Μετά την κωμωδία Los Amantes Pasajeros του 2013 που δεν έθελξε τους πιστούς του και με την συμμετοχή του στο Relatos Salvajes, αυτή την τρομερή μαύρη κωμωδία, να είναι περισσότερο συμβουλευτική παρά άμεση, ο Almodovar ένιωσε την ανάγκη να γυρίσει στον κόσμο που η μητέρα κυριαρχεί.
Εδώ, όμως, υπάρχουν δύο πολύ βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους κινήθηκε ο Ισπανός σκηνοθέτης. Καταρχάς και για πρώτη φορά, η ταινία του έχει την δομή μίας αρχαιοελληνικής τραγωδίας, με τα στοιχεία ὓβρις→ἂτη→νέμεσις→τίσις να κυριαρχούν. Η Ύβρις που διαπράττει εδώ η πρωταγωνίστρια έχει δύο πλευρές: από την μία γίνεται η αιτία να πεθάνει ένας συνεπιβάτης σε ένα της ταξίδι, επειδή αδιαφόρησε επιδεικτικά γι’αυτόν, και από την άλλη αψηφά τις κοινωνικές νόρμες και συνευρίσκεται ερωτικά με έναν άγνωστο, επίσης συνεπιβάτη της στο ίδιο τραίνο, ο οποίος μάλιστα ήταν παντρεμένος. Σε μία βαθύτερη ανάλυση, η ύβρις της έχει διαπραχθέι πολλά χρόνια πριν την αφετηρία της ιστορίας, όταν η ίδια είχε εγκαταλήψει την άρρωστη μητέρα της, ενώ ήξερε πως ο πατέρας της δεν την φροντίζει όσο θα έπρεπε. Οπότε, τα πιο πρόσφατα γεγονότα λειτουργούν σαν τα μετέπειτα άτη, τα οποία και οδηγούν στην νέμεσις. Η Julieta, μένει έγκυος από τον άντρα στο τραίνο, παντρεύονται, κάνουν ένα παιδί, αλλά σε έναν τσακωμό τους ο άντρας της φεύγει από το σπίτι, πάει για ψάρεμα και πνίγεται-ξανά έμμεση ευθύνη για το θάνατο του συζύγου. Η πραγματική νέμεσις, όμως, έρχεται με την έγκατάληψη από την κόρη της, γεγονός που φαίνεται να τημωρεί την πρωταγωνίστρια με τον ίδιο ακριβώς αδιάφορο τρόπο που συμπεριφέρθηκε στην μητέρα της. Και φυσικά, επέρχεται η τίσις, η ψυχολογική και σωματική κατάρευση, όταν η Julieta μένει μόνη, και προσπαθεί μάταια να ξεπεράσει τον χωρισμό από την κόρη της.
Από την άλλη πλευρά, κάτι ακόμα σημαντικό είναι πως ο Almodovar σταματά να εκφράζει την πρωταγωνίστρια με το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, αλλά επιλέγει για πρώτη φορά το μπλε. Από την αρχή, μάλιστα, μας δίνει πολλά στοιχεία της θάλασσας ως προοικονομία, καθώς πρόκειται να παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη: στη θάλασσα θα πεθάνει ο άντρας της, με τον οποίο και ζούσαν σε ένα σπίτι πάνω στο νερό, αλλά και ο εγγονός της, όπως μαθαίνουμε στα τελευταία λεπτά της ταινίας. Επίσης, στις σημαντικές στιγμές της φοράει μπλε ρούχα (είναι γνωστή η τελειομανεία του Αlmodovar σε σχέση με το styling και στην σχέση τους με την ψυχοσύνθεση του ατόμου στις ταινίες του).
Υπάρχει, ωστόσο, και μία ακόμα βασική διαφοροποίηση από τις άλλες ταινίες. Όπως ίσχυσε στο Hable Con Ella και το All About My Mother, έτσι και στο Julieta η μητέρα είναι μια κυρίαρχη δύναμη απουσίας. Η ειδοποιός διαφορά που δείχνει, ωστόσο, ότι ο σκηνοθέτης θέλησε να βρει ένα διαφορετικό καλειδοσκόπιο είναι ότι εδώ βλέπουμε την απουσία του ρόλου «μητέρα» από την πλευρά της γυναίκας που γεννά κι όχι αυτής που γεννιέται. Εδώ δεν μας παρουσιάζει κάν τον συλλογισμό της κόρης, και δεν προσπαθεί μέσα από άλλα γεγονότα να δικαιολογήσει-έστω και έμμεσα- τη συμπεριφορά της.
Αν σκεφτούμε, πως όλες οι ταινίες του Almodovar είναι έντονα βιογραφικές, φαίνεται πως σε αυτή αρχίζει να ωριμάζει σημαντικά. Για πρώτη φορά δεν βλέπει στον εαυτό του το θύμα (είναι γνωστή η σχέση με την μητέρα του). Αυτή τη φορά θύμα γίνεται η μάνα, η μάνα του, η Julieta κοκ. Ο Almodovar, μέσα από την ταινία του μας μεταφέρει την ιστορία ενός χαρακτήρα, που δεν φαίνεται και τόσο δυναμικός. H Julieta αφήνεται εύκολα να οδηγηθεί από τα συναισθήματά της και ουσιαστικά στηρίζει την ύπαρξη της στην μικρή της κόρη. To ψυχογράφημα της μητέρας είναι μία προσπάθεια του Almodovar να δικαιολογήσει συλλήβδην την μητέρα, ώστε να καταλήξει το τραγικό πρόσωπο: όσα λάθη και αν έχει κάνει, τα έκανε από αδυναμία.
Όσο για τη λύτρωση; Για την Julieta θα ήταν να ξαναβρει την κόρη της. Για την κόρη της, ποιά θα ήταν; Και βασικά, ποιά θα ήταν πραγματικά η λύτρωση για τον ίδιο τον Almodovar;
“Επέστρεψα σε ένα μέρος που δεν θα αφήσω ποτέ και αυτό είναι το σύμπαν των γυναικών”
P.A.
ΥΠΟΕΣΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Η Χουλιέτα έχει μία κόρη, την Αντία, την οποία έχει να δει εδώ και δώδεκα χρόνια. Ζει μαζί με τον Λορέντσο στη Μαδρίτη και ετοιμάζεται να τον ακολουθήσει στην Πορτογαλία. Όμως, μία τυχαία συνάντηση με την Μπεατρίθ, την παιδική φίλη της κόρης της, της ανατρέπει τα σχέδια. Η Μπεατρίθ της αποκαλύπτει πως συνάντησε την Αντία στη λίμνη Κόμο και της είπε πως έχει τρία παιδιά. Έτσι η Χουλιέτα, παραμένει στη Μαδρίτη και μετακομίζει σε ένα σπίτι που της θυμίζει το παρελθόν της.
Ξεκινά να γράφει τη ζωή της από τότε που έμεινε έγκυος στην κόρη της και τότε αρχίζει μια αναδρομή στο παρελθόν: η γνωριμία της με τον πατέρα της Αντία, τον Xoan, η σχέση του Xoan με την Άβα, ο θάνατός του, η σχέση της Χουλιέτα με τους γονείς της, η φιλία της Αντία με την Μπεατρίθ και εν τέλει η εξαφάνιση της Αντία στα 18 της χρόνια.