Ένα ηλεκτρισμένο κινηματογραφικό road trip στις μη προβεβλημένες περιοχές της Αμερικής που στον πρωταγωνιστικό ρόλο αναδεικνύει το ταλέντο της χρονιάς.
Το 2016 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον κινηματογράφο, ειδικά αν μιλάμε για την φεστιβαλική πλευρά του. Τις περισσότερες από αυτές τις ταινίες είχαμε την τύχη να τις δούμε είτε σε κάποιο εγχώριο κινηματογραφικό φεστιβάλ ή κατευθείαν στις αίθουσες, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις κατά τις οποίες μερικές ταινίες δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τις παρακολουθήσουμε στο σινεμά. Μια τέτοια περίπτωση είναι το «American Honey» της Άντρεα Άρνολντ. Η ταινία της Βρετανίδας δημιουργού ξεκίνησε το ταξίδι της από το φετινό Φεστιβάλ των Καννών, συγκεντρώνοντας ως επί το πλείστον εξαιρετικές κριτικές, με πολλούς να κάνουν λόγο για την ταινία του φεστιβάλ και για μια μοναδική εμπειρία που σε ταξιδέυει για τα 160 λεπτά που διαρκεί. Πρωταγωνίστρια αυτής της περιπέτειας είναι η έφηβη Σταρ, η οποία παρατά τη δουλειά της ως baby sitter για να ταξιδέψει την Αμερική μαζί με ένα πλήρωμα που πουλάει συνδρομές σε ένα περιοδικό, πηγαίνοντας πόρτα προς πόρτα. Επικεφαλής αυτής της ομάδας είναι ο Τζέικ (Σάια ΛαΜπεφ), με τον οποίο η Σταρ θα έρθει πιο κοντά, αναπτύσσοντας μια εκρηκτική ερωτική σχέση.
Στο ρόλο της Σταρ συναντάμε την νεαρή Σάσα Λέιν που στον πρώτο ρόλο της καριέρας της είναι πραγματικά μια αποκάλυψη και ηλεκτρίζει την οθόνη με την παρουσία της. Δε συναντάς κάθε μέρα μια ηθοποιό η οποία έρχεται από το πουθενά και είναι τόσο αυθεντική, ωμή και «άγρια» ώστε δε χρειάζεται καν καθοδήγηση. Είναι ένας αληθινός θησαυρός και ο λόγος που λειτουργεί τόσο καλά το εγχείρημα της Άρνολντ. Και καταφέρνει να δέσει τόσο καλά με τον ΛαΜπεφ ώστε η χημεία τους να έρχεται εντελώς φυσικά και να εξελίσσεται σε κάτι αληθινό, πέρα από κάθε τετριμμένη ιστορία ενηλικίωσης. Η Σταρ διαπλάθεται μέσα από την ταινία. Ξεκινά ως μια νεαρή κοπέλα που ξέρει πως θέλει να επαναστατήσει και να ζήσει στα άκρα, δεν κατανοεί όμως τους λόγους για αυτή την έλξη να βιώσει τα πράγματα στα όρια. Ακολουθεί το βαν με το πλήρωμα επειδή εκείνη τη στιγμή της παρέχει ελευθερία από μια βαρετή και στάσιμη ζωή, στην πορεία ωστόσο αλλάζει σαν άτομο και αποκτά προσωπικότητα και καταλαβαίνει τι θέλει και τι συμβαίνει γύρω της., με το φινάλε να είναι από τα πιο εύστοχα των τελευταίων ετών. Αυτή η αλλαγή γίνεται με εντελώς φυσικό τρόπο και οι τρεις σχεδόν ώρες του φιλμ περνούν πραγματικά πολύ γρήγορα, χωρίς να νιώθεις τη διάρκεια να σε βαραίνει. Η ταινία δε θα μπορούσε να είναι μικρότερη και έχοντας την ελευθερία του χρόνου, αφήνει την πλοκή να αναπνεύσει.
Σε ένα πρώτο στάδιο λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια πρωτότυπη και φανταστική ιστορία ενηλικίωσης, με το ξεσηκωτικό σύγχρονο soundtrack –ένα από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια- να έρχεται και να δένει υπέροχα, χωρίς να νιώθεις πως δουλεύει απλά ως jukebox. Να περιμένετε να σας κολλήσει για καιρό όταν δείτε την ταινία. Από εκεί και πέρα όμως είναι και ένα δυστοπικό πορτρέτο της καρδιάς της Αμερικής, παρακολουθώντας αυτό το κομμάτι των λευκών που έφερε στην εξουσία τον Ντόναλντ Τραμπ. Είναι ένα όνειρο, αλλά μέσα σε αυτό βρίσκεται και η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Η Σταρ θα γνωρίσει έναν κόσμο επικίνδυνο και εγωιστικό και αν και μέσα από αυτές τις εμπειρίες γίνεται ο εαυτός της, η Άρνολντ συντελεί και μια αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου, παρόμοια με αυτή που επιχείρησε ο Χάρμονι Κορίν στο παρεξηγημένο «Spring Breakers».