Ακροβατώντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στην μνήμη και την λήθη του ανθρώπινου σώματος, των ασυνείδητων συλλογικών εμπειριών και της αρχετυπικής γνώσης, η παράσταση “Λήθη a Compas” ( βασισμένη στο κείμενο του Δ. Δημητριάδη) σε σκηνοθεσία Γεωργίας Τσαγκαράκη άνοιξε στις 15/06 την αυλαία του Βυρσοδεψείου στροβιλίζοντας τους θεατές στην δίνη μιας ντουέντε εμπειρίας γεμάτη από την αλήθεια της τέχνης και της ζωής, σε μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση, όπου κυριαρχούν μονάχα οι λέξεις και τα σώματα.
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον σκηνοθετικό πείραμα ως προς την ανάδειξη του ποιητικού λόγου μέσα από την κίνηση και την μουσική και ως προς την σύλληψη μιας καινούριας εκφραστικής φόρμας που απογυμνώνει τους συμβολισμούς που κρύβονται πίσω από την αινιγματική έμμετρη γλώσσα.
Κουβαλώντας στους ώμους του όλο το βάρος της αναπόφευκτης μοίρας του σώματος ο κοφτός, εναλλασσόμενος σε ταχύτητα και ένταση, επαναλαμβανόμενος ρυθμός του ποιητικού λόγου, συναντά τον εξίσου απότομο, στιβαρό, στακάτο, επαναστατικό ρυθμό του φλαμένκο, μετατρέποντας τις λέξεις σε ορμητικό χείμαρρο, που παρασύρει το κοινό σε μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Χωρίς παρελθόν και μέλλον καθοριζόμενο απλώς μόνο από ένα ακριβές παρόν, όπως κάθε αυθεντική δύναμη που ξεπηδά από την τέχνη υψώνοντας την στην κατά Λόρκα έννοια του ντούεντε, το σώμα σέρνει τα βήματα του προς το οριστικό τέλος, πέρα από το οποίο δεν θέλει να υπάρχει και παρακαλεί να ξεχαστεί, να παραδοθεί στην γλυκιά ηρεμία της λήθης. Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας και ταυτόχρονα σαν κραυγή από τα βάθη της ισπανικής μουσικής παράδοσης τα πρόσωπα της παράστασης- μια ηθοποιός (Γεωργία Τσαγκαράκη), μια χορεύτρια (η χορογράφος – χορεύτρια Βικτωρία Κόκκιζα σε ένα μαγευτικό ρεσιτάλ φλαμένκο) και ένας μουσικός ( o RonέναςHoffman), σπάνε τις λέξεις και πατούν με δύναμη και αποφασιστικότητα απάνω τους ξορκίζοντας τον φόβο του θανάτου, τον φόβο της λήθης με τον «θυελλώδη άνεμο του νου» , πηγή ζωής κάθε τι νέου που πρόκειται να γεννηθεί.
Κριτική για το Ozon – Δέσποινα Ραμαντάνη