Το POBA συστήνεται ως ένα ψηφιακό πολιτιστικό κέντρο τεχνών το οποίο γιορτάζει την διαρκή δύναμη της δημιουργικότητας καλλιτεχνών. Η ιδιαιτερότητα αυτών των καλλιτεχνών είναι ότι δεν ζουν πλέον -αν εξαιρέσει κανείς τα έργα τους.
Δίνει την δυνατότητα στα μέλη του να αντιμετωπίσουν την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, παρουσιάζοντας την τέχνη τους. Ελπίζουν πως ο δικός τους άνθρωπος θα είναι ακόμα ένας Van Gogh. Αυτή η ελπίδα βέβαια κοστίζει, $49.95 το χρόνο για την ακρίβεια, αν και οι διαχειριστές του το χαρακτηρίζουν ως ένα μη κερδοφόρο πρόγραμμα. Στο POBA φιλοξενούνται 21 καλλιτέχνες, οι οποίοι καλύπτουν αρκετά μεγάλη γκάμα πρακτικών. Από φωτογραφία και ζωγραφική, μέχρι ποίηση και performance art, αυτή η ψηφιακή gallery παρέχει τον χώρο ώστε να διατηρηθούν τα έργα, και κατ’ επέκταση οι σκέψεις των καλλιτεχνών. Και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει μετα;
POBA είναι μια λέξη στην γλώσσα Hindi, η οποία περιγράφει την μετάλλαξη την συνείδησης κατά τον θάνατο. Για όσους καταθέτουν τα έργα των αγαπημένων τους, είναι ο δρόμος προς την καταξίωση των τελευταίων. Όπως πολύ σωστά -ίσως και με λίγο μαύρο χιούμορ- αναφέρεται στο site της “gallery”, “Where the arts live” (εκεί που ζουν οι τέχνες). Ή αλλιώς, εκεί που “η μετά θάνατον αναγνώριση” παίρνει άλλη διάσταση. Δεν είναι πλέον ένα αστείο, αλλά μια ελπίδα.
*φωτογραφία: “Freemont Casino”, George Tate, 1959.