Κείμενο: Ανδρέας Δημόπουλος| sgt.gr
Ο Ιωάννης Μανταφούνης, ο Fabrice Mazliah και η May Zarhy είναι το διεθνές χορευτικό τρίο των οποίων η δουλειά εξετάζει την ένταση της σχέσης μεταξύ της εικόνας και της σωματικής κίνησης. Το πώς αυτά εναρμονίζονται και τι συναίσθημα προκαλούν στο θεατή είναι οι άξονες γύρω από τα χορευτικά κομμάτια που έχουν παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια από το P.A.D. του 2007 μέχρι το φετινό τους εγχείρημα. Η παράσταση Cover Up που θα παρουσιαστεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 23 έως 26 Μαρτίου πραγματεύεται την έννοια του κεκαλυμμένου και επαναπροσδιορίζει αυτά που βλέπουν οι θεατές και τους καλεί να διερωτηθούν και να διερευνήσουν τι συμβαίνει πίσω από το προβολέα της σκηνής σε πρώτο και κυρίως μεταφορικό επίπεδο. Το ΟΖΟΝ μίλησε με την ομάδα για τη συνεργασία τους και το νέο τους έργο και συζήτησε με τον Ιωάννη Μανταφούνη για την ισχύουσα κατάσταση του χορού στην Ελλάδα και το ευρωπαϊκό πρόσωπο του ελληνικού χορού.
-Το Cover up είναι μια συνέχεια του Zero; Το Zero πραγματευόταν την αναζήτηση της μνήμης. Εδώ ποιος είναι ο βασικός άξωνας; Ο τίτλος είναι παραπλανητικός ή συμβολικός;
Ακολουθώντας το δρόμο του ZERO, επιχειρούμε για ακόμα μια φορά να αμφισβητήσουμε το πως το κοινό αντιλαμβάνεται την εικόνα του σώματος, κάνοντας το να επανεξετάσει αυτά που θεωρεί δεδομένα. Θέτοντας σαν βάση την μετατροπή των εννοιών σε εμπειρίες παρουσιάζουμε το Cover Up σαν μια χορογραφική ανταλλαγή ζωντανών εικόνων, ένα παιχνίδι του φαίνεσθαι. Τι κρύβεται πίσω από το προσωπείο; Ποια η φύση της επιφάνειας; Τι δεν αποκαλύπτει το λαμπερό φως του προβολέα; Το Cover Up παίζει με τη διαφάνεια, μετατρέπει το προσωπείο σε ουσιώδες, τον ρυθμό σε εντύπωση. Ο όρος Cover Up γίνεται αφετηρία για προβληματισμό, ένα εφαλτήριο για δημιουργική συλλογική συζήτηση.
-Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία με τον Fabrice Mezliah και τη May Zarhy;
Μέσω της δουλειάς μας έχουμε αναπτύξει ένα χορογραφικό τοπίο που θέτει ερωτήματα σχετικά με την υπάρχουσα ένταση μεταξύ εικόνας και συναισθήματος που δημιουργείται στον θεατή. Δουλεύουμε με τρόπο συλλογικό, ορμώμενοι από την ιδέα ότι το μοίρασμα διαφορετικών φωνών είναι καθοριστικό για τη δημιουργική εξέλιξη και δεν αποφέρει κανένα καλλιτεχνικό συμβιβασμό. Αντιθέτως μάλιστα εμβαθύνει στα ουσιαστικά στοιχεία που θέλει να προβάλλει η κάθε δουλειά. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι η μέθοδος που ακολουθούμε. Αυτή δημιουργεί ένα πάντρεμα χορογράφου και χορευτή σε μια ολότητα ενισχύοντας το αποτέλεσμα, δίνοντας παράλληλα επιπλέον ευθύνη και αρμοδιότητα της δουλειάς μας σε μια σχεδόν ταυτόχρονη ανταλλαγή ρόλων.
-Από το P.A.D. μέχρι το Cover up τί έχει αλλάξει στο τρόπο που προετοιμάζεις μία παράσταση;
Κάθε φορά προσπαθούμε να βιώσουμε την προετοιμασία με τρόπο που να αρμόζει στην κάθε παράσταση. Κατά τ’ άλλα δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός του ότι είμαστε πλέον τρεις μαζί με τη May και ότι προφανώς έχουμε μεγαλώσει. Αυτό μάλλον σημαίνει πως είμαστε πιο ώριμοι και έμπειροι να κατανοήσουμε το περιεχόμενο και τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Επιπλέον έχουμε διευρύνει το φάσμα της περιέργειας μας.
-Έχεις παρουσιάσει για το φεστιβάλ Αθηνών δύο φορές. Το ελληνικό κοινό δείχνει να αντιμετωπίζει τις παραστάσεις χορού του φεστιβάλ πιο θετικά παρά με την επιφυλακτικότητα που αντιμετωπίζει τις παραστάσεις ομάδων σε άλλους χώρους και υπό άλλους φορείς. Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
Αυτό δεν αληθεύει. Το κοινό έχει επιφυλάξεις όταν δεν γνωρίζει ή δεν έχει έρθει σε επαφή με την δουλειά του κάθε καλλιτέχνη. Προσωπικά παρουσιάζοντας την δουλειά μου στην Ελλάδα τόσο με ελληνική ομάδα όσο με ξένη, δεν έχω παρατηρήσει το φαινόμενο αυτό. Το κοινό που έρχεται να μας δει είτε στο φεστιβάλ είτε σε
έναν χορό όπου κάνουμε οι ίδιοι την παραγωγή, έρχεται με τον ίδιο ενθουσιασμό και είναι το ίδιο ανοιχτό. Αυτό που κάνει την διαφορά είναι το κοινό που ο καλλιτέχνης φτιάχνει και ο σκοπός για τον οποίο το φτιάχνει. Είναι δηλαδή η θέση που παίρνει απέναντι στην τέχνη του.
-Έχοντας δουλέψει πολύ στο εξωτερικό, έχεις παρατηρήσει μεγαλύτερη κινητικότητα των ελληνικών ομάδων χορού σε διεθνή ύδατα;
Σίγουρα η κινητικότητα αρχίζει να αυξάνεται. Δεν μπορώ να πω πως είμαστε ακόμη στο επίπεδο κινητικότητας τών χωρών τις κεντρικής
Ευρώπης ακόμη, αλλά πιστεύω πως σε μερικά χρόνια τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά.
-Τι σου άφησε η συνεργασία σου με το The Forsyhte Company; Τα σχέδιά σου από εδώ και πέρα αφορούν τη διεθνή σκηνή ή τον ελληνικό χώρο;
Μια μεγάλη έμπνευση για μελλοντικές ανακαλύψεις. Αυτό είναι άλλωστε και το καλό σε αυτήν την ομάδα, σου μαθαίνει να ψάχνεις συνέχεια και να δημιουργείς καινούρια στοιχεία στην δουλειά σου. Τα σχέδια είναι και ελληνικά και διεθνή. Χρειάζονται προς το παρόν και τα δυο.