Η Μαρίλια είναι ζωγράφος. Στα 31 της, έχει αφήσει πίσω της την Αθήνα και ζει στο Λονδίνο όπου και εργάζεται. Η τέχνη της σκοτεινή, αντιδραστική, διαταραγμένα ερωτική, προκλητική ίσως προσπαθεί να ενώσει την εικόνα με τη ζωή δημιουργώντας συνθήκες μέσα από installations. Μία προσωπικότητα κατεξοχήν θετική, δημιουργεί αντιθέσεις με τα έργα της πολλές φορές ανατρέποντας την ίδια τη σημασία της λέξης «τέχνη».
-Πόσα χρόνια ασχολείσαι µε την τέχνη; Τα έργα σου µοιάζουν σαν σαν ένα κράµα ζωγραφικής και illustration.
Aπό παιδί µου άρεσε να κάνω µουτζαλιές και να παίζω µε τα χρώµατα. Μετά από ένα µεταπτυχιακό στο Chelsea College of Art και ένα πτυχίο από την Καλών Τεχνών Αθήνας, συνεχίζω να παίζω αυτό το παιχνίδι τέχνης. Τα έργα µου µοιάζουν ένα κράµα από ωµές και άναρχες αλήθειες ψυχής- χύµα στο κύµα- που ίσως στο µέλλον γίνουν πολλά και διάφορα.
– Γιατί έφυγες από την Ελλάδα; Πιστεύεις πως υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες στο εξωτερικό;
Το ταξίδι µου στο Λονδίνο, προέκυψε από ένα one way εισιτήριο που έβγαλα παρέα µε ένα κολλητό. Τώρα έχουν περάσει ήδη 2 χρόνια που είµαι εδώ, χωρίς να έχω επιστρέψει. Την Ελλάδα την αγαπώ και µου λείπει, όµως εδώ ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια πράγµατα. Το Λονδίνο για µένα είναι έδαφς έµπνευσης και παρατήρησης. Περισσότερες ευκαιρίες; Ναι, υπάρχουν χωρίς να σηµαίνει αυτό ότι σου χαρίζεται κάτι. Τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα είναι πιθανά. Ο ανταγωνισµός είναι µεγάλος. Η τέχνη θέλει κυνήγι, τύχη, µα πάνω από όλα δουλειά.
-Το έργο σου Dark Space No.8, τι ακριβώς πραγµατεύεται;
Θα προσπαθήσω να το θέσω σύντοµα:Άνθρωπος και εξουσία. Εξουσία και µαγεία. “Απανθρώπιση” και µηδενισµός. ∆ηµιούργησα ένα installation µε ζωγραφικά έργα, γλυπτά καθώς και γλυπτικά αντικείµενα.
-Πώς θα χαρακτήριζες το στυλ σου; Ποια ρεύµατα ή/ και καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει (τεχνη, µουσικη, µοδα);
Η δουλειά µου έχει πάντα µία διάθεση ελευθερίας και ίσως αναρχίας. Θα µπορούσε να χαρακτηριστεί ωµή και αντι-καλλιτεχνική. Αυτό που µε ενδιαφέρει είναι να δηµιουργώ και να µοιράζοµαι vibrations. Για την ώρα έχω κολλήσει µε τις ταινίες τρόµου, ακούω πολλή disco και φοράω second hand ρούχα. Αγαπηµένοι µου εµπνευστές αν µπορώ να το θέσω έτσι, οι Ηieronymous Bosch, Daniel Richter, Laure Prouvost, Clunie Reid, Lars Von Trier, David Lynch, Deaf center, The downlow radio, Alexander McQueen και αν συνεχίσω δεν θα σταµατώ.
-Συνηθίζεις να περνάς τα όρια και να σπας το φραγµό του “ωραίου”, προκαλώντας ακόµη και µε εικόνες βίας ή σεξουαλικά σύµβολα. Ποιο είναι το µήνυµα που θέλεις να περάσεις προς τα έξω;
Μέσα από τη δουλειά µου, θέτω ερωτήµατα για το ποιοι είµαστε και πού πάµε. Τι επιθυµούµε ως όντα και πώς κινούµαστε ως προς αυτές τις επιθυµίες µας. Η βία βρίσκεται παντού, ο κόσµος που ζούµε είναι άγριος και σκληρός ενώ η σεξουαλικότητα στο µεγαλύτερο ποσοστό τραυµατισµένη. Χωρίς καµία ωραιοποίηση, το έργο µου προκαλεί είτε το ενδιαφέρον είτε την απέχθεια.
-Τι σε κάνει να ασφυκτιάς στη ζωή σου; Τι µπορεί να σε αποδυναµώσει και αντιστοίχως τι αισθάνεσαι πως σε γεµίζει ζωή και ενέργεια;
Ασφυκτυώ µε τους ανθρώπους-δαίµονες-εξουσιαστές των άλλων. Αποδυναµώνοµαι όταν δεν ακολουθώ τον ήλιο. Γεµίζω ζωή και ενέργεια όταν βρίσκοµαι µε αγαπηµένα πρόσωπα στη φύση.
-Πώς θα περιέγραφες τη δηµιουργική σου διαδικασία; ∆ουλεύεις συνειρµικά; Έχεις µια ιδέα και αναπτύσσεις ένα σύνολο έργων γύρω από αυτήν;
Ένα τραγούδι λέει: “Ι don t know nothing, Ι just got the blues”. Ξεκινώ πάντα µε µια ιδέα και ένα συναίσθηµα και στην διαδροµή δηµιουργούνται χίλια ερωτηµατικά. Όλα είναι ένα παιχνίδι, µέσα από το οποίο όλα γενιούνται µαγικά.
Συνέντευξη: Νέλλυ Σκουφάτογλου
Φωτογραφία: Νικόλας Βεντουράκης