Η κεραμική δεν είναι κάτι το απαρχαιωμένο, και η έκθεση Athens in a Tank στο Space52 το αποδεικνύει περίτρανα.
Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες που εντάσσουν στην πρακτική τους την κεραμική τέχνη παρουσιάζουν τα έργα τους. «Η ιδέα είναι να υπάρχει μια καταγραφή της αθηναϊκής σκηνής, μέσω έργων που έχουν στα στοιχεία τους τον πηλό» μας λέει ο επιμελητής της έκθεσης Γιώργος Τσεριώνης. «Η έννοια της Αθήνας και όλων αυτών των πραγμάτων που συμβαίνουν μαζί με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που συνοδεύει αυτές τις καταστάσεις- αυτό ονομάστηκε Athens in a Tank». Tα έργα της έκθεσης λειτουργούν ως απαντήσεις στην ερώτηση «πως χρησιμοποιείται η έννοια της Αθήνας ως αυτόνομος χώρος και ποιο θα ήταν το περιεχόμενό από τους κατοίκους της;».
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι δεν πρόκειται για μια έκθεση από κεραμίστες. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν χρησιμοποιούν τον πηλό ως μέρος των έργων τους και όχι με χρηστικό τρόπο. Κατά κάποιο τρόπο υπάρχει η ακύρωση του πηλού και των κεραμικών ως αντικείμενα. Άξιο αναφοράς είναι επίσης ότι το Space52, όπου πραγματοποιείται η έκθεση, είναι στην ευρύτερη περιοχή του Κεραμεικού, στα εργαστήρια της αρχαίας Αθήνας. «Δεν έγινε σύμφωνα με αυτό η επιλογή του χώρου, πρόκειται για μια καρμική σύμπτωση», γελάει ο κος Τσεριώνης.
Στον χώρο υπάρχουν και γλυπτά που αποτελούν εκτός από έργα τέχνης, μέρη από perfomance. Ο Πάνος Προφήτης έχει δημιουργήσει μια στολή την οποία και θα φορέσει στις 16.11.18, όπου θα μεταμορφωθεί σε ένα είδος ερπετού. Μια κοπέλα θα τον οδηγεί μέσω ενός λουριού και θα τον κουνάει σαν να ήταν κούκλα.
Επιπλέον, η Δέσποινα Χαριτωνίδη παρουσίασε μια πολύ δυνατή performance όπου χρησιμοποιεί τούβλα για να υψώσει έναν πύργο, πάνω στον οποίο και κάθεται. Καθώς ο πύργος ψηλώνει γίνεται και πιο εύθραυστος, και η ίδια χάνει την ισορροπία της. Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδώ. Εκτός της performance, υπάρχει και ένα έργο της στην έκθεση το οποίο πραγματεύεται επίσης τα θέματα της ισορροπίας, της ευθραυστότητας και της εξουσίας. Γενικά η καλλιτέχνις ασχολείται με τις αρχιτεκτονικές κατασκευές και φτιάχνει, κατά κάποιο τρόπο, «παροδικά μνημεία».
Στην έκθεση υπάρχουν και έργα του HOPE, που δίνει σε κεραμικά βάζα ένα σύγχρονο twist. Στο ένα βάζο βλέπουμε μια μορφή λιονταριού σαν βάση, και πάνω του μια μορφή κτηρίου που θυμίζει τον Παρθενώνα. Στο άλλο βλέπουμε ένα αρχαϊκό αγγείο, που έχει πάνω του μια από τις χαρακτηριστικές μορφές του καλλιτέχνη.
Αξίζει κανείς να σταθεί στα έργα του Διονύση Χριστοφιλογιάννη. Ο ίδιος μας μίλησε με μεγάλο πάθος για τα έργα που παρουσιάζει στην έκθεση. «Πρόκειται για φόρμες που μπαίνει η μια μέσα στην άλλη. Παίζει πολύ η ιδέα του μέσα και του έξω, θυμίζει ίσως και ying yang». Ο ίδιος έχει ασχοληθεί αρκετά με αυτούς τους ιδιαίτερους κόμπους αφού πολύ χαρακτηριστική δουλειά του είναι μορφές από φελό που μπλέκονται δημιουργώντας νέα σχήματα και μορφές.
«Οι μορφές αυτές είναι οργανισμοί είναι σώματα. Κάθε μέρος του είναι κομμάτι ενός σκελετού αλλά και ζωτικών οργάνων». Θέλησε να πειραματιστεί με ένα υλικό που είναι πιο εύθραυστο, αλλά και πιο στιβαρό και άκαμπτο, οπότε δημιούργησε μορφές από πηλό που μπλέκονται και ξεμπλέκονται, αλλά ταυτόχρονα είναι και δέσμιες των μεταλλικών μερών από τα οποία αποτελούνται τα γλυπτά. Τα μεταλλικά αυτά μέρη θυμίζουν περίεργα εξαρτήματα, αλλά στην πραγματικότητα προέρχονται από στρώματα κρεβατιών!
Ένα άλλο ενδιαφέρον έργο είναι αυτό του Αυγούστου Βεϊνόγλου, που παίζει με το concept των στρωμάτων. Ο ίδιος μένει και στην Κυψέλη, όπου εκεί υπάρχει πολύ έντονη διαστρωμάτωση και το υδάτινο στοιχείο, καθώς περνάει από κάτω το ποτάμι. Το έργο έχει ως επιφάνεια το κλασσικό, αστικό ξύλινο πάτωμα της Αθήνας και δημιουργεί κάποια επίπεδα καταλήγοντας σε ένα πηγάδι.
Photos: Moch
Από τη Μαρία Δάτσικα