“Νιώθω ότι κάθε σεζόν είναι μια αντίδραση στην προηγούμενη, κι έτσι αυτή τη φορά θέλαμε να είναι πιο ελεύθερη και θέλαμε να νιώθει ωραία, κατά κάποιο τρόπο”. Και με την συλλογή του για την περίοδο ‘Ανοιξη/Καλοκαίρι, ο Craig Green πραγματοποίησε και τις δύο αυτές επιδιώξεις του. Από τη μία μονοχρωματικά σύνολα σε λευκό, μαύρο, γαλάζιο και σκούρο μπλε, να έρχονται σε αντίθεση με τα prints και τις πιο βαριές φόρμες της προηγούμενης -επρόκειτο εξάλλου και για μια χειμερινή συλλογή- κι από την άλλη τα ξυπόλητα μοντέλα να μεταφέρουν μια ατμόσφαιρα ηρεμίας και αυτάρκειας στο κοινό, το οποίο σχολίασε με διθυραμβικά σχόλια την δουλειά του Λονδρέζου σχεδιαστή. Σίγουρα καμία σχέση με τoν αντίκτυπο που είχε στις “trashy” εφημερίδες πριν ένα χρόνο, και τον όρο “Vivienne Waste-wood” που χρησιμοποίησαν.
Δεν ξέφυγε από την δραματική ατμόσφαιρα που είχε στο παρελθόν, εισήγαγε όμως ένα χαρακτήρα ZEN στα ρούχα του αυτή τη φορά. Οι σιλουέττες ακολούθησαν δύο κανόνες: πουκάμισα σε πιο χαλαρές και αέρινες γραμμές και κολλητά jersey μπλουζάκια, με ανοίγματα κατά τόπους. Εντελώς υποσυνείδητα οι φόρμες φέρνουν στο μυαλό σαμουράι, πολεμιστές, ήρωες βγαλμένους από διηγήματα.
Προσπαθεί να μεταλλάξει την δεδομένη αντίληψη του ρούχου, κι αυτό το κάνει με ποιητικούς χειρισμούς, μιμούμενος -μόνο στην προσπάθεια- την Rei Κawakubo. Το δράμα μεταφέρεται και στην κίνηση του ρούχου, καθώς γίνεται πιο μελαγχολικό και εύθραυστο, μυστηριώδες. Ακόμα και το soundtrack (“Struggle for Pleasure” του Wim Mertens και “Carribean Blue” της Εnya) τονίζει αυτή την ατμόσφαιρα, της “σιωπηλής διαμαρτυρίας”. Tα banners που φορούσαν τα μοντέλα του δεν ήθελαν να περάσουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά να αφεθείς σε αυτό που προετοιμάζει, που δεν έχει ως στόχο κάποιον συγκεκριμένο, αλλά αποσκοπεί στην δημιουργία ενός διαφορετικού κοινού, το οποίο θέλει να μεταφερθεί στον κόσμο του.
O Green φοίτησε στο Central Saint Martins, υπό την καθοδήγηση της Louise Wilson, η οποία απεβίωσε πριν ένα μήνα. Για όσους παρακολούθησαν από κοντά το show, η συγκίνηση ήταν έντονη, έχοντας στο μυαλό τους την συμβολή της σε αυτή την συλλογή. Θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό το κλίμα αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Διότι ο Green δεν φοβήθηκε ούτε να ερευνήσει την ομορφιά με τους δικούς του όρους, ούτε να λειτουργήσει πιο πνευματικά στην έκφρασή του. Δημιούργησε έντονα συναισθήματα, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη συνέχεια, την οποία αναμένουμε με κομμένη την ανάσα.
