Κείμενο: Κίκα Κυριακάκου | Photo: Μάριος Καλαμάρης | Styling: Χαράλαμπος Νικολάου
Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ο David Mamet επιλέγει να γράψει δύο μονόπρακτα αφιερωμένα στην οικογένεια, στην ανάγκη για επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις με τίτλο Reunion και Μαύρο Πόνυ. Ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Ρέντης επιλέγει το συγκεκριμένο έργο, με το γενικό τίτλο Reunion, για το θεατρικό του ντεμπούτο έχοντας ως πρωταγωνιστή τον Γιάννη Κοκιασμένο, γνωστό από την πρόσφατη ερμηνεία του στη Στρέλλα. Οι δύο τους μιλούν για την εμπειρία τους στο θέατρο Τόπος Αλλού αλλά και για τον κινηματογράφο και τη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική σκηνή.
-Έχεις σπουδάσει και εργαστεί στο εξωτερικό και επέστρεψες πρόσφατα στην Ελλάδα. Ποια η μέχρι τώρα εμπειρία σου από τη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική πραγματικότητα και τι θεωρείς πως πρέπει να αλλάξει;
Πολλά πρέπει να αλλάξουν αλλά η μέχρι τώρα εμπειρία μου είναι θετική. Μου έχει δοθεί η δυνατότητα να κάνω δουλειές που μου αρέσουν και είμαι ευγνώμων για αυτό. Όντας φρέσκος στο χώρο δεν μπορώ να εκφέρω κάποια χρήσιμη άποψη για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Ελπίζω όμως ο κινηματογραφικός νόμος που έχει περάσει από σαράντα κύματα να κρατήσει κάποια στοιχεία από την αρχική του πρόταση. Και ελπίζω να αλλάξει ο συντηρητισμός και η σοβαροφάνεια που τόσο αγαπάμε σε αυτή τη χώρα.
-Έχεις ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ταινιών μικρού μήκους και video clips, έχεις εργαστεί ως υπεύθυνος μοντάζ και ήχου στην Αμερική και τώρα σε συναντάμε στο θέατρο. Είναι κάτι που το επιθυμούσες από παλιά και πόσο διαφέρει από οτιδήποτε έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Δεν θα το έλεγα. Το σινεμά με τράβηξε από πολύ μικρός και στο θέατρο άρχισα να πηγαίνω μεγάλος πια. Μου άρεσε αλλά το ένοιωθα πάντα κάπως ξύλινο, αφύσικο. Θυμάμαι κάποιον σκηνοθέτη να λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αφύσικο από δύο ανθρώπους να ‘παίζουν’ πάνω σε μία σκηνή. Έχει απόλυτο δίκιο. Η πραγματικότητα έχει λίγη σχέση με το σινεμά ή το θέατρο. Ανακατασκευάζουμε μία συναισθηματική αλήθεια. Σπάνια έχω συγκινηθεί στο θέατρο, αλλά όταν συμβαίνει είναι μία τόσο μαγική στιγμή που με κάνει να την αποζητώ σε αμέτρητες χλιαρές παραστάσεις. Τώρα το προσπαθώ εκ των έσω.
-Γιατί επέλεξες να κάνεις το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο στο θέατρο με το συγκεκριμένο έργο του Μάμετ;
Πρόκειται περί συνωμοσίας. Έψαχνα κείμενα εκείνη την περίοδο και ο Μάμετ ήταν σε προσφορά. Εντάξει… το θεώρησα και κάπως ωραίο να κάνω μία πρώτη παράσταση με έναν αγαπημένο μου συγγραφέα που ασχολείται τόσο πολύ και με το σινεμά. Έψαχνα κάτι διαυγές στην αφήγησή του κι ο Μάμετ είναι κρυστάλλινος αφηγητής. Και βασικά το Reunion με άγγιξε.
-Αναφερόμενος στο Reunion έχεις πει πως: ‘Αν υπάρχει κάτι καλό σε μια δύσκολη στιγμή είναι το ότι κάνει τις αποφάσεις πιο εύκολες’. Πώς αναπαράγεται αυτό μέσα από τη συμπεριφορά των δύο χαρακτήρων, του Μπέρνι και της Κάρολ;
Ο Μπέρνι θέλει να επανορθώσει αλλά δε μπορεί. Βρίσκεται σε μία κατάσταση απομόνωσης από όποιες απόπειρες οικογένειας έκανε. Η Κάρολ όμως που έχει συναντήσει προβλήματα στο γάμο της παίρνει την απόφαση να βρει τον απόντα πατέρα της. Η απόφαση αυτή είναι αναγκαία για την Κάρολ. Η δύσκολη στιγμή της ζωής της είναι απλά η αφορμή για να κάνει κάτι που έπρεπε να έχει γίνει από καιρό.
-Πώς είναι η συνεργασία σου με τον Γιάννη Κοκκιασμένο και την Κάτια Γκουλιώνη;
Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι. Κάναμε πρόβες που σταματούσαν επειδή πλησίαζε η επόμενη μέρα. Και πρόβες που φεύγαμε χωρίς να έχουμε διαβάσει το κείμενο καν. Κάνουμε καλή παρέα.
-Έχεις συμμετάσχει και βραβευτεί σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ (Φεστιβάλ Δράμας, Venice Film Festival, Rotterdam Film Festival). Τι ελπίζεις για το Reunion;
Απλά για το Reunion ελπίζω… να πάνε όλα καλά.
* Το έργο ‘Reunion’ σε σκηνοθεσία Γρήγόρη Ρέντη, ανεβαίνει στο θέατρο ‘Τόπος Αλλού έως τις 19 Δεκεμβρίου 2010.