O Lucas Simões είναι ένας καλλιτέχνης που λίγοι μπορούν να συναγωνιστούν σε στυλ και πρωτοτυπία, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Σάο Πάολο. Οι σπουδές του Simões πάνω στην αρχιτεκτονική και το design, είναι εμφανείς μέσα από τα έργα του, μέσα από τη γεωμετρική παραμόρφωση και την αποδόμηση, στοιχεία βασικά της δουλειά του, που ενσωματώνει τόσο στη γραφιστική και ψηφιακή επεξεργασία των έργων του, όσο και στο σχεδιασμό κτηρίων.
#1: Lucas, το website σου πληροφορεί τους αναγνώστες του ότι χρησιμοποιείς “ως πρώτη ύλη, χάρτες, βιβλία και φωτογραφίες”, τα διπλώνεις, τα κόβεις και γενικά τα μετατρέπεις σε νέες, πιο ενδιαφέρουσες μορφές. Πως στράφηκες προς αυτή την καλλιτεχνική στρατηγική, και όχι σε πιο παραδοσιακές ζωγραφικές τεχνικές;
Πριν από αυτό ζωγράφιζα και σχεδίαζα πολύ, αλλά έφτασε ένα σημείο όπου θεωρούσα ότι μερικές ιδέες, χρειάζονταν διαφορετική προσέγγιση, ώστε να τονιστεί η δύναμή τους. Έτσι, ξεκίνησα να ανακατεύομαι σε άλλα πράγματα. Επομένως, το πρώτο βήμα ήταν να παίζω με διάφορα concept που είχαν ήδη κάποιο νόημα (όπως τα βιβλία, οι χάρτες και οι φωτογραφίες) και πραγματικά με ενέπνευσε. Στο τέλος, θεώρησα πως έχω τελειώσει με την εκτυπωμένη εικόνα και άρχισα να σκέφτομαι τον χώρο ως μια ακατέργαστη ύλη για τα πειράματά μου. Δεν είναι ότι δεν με φαντάζομαι να ζωγραφίζω ξανά. Για εμένα, η καλλιτεχνική εξερεύνηση είναι ένα σπειροειδές μονοπάτι, όπου συμπεριλαμβάνουμε διαφορετικές τεχνικές, τις οποίες όταν ταιριάζουμε με τη δική μας ιστορική εμπειρία, μας οδηγούν σε νέα πράγματα.
#2: Από πού προέρχονται όλα αυτά τα υλικά; Επιλέγεις ό,τι σου αρέσει σαν εικόνα και παίζεις μαζί του μέχρι κάτι να φανταστείς κάτι, ή προηγείται η τελική ιδέα, και έπεται η σάρωση;
Ναι, αυτό είναι. Συνήθως, συγκεντρώνω πολλά υλικά και πειραματίζομαι μαζί τους στο στούντιό μου, μέχρι να αποκτήσουν ένα καινούργιο νόημα για εμένα, που μπορεί να είναι είτε εννοιολογικό είτε αισθητικό, και μετά ξεκινάω να δουλεύω πάνω στις πιθανότητές του. Είναι μια αργή διαδικασία, εξαιρετικά πειραματική επίσης, μέχρι να νιώσω ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα.
#3: Η δουλειά σου ταλαντεύεται στο όριο μεταξύ όμορφου και περίεργου. Τι προσπαθείς να πεις αλλοιώνοντας αντικείμενα σε νέες μορφές; Υπάρχει κάποιο μήνυμα, ή είναι ξεκάθαρα αισθητικές;
Για εμένα είναι περισσότερο ένα αισθητικό μήνυμα το οποίο ξεκινάει από μια αισθητική πλατφόρμα. Πολλές από τις δουλειές μου κάνουν τον κόσμο να θέλει να τις αγγίξει, γιατί παρουσιάζουν μια νέα χρήση για ένα κοινό αντικείμενο. Είναι ο τρόπος μου να εξετάσω την μνήμη των αισθήσεων από καθημερινά αντικείμενα, όπως πλαστικές σακούλες, Styrofoam, χαρτί, κτλ. Δημιουργώ μια τοπογραφική αρχιτεκτονική κατάσταση για αυτά, ώστε να αποσυνδεθούν από την συνήθη κατάστασή τους, αποκτώντας ορισμένες φορές αρχιτεκτονική κλίμακα. Στην τελευταία μου έκθεση “The Weight of Time”, κάποιοι με αποκάλεσαν σαδιστή, επειδή όλα μου τα έργα σε καλούσαν να τα αγγίξεις, αλλά εκεί υπήρχε το σήμα “Μην αγγίζετε”, αποτέλεσμα της πολιτικής της gallery.
#4: Το ΟΖΟΝ πρόσφατα εντόπισε τις φωτογραφίες σου “Desmemόrias”, η γεωμετρική αναδημιουργία των οποίων μας φάνηκε πραγματικά πολύ όμορφη. Στοιχειώνει η κτηνώδης παραμόρφωση του ανθρώπινου προσώπου, κάτι που κάνεις αρκετά συχνά σε αυτή τη συλλογή. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτές τις φωτογραφίες; Είναι οι άνθρωποι πίσω από τις φωτογραφίες σημαντικοί, ή είναι περισσότερο η επικάλυψη των τομών και σχημάτων, το υποκείμενο εδώ;
Έφτιαξα δύο διαφορετικές σειρές χρησιμοποιώντας κομμένα πορτραίτα, και οι δύο οδήγησαν σε κάποιο σημείο, σε “Μη-Πορτραίτα” και “Μη-Αναμνήσεις” (Desretratos και Desmemόrias). Στην περίπτωση των Μη-Πορτραίτων, κάλεσα κοντινούς φίλους να μου πουν ένα μυστικό όσο έκανα το πορτραίτο τους. Η πρόθεσή μου ωστόσο, δεν ήταν να ακούσω το μυστικό τους, αλλά να συλλάβω τις εκφράσεις του κάθε προσώπου τη στιγμή που αποκάλυπταν το μυστικό τους. Έτσι, ζήτησα από καθέναν τους να επιλέξει ένα μουσικό κομμάτι για να ακούω στα ακουστικά μου, όσο θα τους φωτογράφιζα. Μετά την φωτογράφηση, τους ρώτησα αν το μυστικό τους είχε κάποιο χρώμα, κι αυτά είναι τα χρώματα που έχει κάθε πορτραίτο. Κάθε φωτογράφηση παρήγαγε 200 με 300 φωτογραφίες, από τις οποίες διάλεξα 10 διαφορετικά πορτραίτα, επεξεργάστηκα κάθε εικόνα με το “χρώμα” του μυστικού, και μετά
τις εκτύπωσα, ώστε να αρχίσω τη διαδικασία των κοψιμάτων. Έφτιαξα κάθε πρότυπο κοπής σύμφωνα με το άτομο που φωτογράφισα, ένα υποκειμενικό concept, την προσωπική μου ερμηνεία του προσώπου ή της στιγμής, κατά την οποία φωτογραφήθηκαν. Η αιτιολόγηση ήταν ότι μπορούσα πάντα να βλέπω ένα κομμάτι του κάθε πορτραίτου, σαν σε στρώματα ώστε κανένα πορτραίτο να μην χωρίζεται στα δύο. Η τελευταία φωτογραφία είναι πάντα ολόκληρη, χωρίς κοψίματα, και μετά κάθε φωτογραφία που ακολουθεί κόβεται σταδιακά. Όσο πιο κάτω είναι, τόσο λιγότερα κομμάτια έχουν αφαιρεθεί και αυτές που είναι προς την κορυφή, είναι κομμένες σχεδόν ολόκληρες, αφήνοντας πρακτικά μόνο τα όρια. Όσο για τις Desmemórias, η λογική είναι λίγο διαφορετική. Φωτογράφισα παλιούς παιδικούς φίλους με τους οποίους δεν είχαν πλέον κρατήσει επαφή κι επίσης κάποιους τυχαίους, που μόλις είχα γνωρίσει. Σε αυτή την περίπτωση βρήκα τα στοιχεία επικοινωνίας τους και τους κάλεσα να συζητήσουμε. Τα πορτραίτα έγιναν κατά τη διάρκεια της συζήτησης, αλλά όχι σε αυτή την περίπτωση χωρίς τραγούδια και μυστικά. Από αυτή τη συνάντηση, ξεχώρισα ακόμα 10 φωτογραφίες του καθένα και δεν τις επεξεργάστηκα με ένα συγκεκριμένο χρώμα στο μυαλό μου, αφήνοντας το φως και το χρώμα όπως ήταν εκείνη την στιγμή, χωρίς κάποια επεξεργασία. Τα κύρια κοψίματα σε αυτές τις φωτογραφίες είναι πιο γεωμετρικά και μοιάζουν να αποτελούν ένα συνεχές πρότυπο, αλλά στην πραγματικότητα δεν επαναλαμβάνονται, αν και συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Και στις δύο σειρές, όταν η δουλειά είχε ολοκληρωθεί, δεν ήταν πλέον δυνατό να δεις το πρόσωπο αυτού που είχε φωτογραφηθεί. Δεν ήταν πια ένα επίπεδο πορτραίτο∙ ήταν ένα αντικείμενο με βάθος, που δημιουργήθηκε από πολλά στρώματα ακρυλικών φύλλων και διαφορετικών φωτογραφιών.
#5:Πάνω σε τι δουλεύεις τώρα; Θα εμπλακείς σε πολιτικά/κοινωνικά χωράφια∙ ή σκοπεύεις να συνεχίσεις αυτό που κάνεις;
Μόλις γύρισα από το Recife. Ήμουν εκεί για να φτιάξω μια κατοικία, , το αποτέλεσμα της οποίας ήταν μια ατομική έκθεση στο Μοντέρνο Μουσείο της πόλης. Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Πριν πάω εκεί, είχα κάποια ερευνητικά project στο μυαλό μου, αλλά όταν έφτασα εκεί, εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά, ιδιαίτερα επειδή η πόλη παλεύει να βρει τον δρόμο προς πολιτιστικές επενδύσεις. Ο τίτλος του project που παρουσίασα ήταν “Desert”, μια αναφορά σε ένα bar που υπήρχε στο Recife στα 60s, όπως περιγράφεται στο ημερολόγιο του Tulio Carella, ένα μέρος στο οποίο ήταν συχνός πελάτης, όπου συναντούσε πόρνες, ομοφυλόφιλους, μέθυσους και κοινό τέχνης. Το μουσείο βρίσκεται προς το παρόν σε μια ιστορική τοποθεσία, μια αστική, εξουθενωμένη περιοχή της πόλης, που ο κόσμος σπάνια επισκέπτεται καθόλη τη διάρκεια της μέρας. Επομένως, χρησιμοποιώντας φώτα που αναβοσβήνουν και έναν πίνακα ηλεκτρονικών ανακοινώσεων στην πρόσοψη του μουσείου, δημιούργησα μια κατάσταση η οποία κερδίζει την προσοχή του κόσμου. Δηλαδή, στην υπάρχουσα συνθήκη, αλλά και στις πιθανότητες που έχει, κάτι πού όλες οι παρόμοιες ιστορικές περιοχές έχουν. Μέσα στο μουσείο, κάλυψα και συσκεύασα τα πάνελ της έκθεσης με τις ίδιες πλαστικές τέντες που οι έμποροι του δρόμου που πλαισιώνουν την περιοχή, χρησιμοποιούν, με ένα ποιητικό τρόπο να δείξω ότι το μουσείο πρέπει να είναι πιο συγκεντρωμένο στο κομμάτι του πληθυσμού σε αυτή την περιοχή. Αυτή η εμπειρία της κατοίκησης, μου έδειξε ότι η τέχνη πρέπει να αντιμετωπίσει τις πιθανότητες και τις συνθήκες που βρίσκει στον εαυτό της, και να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία που βρίσκει ως κινητήριο δύναμη, πίσω από κάθω έργο.
#6: Έχεις ένα πραγματικά μοναδικό στυλ. Είναι προφανές. Ποιος θα έλεγες ότι σε έχει επηρεάσει; Προς οποιονδήποτε έχεις εμπνεύσει, ποιον άλλον θα πρότεινες να μελετήσει;
Λοιπόν, πολλά πράγματα με έχουν επηρεάσει. Λογοτεχνία, κινηματογράφος, η πόλη, οι διαδηλώσεις, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που είναι κοντά μου, οι φίλοι μου και οι εραστές μου, με τους οποίους μπορώ να έχω βαθιές συνομιλίες για οτιδήποτε, και να συζητήσω την άποψή μου.
Συνέντευξη: Oisin Fogarty-Graveson
