Αν ζούσε σήμερα, οι φωτογραφίες του που απαθανατίζουν «ελκυστικούς ανθρώπους να κάνουν ελκυστικά πράγματα σε ελκυστικά μέρη» θα τον είχαν ανακηρύξει βασιλιά του Instagram.
Θα μπορούσαμε, μάλιστα να πούμε ότι, με τον ρυθμό που ανακυκλώνονται και ποστάρονται οι εικόνες του αρχείου του, ξανά και ξανά, και έτσι όπως παρουσιάζονται ως τεκμήρια μιας άλλης celebrity εποχής, ο εμβληματικός πια φωτογράφος Slim Aarons φαίνεται πως είναι πράγματι, 13 χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας από τους αγαπημένους του Instagram.
H ιστορία της παραπάνω φωτογραφίας είναι ελληνική!
Ο Slim Aarons έγινε γνωστός ως ο φωτογράφος των πλούσιων και διάσημων, πριν από αυτό, όμως, εργάστηκε ως φωτογράφος του αμερικανικού στρατού, που του απένειμε και το παράσημο Purple Heart για το αξιοσημείωτο έργο του στις μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά από αυτήν την εμπειρία, ορκίστηκε να μην ασχοληθεί ξανά με τον θάνατο και την καταστροφή: «Χρωστούσα στον εαυτό μου λίγη άνετη, πολυτελή ζωή. Ήθελα να βρίσκομαι στην ηλιόλουστη πλευρά του δρόμου».
Έτσι, πήγε, φυσικά, στο Hollywood, όπου ξεκίνησε να δουλεύει ως εξωτερικός συνεργάτης για το περιοδικό Life, φωτογραφίζοντας τους μυθικούς σταρ της εποχής, όπως τον Clark Gable και τη Lana Turner. Μάλιστα, κατέληξε να εμφανιστεί και σε δύο ταινίες, ενώ λέγεται ότι ο χαρακτήρας του James Stewart στην ταινία του Χίτσκοκ «Σιωπηλός Μάρτυς» ήταν εμπνευσμένος από τον ίδιο, και ακόμα και κάποια στοιχεία του σκηνικού του διαμερίσματος του ήρωα παρέπεμπαν στο σπίτι του ιδιου του Aarons.
Ο Aarons δε χρησιμοποιούσε στυλίστες και κομμωτές, ανέπτυσσε μια ιδιαίτερη σχέση με τους ανθρώπους που φωτογράφιζε και έγινε σιγά σιγά ο αγαπημένος τους, σε βαθμό που πια οι ίδιοι τον καλούσαν να τους φωτογραφίσει.
Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν ότι ανέπτυξε ένα διαφορετικό είδος «περιβαλλοντικής φωτογραφίας», στην οποία δεν έκανε κοντινά στα θέματά του, παρά φρόντιζε πάντα να περιλαμβάνει τον περιβάλλοντα χώρο, που συνήθως ήταν τα σπίτια, οι κήποι, οι πισίνες, ο φυσικός χώρος των πρωταγωνιστών του. Έτσι, παρουσίασε με το έργο του ουσιαστικά ένα ραφιναρισμένο, γοητευτικό αλλά κομψά αποστασιοποιημένο ντοκουμέντο μιας κοινωνίας που ζούσε μέσα στην πολυτέλεια, και η οποία δεν είχε ποτέ έως τότε παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο.