Η Moschino ίσως έχει βρει τον ιδανικό σχεδιαστή στο πρόσωπο του Jeremy Scott. Δεν σκέφτεται πολύ τις εννοιολογικές προσεγγίσεις, αλλά παίζει δημιουργώντας -ή και ανάποδα. Γυρνάει την πλάτη στους πιο “σοβαρούς” και κάνει αυτό που έκανε και ο Franco Moschino στα 80s. Επίσης, μέσα σε όλο αυτό τον πανικό της ανάγκης για διαφοροποίηση όλων των σχεδιαστών, τόσο από τους υπόλοιπους, όσο και από τον ίδιο τους το εαυτό, ο γνωστός σχεδιαστής παραμένει συνεπής στην ταυτότητά του, την οποία αρνείται πεισματικά να αλλάξει.
Στην πρώτη του collection για τον οίκο, βομβάρδισε το κοινό με σύμβολα της pop κουλτούρας, από τα McDonald’s μέχρι τον Bob Σφουγγαράκη. Στην ανδρική συλλογή για την σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2015 χρησιμοποίησε αρκετά από τα μοτίβα-brands, που παρουσίασε και στην resort γυναικεία συλλογή, που παρουσίαστηκε πριν λίγο καιρό. Logos από αναψυκτικά, η Chanel 2.55, το σήμα της Hermès και της Louis Vuitton, ακόμα και αυτό της Moschino, σημαίες -μάλλον στο ποδοσφαιρικό κλίμα των ημερών-, χαρτονομίσματα του 1$ -ως σύμβολο “πολυτέλειας”- ανακατεύονται και στήνουν ένα πλήθος κομματιών από πολλές διαφορετικές φόρμες, συμμετέχοντας σε ένα πάρτυ (αντι)διαφήμισης.
Κι όμως, ο Scott χλευάζει τον κόσμο αυτόν. Τον εκμεταλλεύεται, γιατί είναι σαν ένα μικρό παιδί το οποίο θέλει να κάνει την πλάκα του. Ειρωνεύεται ένα σύστημα, το οποίο του δίνει πεδίο δράσης. Υπενθυμίζει πως τα πνευματώδη t-shirt με σλόγκαν, όπως τα “Céline me alone” και “Homiès”, τα έκανε πρώτα ο Moschino. Η μόδα δεν πρέπει να είναι τόσο αυστηρη όσο θα ήθελαν κάποιοι. Κι όλα αυτά ενώ βρίσκεται σε αυτό τον χώρο και στην κορυφαία -μέχρι τώρα- στιγμή της καριέρας του. Μήπως είναι πολύ πιο σκεπτόμενος, απ’ ό,τι θέλει ο ίδιος να πιστεύει; Μήπως είναι πολυ πιο “εννοιολόγος” από τους -κατά δήλωση- εννοιολόγους;
