Η Ladele γράφει όπως νιώθει και τραγουδά όπως ζει — με ένταση, αλήθεια και ρωγμές. Ανάμεσα σε ποπ μελωδίες και ραπ εξομολογήσεις, δημιουργεί έναν κόσμο όπου η μουσική δεν υπακούει σε κανόνες. Κινείται ελεύθερα, σαν σκέψη, σαν συναίσθημα. Και μας καλεί να την ακούσουμε όπως είναι: ακατέργαστη και βαθιά ανθρώπινη.
Στο πλαίσιο του τεύχους 134 του περιοδικού ΟΖΟΝ “Go Your Own Way”, μιλά για την ανάγκη έκφρασης, τη Θεσσαλονίκη που αγαπά, το στιλ που δεν υπακούει σε κανόνες και το όνειρο που δεν φωνάζει — απλώς το χτίζει, μέρα με τη μέρα.
Το τελευταίο σου κομμάτι “Barbie” είναι ένα τραγούδι που συνδυάζει ποπ στοιχεία με ραπ στίχους. Νιώθεις ότι χρειάζεται να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο είδη, ή προτιμάς να κινείσαι ελεύθερα ανάμεσά τους;
Δε βλέπω τη μουσική σαν κάτι που πρέπει να μπει σε κουτάκια και κατηγορίες, γι’ αυτό κιόλας ασχολούμαι με τη μουσική. Ανέκαθεν μου άρεσε να μπλέκω τα ακούσματά μου και να δημιουργώ κάτι νέο. Είμαι ευγνώμων που συνεργάζομαι με ανθρώπους που εμπιστεύονται το όραμά μου και δε με περιορίζουν.
Έχεις συμμετάσχει σε πρωτοποριακά projects όπως το “Salò: The Concert”, όπου η ραπ μουσική συναντά τη λυρική τέχνη και το ποιητικό έργο του Παζολίνι. Πώς ζυγίζεις και συνδυάζεις αυτές τις τόσο διαφορετικές επιρροές μέσα στη δική σου καλλιτεχνική ταυτότητα;
Το “Salò” ήταν μια σύγκρουση κόσμων. Το να γράψω στίχους και να κάνω perform στην Εθνική Λυρική Σκηνή ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα, μέχρι τότε δεν είχε περάσει από το μυαλό μου πως θα στεκόταν η ραπ κουλτούρα σε αυτή τη σκηνή. Η διαδικασία σίγουρα δεν ήταν εύκολη, χρειάστηκε να τσαλακωθούμε με τρόπο που ήταν πρωτόγνωρος, να αλληλεπιδράσουμε σε ένα πλαίσιο πολύ καινούριο για εμάς αλλά και να αποτυπώσουμε με αυθεντικότητα και ενσυναίσθηση θέματα εξουσίας, καταπίεσης και ελευθερίας. Σπουδαίο εγχείρημα του Άρη Μπινιάρη που κατά τη γνώμη μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία καθώς είναι από τις πρώτες φορές που η ΕΛΣ ανοίγει τόσο έντονα την πόρτα της στη σύγχρονη μουσική κουλτούρα.
Συμμετείχες πρόσφατα στο “Society Uncensored” της Στέγης, μια δράση που ανέδειξε τη δύναμη του ελληνικού rap ως κοινωνικό εργαλείο. Εσένα, όταν γράφεις, τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί περισσότερο; Υπάρχει μέσα σου η αίσθηση ευθύνης για το τι επικοινωνείς — είτε κοινωνικά είτε προσωπικά — ή αφήνεσαι καθαρά στη ροή της έκφρασης;
Η αίσθηση ευθύνης υπάρχει μέσα μου, όμως δεν τη βλέπω σαν βάρος ή σαν κάτι που πρέπει να υπηρετήσω. Δεν γράφω για να διδάξω ή να περάσω κάποιο μήνυμα, αλλά γιατί υπάρχει κάτι μέσα μου που επιμένει να ακουστεί. Όταν κάτι με καίει πραγματικά, νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω, γιατί αλλιώς μένει ανείπωτο.
Σε interviews έχεις μιλήσει για το “female rap” και τη διάθεση να το
κάνεις δυνατό. Τι σημαίνει για εσένα αυτό σήμερα – αλλά και τι έχει αλλάξει στην ελληνική σκηνή από τότε;
Η αλήθεια είναι πως δεν ταυτίζομαι με τον όρο “female rap” και φροντίζω να το τονίζω κάθε φορά. Για μένα η rap, όπως και κάθε άλλο είδος μουσικής ή και τέχνης δεν έχει φύλο, είναι τρόπος έκφρασης, είναι η φωνή σου, η ενέργειά σου. Στην Ελλάδα, βλέπω όλο και περισσότερες γυναίκες που δεν ακολουθούν τα συνηθισμένα πρότυπα και φέρνουν κάτι φρέσκο και αυθεντικό στην σκηνή κι αυτό μου δίνει ελπίδα. Για μένα, το σημαντικότερο είναι να δημιουργούμε μουσική που έχει ψυχή και να ξεφεύγουμε από τις ταμπέλες που μας περιορίζουν.
Tι είναι αυτό που αγαπάς πιο πολύ στη Θεσσαλονίκη, στην οποία περνάς και τον περισσότερο χρόνο σου;
Αυτό που αγαπάω πιο πολύ είναι η αίσθηση πως κάτι μπορεί να συμβεί, ακόμα κι όταν τίποτα δεν κινείται. Έχει μια αναμονή η Θεσσαλονίκη, σαν να κρατάει την ανάσα της. Νομίζω την κουβαλάω μέσα μου όλες τις εποχές, αλλά ο χειμώνας της έχει μια ένταση που με αγγίζει. Με εκνευρίζει που είναι αφημένη , σαν να την ξεχάσαμε όλοι μαζί. Αν ήταν άνθρωπος, θα της έλεγα “συγκεντρώσου”. Έχει ακόμα πολλά να δώσει.
Το στυλ σου έχει κάτι απολύτως δικό σου – συνδυάζεις έντονα κομμάτια, αφαιρετικότητα αλλά και στοιχεία από soul αισθητική. Από πού αντλείς στιλιστική έμπνευση;
Δεν νομίζω ότι έχω ένα συγκεκριμένο στυλ. Είναι περισσότερο τρόπος να εκφράζω πώς νιώθω κάθε μέρα. Κάποιες φορές θέλω να κρυφτώ, άλλες να με δουν. Μπορεί να φορέσω κάτι πολύ γλυκό και να το σπάσω με κάτι πιο σκληρό ή άβολο. Δεν το σκέφτομαι τόσο. Αρκεί να νιώθω ότι με χωράει αυτό που φοράω – όχι στο σώμα, στο συναίσθημα. Αγαπάω τις σιωπές στα ρούχα, το μαύρο, το καφέ, το χακί, αλλά και μια δαντέλα όταν δεν τη περιμένεις. Δεν μου αρέσει να με προβλέπουν. Μπορεί σήμερα να νιώθω δυνατή και απόμακρη, αύριο ευάλωτη και παιχνιδιάρα. Όλα αυτά είμαι εγώ. Και κάπως έτσι ντύνομαι.
Τι ονειρεύεσαι;
Για μένα το όνειρο είναι κίνητρο. Κάτι μεγάλο, όχι απαραίτητα για τους άλλους, αλλά για μένα. Είναι κάτι που χτίζω καθημερινά, όχι κάτι που περιμένω να μου ‘ρθει τυχαία. Το κρατάω μέσα μου, δεν χρειάζεται να το φωνάξω. Είναι και προσωπικό και καλλιτεχνικό μαζί, αυτά τα δύο για μένα είναι ένα.
Photography: Stefanos Oikonomakis
Stylist: Thanos Koutsolampros
Hair and Makeup: Ioanna Domazaki
Words: Niki Karatsori