“Είμαστε αυτό που φοράμε” υποστηρίζει η πιο αναχρονιστική νόρμα στη φυλετική διάκριση της σεξουαλικότητας. Ήδη από τη γέννησή μας ξεχωρίζουμε το φύλο του ανθρώπου από το χρώμα στα ρούχα του (μπλε του αγοριού και ροζ του κοριτσιού).
Αυτή η εμμονή, επηρέασε τον Luke Smithers, ο οποίος αποφάσισε να δημιουργήσει ένα project, χρησιμοποιώντας ένα αγόρι, χωρίς να δηλώσει τη σεξουαλική του ταυτότητα. Αφού τον οδήγησε σε ένα παλιό κτήριο είχε μαζί του από τη μία κομμάτια από ναζιστικές στολές και από την άλλη ρούχα γυναικεία (και αν όχι γυναικεία σίγουρα αρκετά θηλυπρεπή), τα οποία το αγόρι φορούσε εναλλάξ.
Ο προβληματισμός σχετικά με τον τρόπο που ορίζονται οι κανόνες γύρω από το φύλο και τη σεξουαλικότητα, έκαναν τον Smithers να αρχίσει να σκέφτεται το σώμα του αγοριού ως έναν καμβά, πάνω στον οποίο προβάλλεται η διαφορετικότητα, χωρίς όμως να ξέρουμε πραγματικά σε ποιες από τις εικόνες το μοντέλο υποκρίνεται και σε ποιες είναι φυσικός.
Με αυτό τον τρόπο ο Smithers αποδεικνύει πως όλα είναι απόρροια των κοινωνικών στερεοτύπων και όχι μία πραγματική ανάγκη έκφρασης. “Περισσότερο υπάρχει η ανάγκη να γίνεσαι έτσι, όπως η ομάδα, η μικρή αυτή κοινωνία στην οποία θέλεις να ανήκεις, είναι. Αλλά αυτό είναι πραγματικά φασιστικό. Να είσαι όπως πραγματικά θέλεις!”, τονίζει.
