Δημιουργός με βαθιά ευαισθησία και αφοσίωση στην τέχνη του αρώματος, ο Jean-David Jacoby συνδυάζει την ελληνική μυθολογία με τη γαλλική αρωματοποιία, δημιουργώντας αρώματα-αφηγήσεις που αγγίζουν μνήμη, συναίσθημα και φως. Το brand του, τα Hellenist Paris, είναι μια niche αρωματοποιία που φέρνει στο προσκήνιο τον πλούτο της ελληνικής κληρονομιάς μέσα από μοναδικές συνθέσεις, εμπνευσμένες από μύθους, ιστορίες και το φυσικό τοπίο της Ελλάδας. Κάθε άρωμα είναι σχεδιασμένο με προσοχή στη λεπτομέρεια, χρησιμοποιώντας εκλεκτά υλικά και παραδοσιακές τεχνικές, προσφέροντας έτσι μια πολυτελή εμπειρία που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, την Ελλάδα με το Παρίσι.
Ο Jean-David στο πλαίσιο του τεύχους 134 του περιοδικού ΟΖΟΝ μας υποδέχτηκε στο κομψό διαμέρισμά του στην περιοχή Haussmann στο Παρίσι και μας αποκάλυψε, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει, τι θα πει να είσαι ο απόλυτος γάλλος grecophile.
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου με τα αρώματα και γιατί επέλεξες την Ελλάδα;
Για μένα, το να γίνω αρωματοποιός δεν ήταν μια συνειδητή επιλογή, αλλά ένα “κάλεσμα” που αποκαλύφθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Ως ένα ευαίσθητο, εσωστρεφές παιδί, με μάγευε ο αόρατος κόσμος των αρωμάτων. Προσπαθούσα να «συλλάβω» και να αναλύσω κάθε άρωμα γύρω μου. Θυμάμαι ότι διάβασα το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ όταν ήμουν ακόμη αρκετά μικρός — ένα βιβλίο που μου χάρισαν οι γονείς μου επειδή καταλάβαιναν πόσο βαθιά με επηρέαζαν οι οσμές. Ήταν μια αποκάλυψη — η ιδέα να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο μέσα από το άρωμα, να τον σκέφτεσαι μέσα από την όσφρηση, ένιωθα σαν να ήταν το πεπρωμένο μου. Η Ελλάδα ήταν η δεύτερη αποκάλυψη, περίπου στην ίδια ηλικία. Ένα ταξίδι στη Σαντορίνη άνοιξε τις αισθήσεις μου σε νέα, άγνωστα αρώματα: το άρωμα της συκιάς το βράδυ μετά τη δύση του ηλίου, τα ξερά, ηλιοψημένα βότανα, ο αέρας που κουβαλά την αλμύρα του Αιγαίου. Παρότι ήμουν παιδί, ένιωσα βαθιά συγκίνηση από αυτή τη βιωματική εμπειρία. Χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ένιωσα σαν να γύρισα σπίτι. Όλα μου ήταν οικεία, όλα με έκαναν να αισθάνομαι ήρεμα. Ήταν μια προφανής σύνδεση. Έτσι, όταν ξεκίνησα να δημιουργώ το brand μου, η ίδια αυτή διαύγεια και αίσθηση του «ανήκειν» με οδήγησε στο Hellenist Parfums.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο της όσφρησης στην αφήγηση — μπορεί ένα άρωμα να εκφράσει μια ιστορία, όπως η λογοτεχνία ή ο κινηματογράφος;
Απόλυτα. Ένα άρωμα δεν είναι απλώς ένα προϊόν — είναι μια ιστορία που ξεδιπλώνεται πάνω στο δέρμα. Όπως η λογοτεχνία ή ο κινηματογράφος, μπορεί να μεταφέρει συναίσθημα, ένταση, έκπληξη, ακόμη και σιωπή. Πάντα έβλεπα το άρωμα ως μια μορφή αφήγησης χωρίς λέξεις. Κάθε άρωμα του Hellenist ξεκινά με μια αφηγηματική πρόθεση. Το À l’Ombre d’Artémis σε προσκαλεί στα μυστικά άλση της Χίου: το πράσινο, γαλακτώδες άρωμα της συκιάς, η άγρια γλυκύτητα του φραγκοστάφυλου, η δροσερή σκιά της βρύας δρυός. Ένα τριαντάφυλλο ανθίζει μέσα στα χαμόκλαδα, αγκυρωμένο από σανταλόξυλο — ατίθασο αλλά και κομψό, όπως η θεά που φυλάει την άγρια φύση. Το Les Dieux aux Bains αφηγείται την ιστορία αρχαίων τελετουργιών, όπου το δεντρολίβανο και τα υδάτινα άνθη μπλέκονται με ευκάλυπτο και βετιβέρ — μια ιερή αισθησιακή εμπειρία που μένει πάνω στο δέρμα όπως ο ατμός πάνω στο μάρμαρο. Με αυτόν τον τρόπο, τα αρώματα είναι συναισθηματικά σενάρια. Μιλούν στη μνήμη, στον μύθο, στη διάθεση. Δεν συνοδεύουν απλώς την ιστορία— την ενσαρκώνουν.
Πώς ισορροπείς ανάμεσα στη δημιουργικότητα και την ευθύνη της διαχείρισης ενός πολυτελούς brand σε παγκόσμιο επίπεδο;
Είναι ένας καθημερινός χορός —ανάμεσα στο ένστικτο και τη δομή, την ποίηση και τα Excel. Προσπαθώ να διατηρώ ιερές ζώνες για δημιουργική σκέψη, ενώ ταυτόχρονα περιβάλλομαι από ταλαντούχους επαγγελματίες που με βοηθούν να μεταφράσουμε το όραμά μας σε στρατηγική και λειτουργία. Το κλειδί είναι να μην χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας τη συναισθηματική δύναμη αυτού που κάνουμε — ακόμα και στις πιο τεχνικές αποφάσεις.
Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συνεργάτες της ομάδας του Hellenist;
Το Hellenist είναι μια συλλογική περιπέτεια. Συνεργάζομαι στενά με καταξιωμένους αρωματοποιούς — Maurice Roucel, Pierre-Constantin Guéros, Alexandra Carlin και Suzy Le Helley — ο καθένας με τη δική του ευαισθησία και υπογραφή. Συνεργάζομαι επίσης με τον εικαστικό καλλιτέχνη Carlo Amen, του οποίου η δουλειά εμποτίζει το brand με μια ωμή, ποιητική ενέργεια που ενισχύει την αφήγηση. Γύρω μας υπάρχει ένας αστερισμός συνεργατών— διανομείς, φωτογράφοι, σχεδιαστές — στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ και αλλού. Το Hellenist είναι ένα brand, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια δημιουργική οικο- γένεια χτισμένη γύρω από ένα κοινό πάθος για την ομορφιά, τον μύθο και το συναίσθημα.
Πώς έχουν ανταποκριθεί οι Έλληνες στο Hellenist; Σε εξέπληξε κάτι από τον τρόπο που έγινε δεκτό στην Ελλάδα;
Η ελληνική υποδοχή ήταν βαθιά συγκινητική. Υπήρχε ένας συνδυασμός περηφάνιας και τρυφερότητας — σαν κάποιος να αναγνώρισε τον εαυτό του σε έναν καθρέφτη που δεν περίμενε. Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο ήταν πόσο διαγενεακή ήταν η ανταπόκριση: από νέους που ξανανακαλύπτουν τη μυθολογία μέσω της όσφρησης, μέχρι μεγαλύτερους ανθρώπους που μου είπαν πως τους θύμισε μέρη ή αισθήσεις που είχαν ξεχάσει.
Σε άλλα νέα, διαβάστε πως η Ladele αρνείται να βάλει τη μουσική της σε κουτάκια.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική ή φορτισμένη συναισθηματικά αντίδραση που έχεις λάβει από κάποιον που φόρεσε άρωμα του Hellenist;
Μια γυναίκα μου είπε κάποτε ότι όταν φορά το Les Bras de Morphée, νιώθει σαν να την αγκαλιάζουν, σαν να την παρηγορούν, σχεδόν σαν να την νανουρίζουν. Είχε περάσει μια δύσκολη περίοδο, και το άρωμα έγινε για εκείνη πανοπλία — και απόδραση. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μια δημιουργία μου θα μπορούσε να προσφέρει τέτοια συναισθηματική ανακούφιση.
Αν μπορούσες να επιλέξεις οποιαδήποτε διάσημη προσωπικότητα — από το παρελθόν ή το παρόν —να φορέσει ένα άρωμα του Hellenist, ποια θα ήταν και ποιο άρωμα θα της αφιέρωνες;
Η Μαρία Κάλλας, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ενσάρκωνε μια σπάνια ισορροπία έντασης και ευθραυστότητας, σαν μια φωνή αναρτημένη ανάμεσα στη φωτιά και τη σιωπή. Θα της ταίριαζε το Le Chant d’Achille — ένα άρωμα που συλλαμβάνει το ηρωικό και το προσωπικό. Ξεκινά με μια λαμπερή έκρηξη λεμονιού και μαύρου πιπεριού, γεμάτη ένταση και παρουσία — σαν τις πρώτες νότες μιας άριας. Στη συνέχεια έρχεται η τρυφερότητα: άνθος πορτοκαλιού, λευκοί μόσχοι. Και τέλος, οι πιο βαθιές, πιο σύνθετες στρώσεις — η ελίχρυσος και το γεράνι, σαν μια κρυφή θλίψη κάτω από τη λάμψη. Είναι ένα άρωμα για κάποιον που ξέρει τι σημαίνει να κουβαλάς την ομορφιά ως βάρος — και παρ’ όλα αυτά να την προσφέρεις στον κόσμο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στην Ελλάδα — και ποιο άρωμα το συνδέεις μαζί του;
Δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα, αλλά δύο μέρη με καλούν ξανά και ξανά.
Η Αμοργός, και ειδικά η Χώρα, έχει μια μαγνητική ακινησία — και ταυτόχρονα είναι ζωντανή με υφές. Στενά δρομάκια που σκαλίζουν βήματα, άνεμος που υφαίνεται στα περάσματα, παλιά πέτρινα σπίτια που γέρνουν το ένα στο άλλο, και εκκλησάκια λευκασμένα με ασβέστη που κρέμονται στην πλαγιά σαν μυστικά. Ανεμόμυλοι στην κορυφή, μουσικοί στις ταβέρνες, και το άρωμα του χταποδιού στα κάρβουνα και των αποξηραμένων βοτάνων που παρασύρει το αέναο μελτέμι. Αυτός ο άνεμος — πότε απαλός, πότε βίαιος — δίνει στο νησί τον ρυθμό και την ψυχή του. Η Αμοργός μυρίζει φασκόμηλο, καμένη πέτρα, ούζο, γιασεμί που ανθίζει μετά το σούρουπο. Και έπειτα η Τήνος, πιο άγρια και αυστηρή — με τα χωριά της σκαλισμένα στο μάρμαρο, τους λόφους της γεμάτους περιστεριώνες. Ένα μέρος εκεί με στοιχειώνει: ένα ανενεργό λατομείο μαρμάρου δίπλα στη θάλασσα, όπου η βροχή και η παλίρροια έχουν σχηματίσει φυσικές πισίνες στο βράχο — νερά στο χρώμα του απαλού τυρκουάζ. Μυρίζει ήλιο πάνω στο λευκό μάρμαρο, συκιές και τη μεταλλική καθαρότητα του Αιγαίου που σκάει λίγο πιο πέρα. Μια ιερή γεωμετρία ανάμεσα στη φύση και τον χρόνο. Και τα δύο νησιά μου θυμίζουν ότι το άρωμα ζει μέσα στη σιωπή και στην αίσθηση. Δεν φωνάζει — μένει.
PHOTOGRAPHY : Nicolas Aristidou
WORDS : Yorgos Kelefis