[Το Moonlight είναι η τρίτη ταινία του Barry Jenkins και φαίνεται πως είναι και το καλύτερο του δημιούργημα, με τους κριτικούς να το αποθεώνουν.]
Η ταινία Moonlight προβλήθηκε την περασμένη βδομάδα στο Toronto Film Festival και από εκείνη τη στιγμή βλέπεις ανθρώπους να υποκλίνονται ο ένας μετά τον άλλον, όπως σε μια βασιλική αυλή που παρουσιάζεται ο νέος βασιλιάς.
Στην ταινία θα βρεις πολλά κλισέ στην θεωρία. Έναν γκέι πιτσιρικά που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα που βρίσκεται, αυτούς που γελάνε μαζί του, έναν έμπορο ναρκωτικών, ένα αστικό περιβάλλον γεμάτο με κίνδυνο και σφαίρες. Μόνο που ο Μπάρι Τζένκινς πετυχαίνει την σωστή δοσολογία ανάμεσα σε αυτά, αλλά πολύ περισσότερο την ιδανικότερη απεικόνιση τους, ώστε ο θεατής να μην πάρει χαμπάρι ότι ήρθε αντιμέτωπος με αυτά τα κλισέ.
Η ιστορία δεν είναι γραμμική, δεν είναι συνεχής. Είναι τρία συγκεκριμένα στάδια ζωής του ίδιου ανθρώπου. Ο Τσίρον γεννήθηκε και έζησε μέχρι την εφηβεία στο Μαϊάμι, την εποχή που ξέσπασε η διαμάχη ανάμεσα στα ορμώμενα εκ Κολομβίας καρτέλ ναρκωτικών. Και ως μαύρος το σπίτι της οικογένειας του ήταν σε μια περιοχή γκέτο με πιο επαυξημένη εγκληματικότητα. Εκεί θα βιώνει καθημερινά την κοροϊδία, θα τον αποκαλούν «faggot» (την λέξη που «σκέφτηκαν για να νιώθει ένας γκέι άσχημα με τον εαυτό του», όπως επιτυχημένα λέει στην ταινία ένας χαρακτήρας ) και θα αναπτύξει μια σχέση πατέρα-γιου με έναν έμπορο ναρκωτικών. Αυτό είναι και ένα από τα ωραία στοιχεία του Τζένκινς. Φέρνει έναν ήρωα που μπλέκεται με τόσα κυκλώματα και του στήνει ένα πατρικό κάδρο.
Σε αυτά τα 3 στάδια της ζωής του, ο Τσίρον θα φτάσει στην έκσταση που είναι το ύψιστο σημείο της ώθησης που σου δίνει ο πυθμένας, θα ζήσει με τον πόνο και θα εξερευνήσει την ομοφυλοφιλία του.