O Enke Fezollari ήρθε στην Ελλάδα στην ηλικία των 12 ετών, σήμερα είναι 32. Γεννήθηκε στην αλβανική πλευρά της λίμνης Οχρίδας, στο θρυλικό Πόγραδετς. Με τη μητέρα του καθηγήτρια της Ιστορίας του Κομμουνισμού και τον πατέρα του, στρατιωτικό με σπουδές στην Οικονομία, μετακόμισαν στα Τίραννα. Καλοκαίρι του 1993, ήρθαν στην Αθήνα. Ύστερα από παρότρυνση των καθηγητών του στο Λύκειο, περνά τις εξετάσεις της δραματικής σχολής του κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αυτή τη στιγμή είναι ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες και ηθοποιούς στην Ελλάδα.
-Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το θέατρο και κατ’ επέκταση με την σκηνοθεσία; (do not translate)
Ο πατέρας μου όντας αντίθετος με το να ακολουθήσω οτιδήποτε καλλιτεχνικό δεν με άφησε νε συνεχίσω το χορό. Ίσως έχοντάς το απωθημένο, διοργάνωνα μικρός καλλιστεία στα οποία ήμουν παρουσιαστής, έστηνα μίνι θέατρα και σκηνοθετούσα σαπουνόπερες με τα ξαδέρφια μου. Στο λύκειο διάβαζα ποιήματα στις εθνικές εορτές και ήμουν ο καραγκιόζης της τάξης. Οι καθηγητές μου με παρότρυναν να γίνω ηθοποιός. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες ως ηθοποιός και ποια ως σκηνοθέτης;
Να παίξω στη μητρική μου γλώσσα. Αισθάνθηκα γυμνός και απροστάτευτος και από την άλλη τόση συγκίνηση. Η Ελένη Αγγελοπούλου με σκηνοθέτησε στο παράθυρο του Γιάννη Ρίτσου. Σκηνοθετικά, στο να βρω τον παραγωγό που θα δώσει το budget και θα πιστέψει στο όραμά μου.
-Είσαι πολύ νέος και όμως βλέπουμε το όνομά σου να φιγουράρει σε αρκετές σημαντικές δουλειές, πολλές φορές 2 και 3 την ίδια περίοδο. Στην Ελλάδα της κρίσης πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;
Τυχερός και περήφανος ύστερα από πολλή δουλειά. Τυχερός γιατί υπάρχουν άνθρωποι που με εμπιστεύτηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν, όχι επειδή είμαι καλό παιδί μα επειδή καλλιτεχνικά συμπορευόμαστε. Οφείλω στους συνεργάτες μου πολλά και κυρίως στους ηθοποιούς μου. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα συνέβαινε.
-Πες μας μερικά πράγματα για τις «Σκηνές από ένα Γάμο» και τη συνεργασία σου με Δάνη Κατρανίδη, Παναγιώτα Βλαντή και Σταμάτη Κραουνάκη.
Ήταν μια πιστευτή έκπληξη για μένα να σκηνοθετώ τον Δάνη Κατρανίδη, έναν ηθοποιό με μακρά πορεία σε θέατρο και κινηματογράφο και την Παναγιώτα που είναι καταξιωμένη. Ο Κραουνάκης είναι ένα πολύ σμαντικό όνομα στη μουσική. Απλόχερος και γεμάτος συναίσθημα. Θα χαρακτήριζα αυτή τη δουλειά “ευτυχή συγκυρία”.
-Πρόσφατα βρέθηκες στο Σεράγεβο μεταφέροντας την παράστασή σου «Hecuba, Hekube, Hecabe, Hecube, Εκάβη project», ένα χρόνο μετά. Πώς προέκυψε αυτό;
Στο Φεστιβάλ του 2013, που είχε γενικό θέμα “The Art of Touch”, η Ελλάδα συμμετείχε με τη διαδραστική μουσικο-θεατρική εγκατάσταση, The list project, που απέσπασε και το βραβείο καλύτερης συμμετοχής, όπου βραβεύτηκα ως σκηνοθέτης. Η φετινή συμμετοχή της Ελλάδας συμπίπτει με την ανάληψη από τη χώρα μας της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ε.Ε. Συμπίπτει όμως και με τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την πρώτη διοργάνωσή του φεστιβάλ, κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιήθηκαν στο Σαράγεβο το 1984. Το Hecuba, Hekábē, Hecabe, Hécube, Εκάβη project, είναι ένα μουσικοθεατρικό πολυπολιτισμικό έργο πάνω στην τραγωδία Εκάβη του Ευριπίδη με συντελεστές Έλληνες και μετανάστες στην Ελλάδα καλλιτέχνες. Στην παράσταση μπλέκονται περίτεχνα διάφορες ξένες γλώσσες με την ελληνική, ακούγονται αλβανικά και αφρικάνικα κείμενα, και ελληνικά, αλβανικά, αφρικάνικα μοιρολόγια και τραγούδια της ξενιτιάς. Μέσα από την ανθρώπινη ματιά των συντελεστών και με άξονα τον τραγικό λόγο, το έργο αναζητά μιαν απάντηση στην αγωνία που γεννά ο φόβος του του ξένου, του μετανάστη και αναδεικνύει την ανάγκη για μια πραγματική συνάντηση με τον Άλλο. Η παράσταση είναι παραγωγή της εταιρείας Highway σε συνεργασία με το «Στέκι Πολιτισμού Αλβανών Μεταναστών στην Ελλάδα» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πολιτισμών, και έκανε πρεμιέρα το 2012 στο Θέατρο Θησείον.
-Υπάρχει και κάτι άλλο που φέρει το όνομά σου. Το έργο “Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ”, της Μαργαρίτας Καραπάνου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πώς προσέγγισες αυτό το βιβλίο μεταφέροντάς του επί σκηνής;
Η Κασσάνδρα είναι μια παράσταση βασισμένη στο σημαντικό λογοτεχνικό θησαυρό της Μαργαρίτας Καραπάνου όπου ουσιαστικά, με την συγκατάθεση των ηθοποιών επί σκηνή,ς ζωντανεύουμε μερικές από τις σελίδες του. Η Έλλη Μερκούρη κρατάει το ρόλο της Κασσάνδρας και ο Σόλωνας Τσούνης ξεδιπλώνει άλλοτε δραματικά και άλλοτε κωμικά τους αληθινούς και φανταστικούς χαρακτήρες της ζωής της Κασσάνδρας. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανό και φαντασιακό ημερολόγιο (αυτοβιογραφικό) επί σκηνής. Τα αφαιρετικά video, οι μουσικές επιλογές και ο παιδότοπος συμπληρώνουν το παζλ αυτής της παράστασης (το σκηνικό μοιάζει με νεκροταφείο-χωματερή παιχνιδιών).
Συνέντευξη: Νέλλη Σκουφάτογλου
Φωτογραφία: Χρήστος Τζήμας