Στο Στούντιο Χορού Μετάνειρα ανέβηκε η χορευτική παράσταση: “Ονειρεύτηκα τρεις που ονειρεύονταν τους άλλους δύο ο καθένας”. Με αφορμή την παραπάνω φράση – δανεισμένη από ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, “Τα τέσσερα όνειρα”, η ομάδα πειραματίστηκε πάνω στην ιδέα του χορευτικού τρίο, όχι ως συνθήκη που προκύπτει από τον κοινότοπο συνδυασμό 2+1 (ντουέτο-σόλο), αλλά ως προϋπόθεση για να πετύχουμε μια παραδοξότητα και ένα συμβολικό παιχνίδι, ανάλογο με εκείνο των ονείρων.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας µε το χορό και κατά πόσο αυτή σας διαµόρφωσε ή σας άλλαξε.
– Ιωάννα: Όταν ήµουν µικρή περνούσα συχνά µε τη µητέρα µου µπροστά από µία σχολή χορού. Άκουγα τη µουσική και έβλεπα µέσα από µία τρύπα τα άλλα παιδιά να χορεύουν. Ήθελα κ εγώ και έτσι ξεκίνησα. Ο χορός είναι ένα κοµµάτι µου. Αν δεν ασχολούµουν µε το χορό θα ήµουν διαφορετική. Πώς θα ήµουν δεν ξέρω-µπορεί και καλύτερη.
-Τάσος Καρ.: Ορίζω τον εαυτό µου µέσα από το χορό. Με έχει διαµορφώσει και επηρεάσει σε µεγάλο βαθµό. ∆εν ξέρω πως θα ήµουν αν δεν ασχολιόµουν επαγγελµατικά µε το χορό.
– Τάσος Κου.: Χωρίς να το ξέρω ή να το επιδιώκω συνειδητά, κάπου ανάµεσα στα έπιπλα του καθιστικού και τον περιορισµένο χώρο του υπνοδωµατίου µου. Στην αρχή πίστευα πως χορευτής είναι µια ιδιότητα, ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε να αναπτύξω και να διαµορφώσω αλλά στη συνέχεια µάλλον µε διαµόρφωσε, σε όλα τα επίπεδα. Το σώµα ψεύδεται ασυστόλως – πρέπει να µοχθήσει κανείς για να καταφέρει να εκφραστεί πέρα από τα θεσπισµένα πλαίσια και τους κώδικες, να µεταφέρει αυτούσια αυτό που τον αφορά προσωπικά. Αυτό δε σηµαίνει πώς δε σέβεται τη “γλώσσα” του χορού, αλλά µάλλον ότι µπορεί πλέον να τη χρησιµοποιήσει για να αρθρώσει πιο σηµαντικά πράγµατα γύρω από την τέχνη του.
Τι άλλο πρέπει να διαθέτει ένας χορευτής -πέρα από δεινές χορευτικές ικανότητες, προκειµένου να πετύχει;
Χρειάζεται να καλλιεργηθεί η ικανότητα της προσωπικής κίνησης.Να διαφέρει, να έχει χαρακτήρα και να προτείνει πράγµατα στη δουλειά. Να είναι ταπεινός και να δουλεύει σκληρά-το ανέφερα και προηγουµένως αλλά έχουν υπάρξει πολλά ταλέντα που χάθηκαν γιατί δε πείσµωσαν και δεν προσπάθησαν όσο κάποιοι άλλοι λιγότερο “προικισµένοι”. Οι επίκτητες δεξιότητες που µπορεί να αναπτύξει ένας χορευτής, δεν είναι το µοναδικό ζητούµενο αλλά η ευφυΐα εκείνη (σωµατική και πνευµατική) που θα τον (καθ)οδηγήσει στα σωστά ερωτήµατα γύρω από την τέχνη του. Η εκπαίδευση αντί να θέτει στους χορευτές τα σωστά ερώτηµα προσφέρει έτοιµες απαντήσεις. Έτσι, τα παιδιά στην τάξη αποκρίνονται “ξέρω να χορεύω” αντί να ρωτούν “γιατί χορεύω;”.
Υπάρχει κάποιο µουσικό θέµα ή έργο που να αποτελεί για εσάς απωθηµένο;
Αν ναι, ποιο είναι αυτό και πώς φαντασιώνεστε την ιδανική χορευτική του απόδοση. Απωθηµένο δεν θεωρούµε πως έχουµε. Ιδανική χορευτική απόδοση είναι ίσως η εξίσωση του να περνάνε καλά και δηµιουργικά οι χορευτές στις πρόβες και στη σκηνή, µα και ο θεατής καθώς παρακολουθεί το έργο να επικοινωνεί µε αυτό, µε το δικό του τρόπο. Πέρα από το φαντασιωτικό κοµµάτι, είναι περισσότερο υλικός ο µόχθος του χορευτή. Υπάρχουν ωστόσο άπειρες πηγές έµπνευσης, λιγοστές ιδέες και δυστυχώς µόνο µία ζωή.
Αν ο κόσµος τελειώνε αύριο, µε τι φιγούρα θα τον αποχαιρετούσατε;
– Ιωάννα: Με µία κίνηση εκτός βάρους µέχρι να µην υπάρχει βαρύτητα.
– Τάσος Καρ.: Θα του έλεγα το δικό µου αντίο µε φιγούρες από την προσωπική µου έρυνα που έχω φανταστεί ,αλλά δεν τις έχω δοκιµάσει γιατί φοβάµαι µην τραυµατιστώ ανεπανόρθωτα!
– Τάσος Κου.: Αν ο κόσµος τέλειωνε αύριο, θα συντονιζόταν έστω για µια φορά, σε µία και µόνο ύστατη δράση: το τέλος. Αυτό από µόνος του δεν µπορεί να το κάνει κανείς χορογράφος, άρα κάθε σχόλιο θα ήταν περιττό.
Ιωάννα Τουμπακάρη (χορεύτρια)
Τάσος Καραχάλιος (χορευτής)
Τάσος Κουκουτάς (δραματουργός)
Συνέντευξη: Νατάσα Κούμη | Φωτογραφία: Μάνος Κατσαπρίνης