Από την Coco Chanel στον Raf Simons και από τον Karl Lagerfeld στον Yves Saint Laurent.
Το γεγονός ότι η μόδα σχετίζεται άμεσα με τον κινηματογράφο δεν αποτελεί είδηση για κανέναν. Είτε πρόκειται για φόρο τιμής-όπως η AW14 συλλογή του σχεδιαστικού διδύμου των Rodarte επηρεασμένη από τα Star Wars ή η πρώτη συλλογή του Raf Simons μετά την λήξη της συνεργασίας του με τον οίκο Dior, αφιερωμένη στον σκηνοθέτη David Lynch- είτε πρόκειται και για την ίδια την έμπνευση μιας συλλογής που οι σχεδιαστές άντλησαν από μια ταινία, το μόνο σίγουρο είναι πως ο κινηματογράφος συχνά γίνεται το αντικείμενο του πόθου πολλών fashion designers.
Πρόσφατα, έγινε εμμονή και για τον Άγγλο σχεδιαστή Craig Green. Αυτοαποκαλούμενος ως λάτρης της φρίκης, δε θα μπορούσε παρά να σχεδιάσει τα κοστούμια της ταινίας Alien: Covenant. Με προορισμό έναν απομακρυσμένο πλανήτη σε ένα μακρινό σημείο του γαλαξία, το πλήρωμα του αποικιακού πλοίου Covenant νομίζει ότι ανακαλύπτει έναν αχαρτογράφητο παράδεισο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν σκοτεινό, επικίνδυνο κόσμο – ο μόνος κάτοικος του οποίου είναι ο «συνθετικός» Ντέιβιντ, επιζών της καταδικασμένης αποστολής Προμηθέας.
“Θυμάμαι, είδα πρώτη φορά το Alien στο σπίτι ενός φίλου όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο. Όταν ετοιμάζαμε την AW15 συλλογή, τα φούτερ με τις τρύπες στον αφαλό έμοιαζαν να έχουν βγει απ’ αυτή την ταινία”- Craig Green
Καθώς ο Craig Green πρόσθεσε το “costume designer” στο ήδη εντυπωσιακό βιογραφικό του, θυμόμαστε μερικούς σχεδιαστές, των οποίων το δημιουργικό ταλέντο έχει μεταπηδήσει και καταγραφεί στην μεγάλη οθόνη: Yves Saint Laurent, Miuccia Prada και Paco Rabanne, Raf Simons, Jean Paul Gaultier και Coco Chanel.
THE FIFTH ELEMENT, 1997 – JEAN PAUL GAULTIER
Στη Νέα Υόρκη, στον 23ο αιώνα, ένας ταξιτζής, ο Κόρμπεν Ντάλας γίνεται συμπτωματικά το μόνο άτομο ικανό να σώσει τον πλανήτη από ολέθρια καταστροφή. Πρέπει όμως να αποκτήσει πρώτα το «πέμπτο στοιχείο» που οι δυνάμεις του Κακού, οι Μάνγκαλορς είχαν αρπάξει με βίαιο τρόπο τον 20ο αιώνα. Η νεαρή και όμορφη Λε- Ελού θα τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του φοβερού Ζοργκ και των αδίστακτων Μάνγκαλορς, μαζί μ’ έναν μοναχό και έναν γκέι, ραδιοφωνικό παρουσιαστή.
BELLE DU JOUR, 1967 – YVES SAINT LAURENT
Η ταινία «Η Ωραία Της Ημέρας» (Belle De Jour) αποτελεί μία κλασσική δημιουργία, ενός εκ των κορυφαίων σκηνοθετών όλων των εποχών. Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ μας παραδίδει για μία ακόμη φορά απλόχερα ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, από έναν μοναδικό καλλιτέχνη, χλευαστικό απέναντι στα αστικά ερωτικά πάθη και τις πρόσκαιρες απολαύσεις της σάρκας.
Η ταινία που στάθηκε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Λουίς Μπουνιουέλ, κέρδισε το Βραβείο Χρυσός Λέων, στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας το 1967. Πρωταγωνιστεί η Κατρίν Ντενέβ – ίσως η σημαντικότερη Γαλλίδα ηθοποιός όλων των εποχών – σ’ έναν ρόλο που έμεινε για πάντα ανεξίτηλα χαραγμένος στην κινηματογραφική ιστορία και με μία ερμηνεία που της χάρισε μία υποψηφιότητα για BAFTA Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου. Η «Ωραία Της Ημέρας» (Belle De Jour) είναι μία σουρεαλιστική ιστορία, που παρουσιάζει μια ευυπόληπτη γυναίκα της μεσοαστικής τάξης να εργάζεται σε πορνείο. Βασισμένη σ’ ένα μέτριο και συμβατικά δομημένο μυθιστόρημα του δημοσιογράφου – συγγραφέα Ζοζέφ Κεσέλ (Joseph Kessel), η ιστορία πραγματικά απογειώνεται στα χέρια του μεγάλου δημιουργού, Λουίς Μπουνιουέλ. Φιλμικά «εθισμένος» με την μοντέρνα μεγαλοαστική τάξη και την σήψη της, ο εξαίρετος Ισπανός σκηνοθέτης αποπειράται και πραγματοποιεί μία ακόμα προσέγγιση της αγαπημένης του θεματικής. Για άλλη μια φορά δε διστάζει να ασκήσει έντονη κριτική στον καθωσπρεπισμό της αστικής τάξης αλλά και να εκφράσει μια συγκεκαλυμμένη απέχθεια προς τον κλήρο που παραμένει σταθερός στην εμμονή του με τη στέρηση και ιδιαίτερα τη σεξουαλική. Η ερμηνεία της Ντενέβ είναι εξαιρετική. Καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να συνδυάσει τη σεξουαλική ψυχρότητα με τη διαστροφή. Αναμφίβολα, πρόκειται για μία ταινία που εμπλουτίζεται από τους ίδιους τους υπαινιγμούς της. Οι νύξεις για την σεξουαλική κακοποίηση της πρωταγωνίστριας κατά τα παιδικά της χρόνια και την καταπιεσμένη καθολική συνείδησή της, επανέρχονται μέσω σύντομων, ασύνδετων φλας μπακ, χωρίς όμως να επιβάλλουν απαραίτητα την ερμηνευτική τους αξία.
I AM LOVE, 2009 – RAF SIMONS FOR JIL SANDER
Σε ένα επίσημο δείπνο στη μιλανέζικη βίλα της οικογένειας, ο πατριάρχης των Ρέκι ανακοινώνει πως στην κεφαλή της οικονομικής αυτοκρατορίας του είναι ώρα να τον διαδεχτούν ο γιος του Τανκρέντι και ο εγγονός του Έντο. Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει και το κάθε μέλος της οικογένειας έχει τα δικά του σχέδια για το μέλλον. Μελόδραμα οπερατικών τόνων και ψυχρής εικαστικής τελειότητας, το οποίο αποτυπώνει κομψά τη διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας και την απελευθερωτική δύναμη των ενστίκτων. Ο Γκουαντανίνο διαθέτει την αποστασιοποιημένη ειρωνεία ενός Αντονιόνι και τη μεγαλοπρέπεια ενός Βισκόντι, ενώ για ακόμη μία φορά η κινηματογραφική παρουσία της Τίλντα Σουίντον είναι σαρωτική.
BARBARELLA, 1968 – PACO RABANNE
Στο μακρινό μέλλον, η υπεραστροναύτης Μπαρμπαρέλα κάνει τις πολυπόθητες διακοπές της διασχίζοντας το Διάστημα. Μέχρι που ο πρόεδρος της Γης της αναθέτει μια επείγουσα αποστολή που πρέπει να φέρει εις πέρας… Καλτ ταινία της δεκαετίας του ’60 που βασίστηκε σε ένα δημοφιλές γαλλικό κόμικ και καθιέρωσε την Τζέιν Φόντα στο χώρο του θεάματος.
BAZ LUHRMANN’S ROMEO + JULIET, 1996 – PRADA
Στη Βερόνα Μπιτς του Μεξικού οι επιχειρηματικές δυναστείες Μοντέγων και Καπουλέτων βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Οι συμμορίες τους λυμαίνονται τους δρόμους της πόλης, μέχρι που ο Ρωμαίος, βέρος Μοντέγος, ερωτεύεται την Ιουλιέτα, από την οικογένεια των Καπουλέτων.
AMERICAN GIGOLO, 1980 – ARMANI
O Tζούλιαν, ένας γοητευτικός νεαρός, βγάζει τα προς το ζην ως συνοδός πλούσιων κυριών. Αυτή η «απασχόληση» του προσφέρει όλα όσα ονειρεύεται ένας νέος: γρήγορο αυτοκίνητο, ακριβά ρούχα, άνετο σπίτι. Αυτός όμως ισχυρίζεται πως το κίνητρό του δεν είναι τα χρήματα αλλά η θέλησή του να προσφέρει ικανοποίηση στις μοναχικές γυναίκες. Παρόλα αυτά, τα πράγματα μπλέκουν όταν ο Τζούλιαν ερωτεύεται μία απ’ τις πελάτισσές του ενώ λίγο αργότερα βρίσκεται παγιδευμένος σε μια σκευωρία και κατηγορείται για ένα φόνο που δεν έχει διαπράξει.
AND GOD CREATED WOMAN, 1956 – PIERRE BALMAIN
Η Ζυλιέτ είναι μια δεκαοκτάχρονη κοπέλα που προτιμά να κάνει ηλιοθεραπεία γυμνή στον κήπο, παρά να δουλεύει στο βιβλιοπωλείο του άτεκνου ζευγαριού που τη φιλοξενεί. Στη ζωή της υπάρχουν τρεις άνδρες που παλεύουν ουσιαστικά με το πάθος τους για αυτήν. Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους και οι γενικότερες εντάσεις, που δίνονται με εξαιρετική αληθοφάνεια, δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν.
LAST YEAR IN MARIENBAD, 1961 – COCO CHANEL
Σε ένα μεγάλο μπαρόκ πολυτελές ξενοδοχείο του Μάριενμπαντ, ένας άντρας (Χ) δείχνει βέβαιος πως συνάντησε «Πέρυσι» μια γυναίκα (Α), που τη συνόδευε ο σύζυγός της (Μ). Η νεαρή γυναίκα δεν θέλει να μάθει τίποτα για αυτό και έτσι ο άντρας αρχίζει να την παρακολουθεί όπου πηγαίνει και προσπαθεί να την πείσει να φύγει μαζί του. Άραγε λέει την αλήθεια ή ονειρεύτηκε αυτή την ανάμνηση; Το μοντάζ της ταινίας, τονίζοντας τον δαίδαλο του χώρου και του χρόνου, του παρελθόντος και του παρόντος, του πραγματικού και του φανταστικού, μας εμποδίζει να δώσουμε μια κατηγορηματική απάντηση.
MAÎTRESSE, 1975 – KARL LAGERFELD
Μια τολμηρή, ιδιαίτερα παραστατική στις ερωτικές σκηνές της (χωρίς όμως ποτέ να γίνεται πορνογραφική) γαλλική ταινία, με τον Ντεπαρντιέ στον ρόλο του διαρρήκτη Ολιβιέ, που εισβάλλει στο σπίτι της Αριάν, μιας επαγγελματία «αφέντρας» -dominatrix- (μια πολύ όμορφη Μπουλ Οζιέ, αινιγματική και σκληρή, ιδιαίτερα στον ρόλο της αφέντρας). Ο Ολιβιέ καταλήγει στο κρεβάτι της στο ισόγειο και δουλεύει γι’ αυτήν στο γεμάτο αλλόκοτα σεξουαλικά αντικείμενα υπόγειό της, βοηθώντας την στα σαδομαζοχιστικά «παιχνίδια» με διάφορους πρόθυμους πελάτες, μερικοί από τους οποίους, όπως έγινε γνωστό αργότερα, ήταν αληθινοί πελάτες!
Ο Σρεντέρ καταγράφει με το μάτι του ψυχρού παρατηρητή τις δυο διαφορετικές όψεις του κόσμου μας – τη φυσιολογική και τη βέβηλη, «τερατώδη» πλευρά του, καθώς και τη διττότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα, συνδυάζοντας το κωμικό με το τρομακτικό, αποκαλύπτοντάς μας, πίσω από τις, συχνά οδυνηρές, υλοποιήσεις των φαντασιώσεων των πελατών της Αριάν, μιαν άλλη, σκοτεινή εικόνα του σύγχρονου Παρισιού