Ήδη από το 1896, όταν οι “Lumière brothers” κυκλοφόρησαν την ταινία “Arrival of a Train at La Ciotat“, η οποία προκάλεσε τάσεις φυγής και πανικό στο κοινό, το σινεμά έχει εμφανίσει μια αξιοσημείωτη δύναμη να αποσπά ακραίες αντιδράσεις. Οι κινηματογραφιστές τεστάρουν τα όρια του μέσου τους, αλλά πειραματίζονται και με τα όρια του κοινού.
1. Un Chien Andalou (1929)
Το 1929, η ταινία “Un Chien Andalou” ήταν ένα απότομο σοκ του νέου. Ο τότε κινηματογραφικά αρχάριος Luis Buñuel σε συνεργασία με τον Salvador Dalí ανέπτυξαν πρωτοπόρες ιδέες, συνδυάζοντας την φροϋδική σκέψη και τη σουρεαλιστική λογική για να προκαλέσουν διαταραχές στις αστικές αξίες και να αποσταθεροποιήσουν τις συμβάσεις της τότε 7ης τέχνης. Η ταινία, βασισμένη στα όνειρα του Bunuel και του Dali δημιουργεί παράλογα άλματα στο χρόνο και στο χώρο, οι νεκροί έρχονται πίσω στη ζωή, τα βιβλία μετατρέπονται σε όπλα, τα μυρμήγκια βγαίνουν από ανθρώπινο χέρι, το στόμα ενός ανθρώπου έχει αντικατασταθεί με μασχάλη μιας γυναίκας (ή ίσως, ακόμα πιο εξωφρενικά, με το ηβικό τρίγωνο της), ένα βιασμός εμποδίζεται από ένα πιάνο, κληρικούς και από νεκρά γαϊδουράκια. Ωστόσο, είναι το ξεκίνημα ενός 16λεπτου φιλμ που θα αποδειχθεί συγκλονιστικό: αφού ένας άνδρας βλέπει ένα λεπτό σύννεφο να περνά από την πανσέληνο, ένα ανοιχτό μάτι μιας γυναίκας παρουσιάζεται σε κοντινό πλάνο, καθώς ένας άντρας το κόβει σε φέτες με ένα ξυράφι. Η ικανότητα του κινηματογράφου για οφθαλμικές απάτες είχε μόλις αποκαλυφθεί.
2. Salò, or The 120 Days of Sodom (1975)
Ο Pier Paolo Pasolini προσάρμοσε το κλειστό ακόλαστο σύστημα του μυθιστορήματος του ντε Σαντ του 18ου αιώνα στην φασιστική περίοδο του μεσοπολέμου της Ιταλίας, εκθέτοντας τη μεταδοτική διαφθορά της απόλυτης εξουσίας ακόμα και σε σε πρόσφατες περιόδους. Ο αξιωματούχος και τρεις εξίσου σεβαστοί σύντροφοί του έχουν απαγάγει 18 εφήβους, αγόρια και κορίτσια, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους διεστραμμένες απολαύσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν οργιαστικούς βιασμούς, οργανώσεις θρησκευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων, κοπροφιλία, βασανιστήρια και δολοφονίες. Είναι μια ταινία που μιλά για τις αυταρχικές καταχρήσεις και παρενοχλήσεις του 20ου αιώνα, αλλά παρόλα αυτά, χάρη στον ωμό και ατρόμητο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει την αηδιαστική θηριωδία, αποδεικνύεται πόσο δύσκολο είναι για τους θεατές να βλέπουν του ς ηθοποιούς να καταπίνουν κόπρανα. “Όλα τα πράγματα είναι καλά όταν είναι σε υπερβολή.”
3.Martyrs (2008)
O πραγματικός παγκόσμιος τρόμος στις 9/11 και η αντιτρομοκρατική του Guantánamo και του Abu Ghraib μας εισάγουν σε ένα νέο είδος τρόμου που σε γενικά πλαίσια ονομάζεται “πορνό βασανιστήρια” – που υπηρετούν σωματικές ακολασίες καθ΄ ‘όλη τη διάρκεια των ’90s . Η τελευταία λέξη στην ταινία είναι αυτή του Pascal Laugier, “Martyrs”. Στην αρχή, τραυματίζει τους θεατές και τους χαρακτήρες με ένα μείγμα ειδών, έντερα, αίμα, ηθικές συμπάθειες, για να τα ταιριάξει με όλες τις “ανάγκες” της μεγάλης οθόνης: ανακατωσούρα, βία και εξαθλίωση. Στη συνέχεια, όμως, όπως η ηρωίδα Anna (Morjana Alaoui) βρίσκει τον εαυτό της παγιδευμένο σε ένα κολαστήριο από το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει καμία διαφυγή, η Laugier προσπαθεί να πάρει εκδίκηση από αυτούς που εμπλέκονται στην μαρτυρία και την φρίκη που ζει.
4. Α Serbian Film (2010)
Πιστός στο νόημα του τίτλου της ταινίας, το “Serbian Film” του Srdjan Spasojevic είναι μία ηλεκτρισμένη αλληγορία μιας χώρας γεμάτης ακολασίες, παραβιάσεις, εμπορευματοποίηση. Στην Σερβία, λοιπόν, ο Milos (Srdjan Torovic) συμφωνεί να κάνει μια τελευταία ταινία πορνό για το πρώην πρακτορείο του State Security και το αφεντικό του Vukmir (Sergej Trifunovic), μόνο για να σώσει την οικογένεια του από την κακή οικονομική τους κατάσταση. Ο Spasojevic μειώνει το Βελιγράδι σε ένα πορνό σκηνικό όπου ο καθένας είναι τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά “fucked” από την αρχή της ζωής του (“Νεογέννητο πορνό!”) στο βωμό της ακόλαστης διασκέδασης. Είναι “σαν ένα καρτούν για τους μεγάλους», αλλά o Spasojevic μας κάνει άβολα να γνωρίσουμε πόσο δίκιο είχε ο Vukmir σε αυτά που λέει για τη δική του παράλογη παραγωγή: “Το θύμα πουλάει”.
5. The Human Centipede II (2011)
Ο χειρούργος Mad ράβει απαχθέντες από κοινού, στόμα-με-πρωκτό. Έτσι απερίγραπτη και σουρεαλιστική ήταν η ιδέα του Tom Six “The Human Centipede (First Sequence)” (2009), ότι ο διευθυντής θα μπορούσε να ασκήσει οπτική αυτοσυγκράτηση, χωρίς να προσπαθεί. Δεν είναι έτσι όμως. Στη δεύτερη ταινία, “The Human Centipede II (Full Sequence)” (2011), η οποία απεικονίζει αίσχη που διαπράττονται από έναν διανοητικά προβληματικό άνδρα καταδικασμένο να επαναλάβει (τουλάχιστον στο κεφάλι του) τις τρομακτικές καταχρήσεις που ο ίδιος είχε υποστεί ως παιδί. Ωστόσο, επαναλαμβάνονται σκηνές από την πρώτη του ταινία, μια ταινία την οποία βλέπει και ξαναβλέπει με την εμμονή ενός παιδιού, καθιστώντας τον ένα αποθαρρυντικό πρόβλημα για το ανθρώπινο είδος. Ο πρωταγωνιστής μπορεί να στερείται χειρουργικές ικανότητες, επαγγελματικά εργαλεία, επιστημονικά ενδιαφέροντα ή ανησυχίες όσον αφορά την κλινική υγιεινή, αλλά μέσα σε όλη την αρρώστια του, κάνει τα πάντα για να πετύχει το πείραμά του.