Πίσω από τον Birgif κρύβεται ο Άγγελος Ευσταθόπουλος. Ο Birgif είναι ένα κομμάτι του εαυτού του που προσπαθεί να κρατήσει ανεξάρτητο από το βιοποριστικό κομμάτι, αυτό της γραφιστικής και του animation. Το κάνει καθαρά για τον εαυτό του, ορίζοντας το έργο του ως μία διαφοροποιημένη ταυτότητα.
Τι επιλέγει να απεικονίσει ο Birgif;
Κυρίως ασχολούμαι με τον να παρατηρώ και να αποτυπωνω πρόσωπα, ρούχα, στυλ, καταστάσεις. Μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση η διαδικασία και το αντιμετωπίζω σα να μαζεύω φωτογραφίες από ανθρώπους που συναντάω και με ενδιαφέρουν. Είναι πολλά τα υπαρκτά πρόσωπα που μου έχουν κάνει εντύπωση και έχω επιλέξει να απεικονίσω με το δικό μου τρόπο, κρατώντας αυτό στο οποίο εγώ επικεντρώθηκα. Είναι όμως άλλα τόσα τα πρόσωπα τα οποία πηγάζουν καθαρά από τη φαντασία μου.
Παρατηρώντας κανείς τα σχέδιά σου βλέπει πως δεν είναι ρεαλιστικά, αλλά εξπρεσιονιστικά και γραμμικά με τις μορφές αλοιωμένες και παραμορφωμένες; Γιατί επέλεξες αυτό τον τρόπο;
Στην προκειμένη ακολουθώ τη γραμμή που μου βγαίνει η οποία σίγουρα δεν είναι ρεαλιστική. Σου μεταδίδει ένα πιο ακραίο συναίσθημα. Αν για παράδειγμα δεις κάποιον να φωνάζει να ουρλιάζει και το στόμα του είναι παραμορφωμένο, μπαίνεις πιο βαθιά στη σκηνή και στην κατάσταση ακριβώς επειδή είναι παρατραβηγμένο και αντιρεαλιστικό. Τα σχέδιαά μου έχουν μία φωτογραφική λογική. Είναι όλα «πορτραίτα» και έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο που τον βάζω σε μία ακραία συνθήκη για να μεταδώσω πιο δυναμικά την ένταση.
Πόσα χρόνια ζωγραφίζεις. Ήταν ανέκαθεν αυτό το στυλ σου;
Σίγουρα ζωγραφίζω από πολύ παλιά απλά δεν είχα την ίδια τεχνοτροπία. Πέρασα κι εγώ από τη φάση που ζωγράφιζα γραμμές και σπιτάκια περνώντας στον ρεαλισμό, έκανα σχέδιο και τώρα κατέληξα σε αυτό εξελισσόμενος σαν άνθρωπος, το οποίο μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση. Σαν καλλιτέχνης, κάποιος μπορεί να με θεωρήσει καλλιτέχνη και κάποιος όχι, προσπαθώ να διαφυλάξω αυτό το project, την ιδέα, την οντότητα ίσως του Birgif;
Ποια μέσα χρησιμοποιείς για να ζωγραφίσεις;
Δεν χρησιμοποιώ καθόλου μολύβι, είμαι αρκετά σταθερός στις γραμμές μου.
Δεν σε φοβίζει η πιθανότητα του λάθους;
Ξεκινάω με μια λευκή κόλλα. Το λάθος είναι υποκειμενικό. Μπορεί κάτι που θα βρεις εσύ λάθος να το έχω κάνει επίτηδες και η προσπάθειά μου να καλύψω ένα λάθος να σου φανεί υπέροχη. Δεν προσχεδιάζω αυτό που θα ζωγραφίσω.
Δεν ζωγραφίζεις σε μεγάλη κλίμακα. Θα ήθελες να επιχειρήσεις κάτι μεγαλύτερο όπως ένα mural, πχ;
Αυτό που κάνω στο χαρτί είναι συγκεκριμένο. Με εντυπωσιάζει και μου αρέσει αλλά έχω εξελίξει πολύ το στιλό και το μαρκαδόρο σε σχέση με το σπρεϋ και το mural προϋποθέτει πως μπορείς να είσαι ακριβής, όπως έχω ανάγκη εγώ να είμαι, σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω τη δεδομένη στιγμή. Δεν το επιχειρώ γιατί είμαι τελειομανής.
Ποιοι καλλιτέχνες ή κινήματα σε έχουν επηρεάσει;
Δε θα ήθελα να πω πως μου αρέσει εξολοκλήρου κάποιο κίνημα, καθώς θα σημαίνει πως μου αρέσουν όλα από αυτό το ρεύμα. Θα προτιμήσω να απομονώσω καλλιτέχνες όπως ο Edward Dorey και ο David Hawckney. Πολλοί λένε πως η δουλειά μου τους θυμίζει τα έργα του Tim Burton, ίσως σε μία πολύ πρώτη ανάγνωση, εγώ δεν το βλέπω όμως γιατί δεν σχετίζεται με την έμπνευσή μου!
Έχει ο Birgif συγκεκριμένους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους;
Είναι σημαντικό για μένα να διατηρήσω την ευχαρίστηση που μου δίνει αυτό το έργο αυθεντική και αναλοίωτη και να μην επηρεαστεί από τις δουλειές μου. Ο χαρακτήρας των illustrations μου μπορεί κάποιους να τους αγγίξει και άλλους να τους αφήσει παγερά αδιάφορους. Δεν με ενδιαφέρει κάποιος να το πάρει επειδή είναι ωραίο. Θα ήθελα αν υπάρξει διαμοίραση του έργου να οφείλεται στο ότι προκαλεί συναίσθημα. Δεν θέλω αν είναι απλά όμορφο, προκλητικό, μεγάλο. Γι αυτό και είναι αυστηρά αφαιρετικό. Αυτή είναι η φθορά και αλλοτρίωση που θέλω να αποφύγω, χωρίς να σημαίνει ότι το αντιμετωπίζω σαν το υπερέργο που θέλω να διασωθεί. Αυτό είναι όλοι οι στόχοι μου.
Συνέντευξη: Νέλλυ Σκουφάτογλου
Φωτογραφία: Χρήστος Τζήμας