρίζουν γι ακόμη μία φορά τον Smith όπως και τα μαύρα ρούχα, αυτή όμως που κλέβει την παράσταση είναι η αιθέρια ύπαρξη που εμφανίζεται στο βιντεοκλίπ, η πρώτη και η μοναδική φορά που εμφανίστηκε γυναίκα σε κλιπ τους και δεν είναι άλλη από τη γυναίκα του Smith. Κι αν μονοπωλώ με το να αναφέρομαι μόνο στον Robert Smith είναι επειδή είναι το μόνο μέλος του συγκροτήματος που παρέμεινε στη θέση του από το 1976 που πρωτοξεκίνησαν στο Crawley του Δυτικού Σάσσεξ. Η ιστορία των The Cure καταμετρά 8 πρώην μέλη και συνεχίζεται από τέσσερα. Η δική μου ιστορία με το συγκρότημα των The Cure ξεκίνησε όταν η αδερφή μου άρχισε να μεταλλάσσεται από ένα γυμνασιοκόριτσο με Laura Ashley σε μία goth περσόνα με μαύρα ρούχα και μωβ σατέν φούστες που έραβε σε συγκεκριμένη μοδίστρα την περίοδο των 90s. Όσα ρούχα δεν έραβε, τα αγόραζε από το Acrobat ή από μαγαζιά στο Μοναστηράκι. Είχα πολλά χρόνια να θυμηθώ την εικόνα της αδερφής μου να ετοιμάζεται να βγει στη Rebound ή να περιμένει κάποια από τις συναυλίες των The Cure στην Ελλάδα, ώσπου αναπόλησα όλη αυτήν την εικόνα της όταν πρόσφατα είδα σε ένα ντοκιμαντέρ για το κίνημα “shoegazing”, τον Robert Smith – στα early 50s του- να μιλάει με το ίδιο ξεθωριασμένο κόκκινο κραγιόν και το ξασμένο μαλλί με τη γλυκιά φωνή του και τις συνεσταλμένες κινήσεις του -αλλά γεμάτες κρυφό ενθουσιασμό- για την εποχή αυτή και για τα αγαπημένα του συγκροτήματα. Ίδιος και απαράλλακτος (με λίγα κιλά και κάποια χρόνια παραπάνω).
Ίδιος σε κάθε του συνέντευξη, σε κάθε του παρουσίαση. Πολλές φορές οι δημοσιογράφοι τον ρωτούν: “Γιατί εξακολουθείς να βάφεσαι;”. Η απάντηση: “Παντρεύτηκα κάποια που της αρέσει όπως είμαι. Αν άλλαζα τα μαλλιά μου καθημερινά ή αν έπρεπε να επανεφεύρω το εαυτό μου κάθε φορά ανάλογα με τη μόδα, πιστεύω ότι η γυναίκα με την οποία είμαι παντρεμένος θα άρχιζε να με βαριέται και να δυσανασχετεί μαζί μου”. Και τελικά σε αυτό που συμφωνώ με τον Robert είναι να μην βαρεθεί και να μη δυσανασχετήσει μαζί μου αυτός που θα παντρευτώ.
Κείμενο: Νατάσσα Παπαχρήστου